Запішыце дзеясловы у 1 і 2 асобы множнага ліку:бегчы,задаць,зберагчыся,капаць,размяцца,рэзаць,адвезці,узабрацца,адпаўзціся,вучыцца,гадаваць,забрать,Казаць,ляцець,назвацца,наесціся,піць,пранесціся.
ОбБаллада "Лесной царь" рисует перед нами драматический образ больного мальчика и его отца, стремительно скачущих на коне. Мальчику кажется, что из лесной глуши его манит к себе Лесной царь, говоря, как у него в царстве хорошо и обещая богатства. Отец пытается подобрать объяснения его словам, чтобы успокоить:
«О нет, мой младенец, ослышался ты:
То ветер, проснувшись, колыхнул листы».
«О нет, всё спокойно в ночной глубине:
То ветлы седые стоят в стороне».
Царь, не получив мальчика, забирает его силой:
«Дитя, я пленился твоей красотой:
Неволей иль волей, а будешь ты мой».
«Родимый, лесной царь нас хочет догнать;
Уж вот он: мне душно, мне тяжко дышать».
В итоге к концу поездки на руках мужчины лежало уже мертвое тело его сына:
Ездок погоняет, ездок доскакал...
В руках его мёртвый младенец лежал.
Сам композитор находился под огромным впечатлением от "Лесной царь" Гёте, поэтому создание у 18-летнего композитора не заняло много времени. Музыка рисует ярчайшие образы: это стремительный аккомпанемент - стук копыт, лирические образы мальчика и отца, зазывающие интонации Лесного царя, происходящая между ним и мальчиком драма и трагическая развязка - все это мастерски показано Шубертом и вызывает бурю самых разных эмоций: от восторга до ужаса.
На другі дзень, калі бацька і маці сядзелі на канапе, да іх падбег Толя, вясёлы, шчаслівы. Ён праціснуўся паміж каленяў бацькі, прытуліўся да яго і сказаў:
А веласіпед сапраўды мне купіш?
Куплю, сынок, куплю. Толькі пакуль што няма дзе ку-піць, — адказаў бацька, а потым звярнуўся да жонкі: — Аку-рат таксама той хлопчык прытуліўся да мяне і прасіў машыну. Ён так быў упэўнены, што перад ім яго татка...
Маці сказала:
Ведаеш, што я думаю: ці мае права наш Толя быць такім іпчаслівым, калі столькі дзяцей засталося без бацькоў?
Чаму ж не? — адказаў бацька. — Ён нічыё месца не зай-мае. А вось мы займаем месца забітых бацькоў, таму не маем права забываць пра іх дзяцей.
Так Максімка, сам таго не ведаючы, увайшоў у жыццё гэтай сям'і. Увайшоў і заняў пэўнае месца ў сэрцы не толькі бацькі, але і маткі, якой часта здавалася, нібы яна сама прысутнічала пры той сустрэчы: пры кожным выпадку яны з замілаваннем успаміналі незнаёмага, далёкага хлопчыка Максімку.
...Была ўжо восень. Дрэвы вакол дзіцячага дома пажоўклі. Апусцелі пясчаныя распрацоўкі. Пранізлівы вецер без пера-шкоды гуляў па пералесках і ўзгорках. 3 зачыненага дома ішоў гул, як з устрывожанага вулля.
Малыя перанеслі сваё будаўніцтва ў памяшканне. Замест пяску ў іх цяпер былі бярвенні, фермы, блокі, кубікі. Як і ра-ней, яны чакалі, што заўтра прыедзе татка і прывязе нешта та-кое, такое...
— А мой татка прывязе мне сто кубікаў!
А мой татка прывязе мне поўны дом кубікаў!.. Раптам падышла цёця Каця:
Максімка, ідзі сюды! Да цябе татка прыехаў!
Нельга сказаць, каб Максімка вельмі здзівіўся: ён і без таго ведаў, што калі-небудзь ды татка прыедзе. Але ўсё ж такі ён за-хваляваўся і пачырванеў.
Цёця Каця ўзяла яго за руку і павяла. А ззаду ніхто не звяр-таў увагі. Хутка Максімка ўбачыў высокага дзядзьку і адразу пазнаў, што гэта той самы татка, які прывёз яму машыну, але тады чамусьці не захацеў узяць яго з сабой. Затое цяпер ён сам падышоў да Максімкі, узяў яго на рукі і сказаў:
ОбБаллада "Лесной царь" рисует перед нами драматический образ больного мальчика и его отца, стремительно скачущих на коне. Мальчику кажется, что из лесной глуши его манит к себе Лесной царь, говоря, как у него в царстве хорошо и обещая богатства. Отец пытается подобрать объяснения его словам, чтобы успокоить:
«О нет, мой младенец, ослышался ты:
То ветер, проснувшись, колыхнул листы».
