Я вельмі люблю глядзець індыйскае кіно. Мой любімы фільм называецца "Я ненавіджу любоўныя гісторыі". Галоўны герой фільма, як зразумела з назвы, не вельмі любіць любоўныя гісторыі і не верыць у іх. Але па іроніі лёсу ён працуе на рэжысёра, які здымае фільмы пра каханне. Так што з любоўнымі гісторыямі ён сутыкаецца вельмі часта. З-за свайго скептычнага настрою працуе герой так сабе. Таму рэжысёр пераводзіць яго да дэкаратараў. Гэты момант стаў у жыцці нашага героя пераломным. На новым месцы яму давялося працаваць з дзяўчынай, якая з'яўляецца поўнай яго супрацьлегласцю. Пазнаёміўшыся з ёю бліжэй, герой закахаўся ў яе і зразумеў, што памыляўся, калі лічыў любоўныя гісторыі глупствам. Гледзячы фільм, я ўсёй душою хварэў за герояў, калі яны спрабавалі пабудаваць адносіны, якія руйнаваў то адзін, то другі з іх. У выніку ім удалося прайсці праз перыпетыі лёсу і быць разам. Фільм спадабаецца аматарам камедый, бо ў ім даволі шмат смешных момантаў. Хоць усё ж такі гэта чуллівая меладрама. Таксама фільм варта паглядзець тым, хто любіць музыку і танцы. Іх шмат, як і ва ўсіх індыйскіх фільмах. Паглядзіце гэты фільм - не пашкадуеце!
Прафесар універсітэта Паркер Уілсан знаходзіць на вакзале шчанюка , адпраўленага з Японіі ў Амерыку . Так як ніхто за ім не з'яўляецца , Паркеру даводзіцца пакінуць шчанюка ў сябе. За той час , што сабака жыве ў прафесара , паміж імі ўзнікае моцнае сяброўства. Паркер вельмі моцна прывязваецца да свайго новага прыяцеля . Кожны дзень Хатiка праводзіць гаспадара да вакзала , калі той адпраўляецца на працу , а ўвечары прыходзіць да вакзала , каб сустрэць яго . У адзін з дзён прафесар раптоўна памірае на лекцыі ў універсітэце ад сардэчнага прыступу . Не дачакаўшыся гаспадара , Хатико працягваў прыходзіць на станцыю , не прапускаючы ні дня. Нягледзячы на тое , што сабаку спрабавалі забраць сваякі прафесара, ён нязменна працягваў вяртацца на станцыю . Мясцовыя гандляры і чыгуначнікі падкормлівалі Хатiка , захапляючыся яго упартасцю і адданасцю. Неўзабаве аб незвычайным сабаку даведаюцца газетчыкі , і Хатiка становіцца героем прэсы. Да канца сваіх дзён Хатiка штодня прыходзіць на станцыю да прыбыцця цягніка , і чакае да самага вечара , што вось-вось яго гаспадар выйдзе з чарговага цягніка. Ён так і не прыходзіць , але Хатiка - верны сабака - не пакідае свайго месца. На той станцыі адданы сабака і памёр, не дачакаўшыся гаспадара.
Галоўны герой фільма, як зразумела з назвы, не вельмі любіць любоўныя гісторыі і не верыць у іх. Але па іроніі лёсу ён працуе на рэжысёра, які здымае фільмы пра каханне. Так што з любоўнымі гісторыямі ён сутыкаецца вельмі часта. З-за свайго скептычнага настрою працуе герой так сабе. Таму рэжысёр пераводзіць яго да дэкаратараў.
Гэты момант стаў у жыцці нашага героя пераломным. На новым месцы яму давялося працаваць з дзяўчынай, якая з'яўляецца поўнай яго супрацьлегласцю. Пазнаёміўшыся з ёю бліжэй, герой закахаўся ў яе і зразумеў, што памыляўся, калі лічыў любоўныя гісторыі глупствам.
Гледзячы фільм, я ўсёй душою хварэў за герояў, калі яны спрабавалі пабудаваць адносіны, якія руйнаваў то адзін, то другі з іх. У выніку ім удалося прайсці праз перыпетыі лёсу і быць разам.
Фільм спадабаецца аматарам камедый, бо ў ім даволі шмат смешных момантаў. Хоць усё ж такі гэта чуллівая меладрама. Таксама фільм варта паглядзець тым, хто любіць музыку і танцы. Іх шмат, як і ва ўсіх індыйскіх фільмах.
Паглядзіце гэты фільм - не пашкадуеце!
Прафесар універсітэта Паркер Уілсан знаходзіць на вакзале шчанюка , адпраўленага з Японіі ў Амерыку . Так як ніхто за ім не з'яўляецца , Паркеру даводзіцца пакінуць шчанюка ў сябе. За той час , што сабака жыве ў прафесара , паміж імі ўзнікае моцнае сяброўства. Паркер вельмі моцна прывязваецца да свайго новага прыяцеля . Кожны дзень Хатiка праводзіць гаспадара да вакзала , калі той адпраўляецца на працу , а ўвечары прыходзіць да вакзала , каб сустрэць яго . У адзін з дзён прафесар раптоўна памірае на лекцыі ў універсітэце ад сардэчнага прыступу . Не дачакаўшыся гаспадара , Хатико працягваў прыходзіць на станцыю , не прапускаючы ні дня. Нягледзячы на тое , што сабаку спрабавалі забраць сваякі прафесара, ён нязменна працягваў вяртацца на станцыю . Мясцовыя гандляры і чыгуначнікі падкормлівалі Хатiка , захапляючыся яго упартасцю і адданасцю. Неўзабаве аб незвычайным сабаку даведаюцца газетчыкі , і Хатiка становіцца героем прэсы. Да канца сваіх дзён Хатiка штодня прыходзіць на станцыю да прыбыцця цягніка , і чакае да самага вечара , што вось-вось яго гаспадар выйдзе з чарговага цягніка. Ён так і не прыходзіць , але Хатiка - верны сабака - не пакідае свайго месца. На той станцыі адданы сабака і памёр, не дачакаўшыся гаспадара.