Заданне(пісьмова): з прапанаваных сказаў выпішыце толькі тыя сказы, у якіх прыдаткі трэба выдзяляць коскамі. У выпісаных сказах расстаўце знакі прыпынку, адасобленыя прыдаткі падкрэсліце.
1. Саўка сутулаваты высокі мужчына прыгнуў галаву ў дзвярах і выйшаў на двор.
2. Нам трэба вучыцца ў Багдановіча любіць Радзіму. Ён сур’ёзна хворы чалавек знаходзячыся далёка ад роднага краю, здаецца, да наіўнага шчыра верыў, што толькі родная зямля мае тую гаючую крыніцу з жывою вадою, якая вылечвае любую хваробу.
3. Нязменны вартаўнік і прыбіральшчык сельсавета Мікодым сядзеў на ганку.
4. Рамантык чалавек адкрытай душы Алік змалку прывык бачыць у людзях толькі добрае , прыгожае.
5. Усе дзесяць школьных год я прасядзеў за адной партай са сваім лепшым сябрам Колем.
6. І ён стары чалавек здатны яшчэ людзям карысць прыносіць.
7. Кабінет дырэктара дзіцячага дома Ніны Іванаўны быў квадратны, з шырокім акном.
8. Былы марак дзядзька добра ведаў марскія звычаі.
9. Сярод статка важна паходжвае на высокіх нагах гаспадар балот бусел.
10. Недалёка ад плошчы я ўбачыў драўляную царкву цікавы помнік народнага дойлідства.

Хлопчык ведаў, што зайца так, як птушаня ў гняздзе, не накрыеш. тут ужо трэба маладзецтва, небывалае здарэнне, - каб ён, такі імклівы, няўлоўны, ды апынуўся ў тваіх руках. але аднойчы такі цуд адбыўся. а што не з зайцам, а з маленькім зайчыкам, дык цуд ад гэтага быў ані крышку не меншы. іх тады, цэлы вывадак зайчанят, не проста знайшлі ў канюшыне, а выкасілі. як жа добра, што не падрэзалі касою! вялікія, хто касіў, кінулі косы і пачалі лавіць зайчанят, што сыпанулі ва ўсе бакі. і смешна так, як завадныя, і не вельмі хутка. цяжка сказаць, як гэта ён сам, той хлопчык, не дагнаў ніводнага. можа, таму, што хацеў палавіць усіх адразу. а аднаго яму далі. рука дарослага трымала зайчаня за вушкі, толькі пальцамі. а шарачок па-немаўлячы пацешна дрыгаў заднімі лапкамі, нібы ад радасці, нібы з усмешкай. хлопчыку сказалі, што зайца няможна браць за спіну, а толькі за вушы, і малы чалавек, з вялікай асцярожнасцю і трывогай, узяў малога зайца так, як трэба браць, адчуў у пальцах і цёплыя лапінкі вушэй, і дрыганне ножак, а потым, ужо без парады дарослых, палажыў яго ў шапку і, нібы ў гняздзе, панёс трушком ды подбегам дахаты

назо́ўнік  —  часьціна  мовы, якая абазначае прадмет і адказвае на пытаньні «хто? », «што? ». у сказах могуць зьяўляцца дзейнікам, дапаўненьнем, радзей — выказьнікам, акалічнасьцю ды азначэньнем. назоўнікі падзяляюцца на агульныя і ўласныя, адушаўлёныя і неадушаўлёныя, асабовыя і неасабовыя, канкрэтныя і абстрактныя, зборныя, рэчыўныя.

назоўнік у беларускай мове адрозьніваецца паводле роду (мужчынскі, жаночы, ніякі), ліку (адзіночны, множны) ды склону (назоўны, родны, давальны, вінавальны, творны, месны, дадаткова — клічны). дадаткова маюць тры скланеньні: першае, другое, трэцяе.