Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. Гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. Яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі. Пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра. Над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. Тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. Дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. Сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. Здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся. Тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. Прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. Калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. Нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. Усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. Здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю. (162)
Смешны, «вечна п’янаваты» паэт Юсуфі апявае паходы Бату і можа на правах блазна казаць свайму гаспадару ўсё, што думае. У творы «Лебядзіны скіт» перад чытачом паўстае вобраз паэта-выратоўцы. Юсуфі сваімі вострымі жартамі і словамі з ледва улоўнай іроніяй згладжвае гнеў хана Бату. Ён адзіны сярод захопнікаў, хто шкадуе беларускі народ, і адзіны, хто верыць у яго сілу. Мудры Юсуфі ведае, што Бату загіне, а слова, напісанае паэтам, застанецца. І помніць пра заваёўніка будуць толькі таму, што пра яго напіша паэт.
Хан жа, насупраць, вельмі жорсткі і злы чалавек. Пра гэта кажа, напрыклад, тое, што ён пакінуў жыццё толькі дванаццаці палонным узамен на жыццё Старца. Паэт Юсуфі назваў мозг хана Бату мышыным — мізэрным, палахлівым, маленькім, недалёкім.
Смешны, «вечна п’янаваты» паэт Юсуфі апявае паходы Бату і можа на правах блазна казаць свайму гаспадару ўсё, што думае. У творы «Лебядзіны скіт» перад чытачом паўстае вобраз паэта-выратоўцы. Юсуфі сваімі вострымі жартамі і словамі з ледва улоўнай іроніяй згладжвае гнеў хана Бату. Ён адзіны сярод захопнікаў, хто шкадуе беларускі народ, і адзіны, хто верыць у яго сілу. Мудры Юсуфі ведае, што Бату загіне, а слова, напісанае паэтам, застанецца. І помніць пра заваёўніка будуць толькі таму, што пра яго напіша паэт.
Хан жа, насупраць, вельмі жорсткі і злы чалавек. Пра гэта кажа, напрыклад, тое, што ён пакінуў жыццё толькі дванаццаці палонным узамен на жыццё Старца. Паэт Юсуфі назваў мозг хана Бату мышыным — мізэрным, палахлівым, маленькім, недалёкім.