«О нет, всё спокойно в ночной глубине:
То ветлы седые стоят в стороне».
Царь, не получив мальчика, забирает его силой:
«Дитя, я пленился твоей красотой:
Неволей иль волей, а будешь ты мой».
«Родимый, лесной царь нас хочет догнать;
Уж вот он: мне душно, мне тяжко дышать».
В итоге к концу поездки на руках мужчины лежало уже мертвое тело его сына:
Ездок погоняет, ездок доскакал...
В руках его мёртвый младенец лежал.
Сам композитор находился под огромным впечатлением от "Лесной царь" Гёте, поэтому создание у 18-летнего композитора не заняло много времени. Музыка рисует ярчайшие образы: это стремительный аккомпанемент - стук копыт, лирические образы мальчика и отца, зазывающие интонации Лесного царя, происходящая между ним и мальчиком драма и трагическая развязка - все это мастерски показано Шубертом и вызывает бурю самых разных эмоций: от восторга до ужаса.
Подробнее - на -
ъяснение:
На другі дзень, калі бацька і маці сядзелі на канапе, да іх падбег Толя, вясёлы, шчаслівы. Ён праціснуўся паміж каленяў бацькі, прытуліўся да яго і сказаў:
А веласіпед сапраўды мне купіш?
Куплю, сынок, куплю. Толькі пакуль што няма дзе ку-піць, — адказаў бацька, а потым звярнуўся да жонкі: — Аку-рат таксама той хлопчык прытуліўся да мяне і прасіў машыну. Ён так быў упэўнены, што перад ім яго татка...
Маці сказала:
Ведаеш, што я думаю: ці мае права наш Толя быць такім іпчаслівым, калі столькі дзяцей засталося без бацькоў?
Чаму ж не? — адказаў бацька. — Ён нічыё месца не зай-мае. А вось мы займаем месца забітых бацькоў, таму не маем права забываць пра іх дзяцей.
Так Максімка, сам таго не ведаючы, увайшоў у жыццё гэтай сям'і. Увайшоў і заняў пэўнае месца ў сэрцы не толькі бацькі, але і маткі, якой часта здавалася, нібы яна сама прысутнічала пры той сустрэчы: пры кожным выпадку яны з замілаваннем успаміналі незнаёмага, далёкага хлопчыка Максімку.
...Была ўжо восень. Дрэвы вакол дзіцячага дома пажоўклі. Апусцелі пясчаныя распрацоўкі. Пранізлівы вецер без пера-шкоды гуляў па пералесках і ўзгорках. 3 зачыненага дома ішоў гул, як з устрывожанага вулля.
Малыя перанеслі сваё будаўніцтва ў памяшканне. Замест пяску ў іх цяпер былі бярвенні, фермы, блокі, кубікі. Як і ра-ней, яны чакалі, што заўтра прыедзе татка і прывязе нешта та-кое, такое...
— А мой татка прывязе мне сто кубікаў!
А мой татка прывязе мне поўны дом кубікаў!.. Раптам падышла цёця Каця:
Максімка, ідзі сюды! Да цябе татка прыехаў!
Нельга сказаць, каб Максімка вельмі здзівіўся: ён і без таго ведаў, што калі-небудзь ды татка прыедзе. Але ўсё ж такі ён за-хваляваўся і пачырванеў.
Цёця Каця ўзяла яго за руку і павяла. А ззаду ніхто не звяр-таў увагі. Хутка Максімка ўбачыў высокага дзядзьку і адразу пазнаў, што гэта той самы татка, які прывёз яму машыну, але тады чамусьці не захацеў узяць яго з сабой. Затое цяпер ён сам падышоў да Максімкі, узяў яго на рукі і сказаў:
— Ну, Максімка, збірайся: едзем дадому, мама чакае.
I зноў Максімка ўбачыў той самы светлы, прыемны твар, зноў адчуў цеплыню на сэрцы і зноў шчыра прытуліўся да гру-дзей таткі.
Але адно вока яго глядзела на таварышаў хітра-хітра.
Объяснение: