Мой город - Харьковь. Это один из самых крупных городов Украины. Харьков - красивый, светлый и живописный город, расположенный на северо-востоке Украины. Главные реки Харькова - Харьков, Лопань, Уды. В центре города расположен прекрасный сад, который носит имя Тараса Григорьевича Шевченко. Около него - площадь Свободы, самая большая площадь в Европе. Здесь обычно проходят все городские торжества. Тут же неподалеку стоит новое здание Харьковского театра оперы и балета - очень интересное монументальное сооружение. Харьков - крупный научный и студенческий центр. В нем много научно-исследовательских и учебных институтов, среди них есть очень известные, например, Физико-технический, Институт низких температур. Мой город еще и большой промышленный центр. Здесь делают самолеты, турбины, тракторы, телевизоры, велосипеды. Правда, многие заводы сейчас не работают так, как прежде, но я думаю, что со временем все наладится. В Харькове работают театры, музеи, есть цирк и планетарий. Весной, когда распускаются кудрявые клены и каштаны, цветут абрикосы и вишни, зеленеет трава и появляются первые одуванчики, мой город становится особенно красивым. Я очень люблю свой город.
Найбольш за ўсіх у апавяданні Васіля Быкава “Жураўліны крык” мяне ўразіў герой Барыс Фішар.
Барыс Фішар – не ваенны чалавек. Ён вучоны, мастацтвазнаўца. І вайна для яго – гэта ненатуральная, невядомая справа. Сваё жыццё ён бачыць у кнігах, у карцінах, у скульптуры. У першы дзень, калі камандзір Карпенка раздае загады, Фішар мімаходам пачытвае кнігу.
Нягледзячы на гэта, ён аддае сваё жыццё за Радзіму мужна і бясстрашна.
Барысу Фішару мінуў трэці дзесятак, калі пачалася вайна. Побач з васемнадцацігадовым Глечыкам ён здаваўся ўжо сталым чалавекам. Але жыццёвая рэчаіснасць для яго ўся была ў мастацтве. Маленькім хлопчыкам ён спрабаваў маляваць сам, але хутка зразумеў, што ягонае прызначэнне – вывучаць цуда мастацтва. Ён не бачыў іншага сэнсу свайго жыцця. Барыс Фішар не цікавіўся палітыкай, турботамі штодзённага жыцця. І трапіўшы ў войска, адчуваў сябе няёмка, няўмела і няўтульна.
Мастак у душы, ён доўга не мог навучыцца хадзіць у нагу разам з іншымі салдатамі, аддаваць чэсць. Вучэнне вайсковай справе знясільвала хлопца.
Аднак, апынуўшыся на фронце, Фішар не здаўся і ніякім чынам не выказаў сваёй абыякавасці да вайны. Наадварот, у ім прачнуўся баец, за Радзіму і за тое, у што ён верыў. Пакуты мастака засталіся ў даваенным часе, і з першага дня ён бездакорна выконваў загады.
Фішар памірае ў канцы аповесці, забіўшы адзінага ворага ў сваім жыцці.
Главные реки Харькова - Харьков, Лопань, Уды.
В центре города расположен прекрасный сад, который носит имя Тараса Григорьевича Шевченко. Около него - площадь Свободы, самая большая площадь в Европе. Здесь обычно проходят все городские торжества. Тут же неподалеку стоит новое здание Харьковского театра оперы и балета - очень интересное монументальное сооружение.
Харьков - крупный научный и студенческий центр. В нем много научно-исследовательских и учебных институтов, среди них есть очень известные, например, Физико-технический, Институт низких температур.
Мой город еще и большой промышленный центр. Здесь делают самолеты, турбины, тракторы, телевизоры, велосипеды. Правда, многие заводы сейчас не работают так, как прежде, но я думаю, что со временем все наладится.
В Харькове работают театры, музеи, есть цирк и планетарий.
Весной, когда распускаются кудрявые клены и каштаны, цветут абрикосы и вишни, зеленеет трава и появляются первые одуванчики, мой город становится особенно красивым.
Я очень люблю свой город.
Найбольш за ўсіх у апавяданні Васіля Быкава “Жураўліны крык” мяне ўразіў герой Барыс Фішар.
Барыс Фішар – не ваенны чалавек. Ён вучоны, мастацтвазнаўца. І вайна для яго – гэта ненатуральная, невядомая справа. Сваё жыццё ён бачыць у кнігах, у карцінах, у скульптуры. У першы дзень, калі камандзір Карпенка раздае загады, Фішар мімаходам пачытвае кнігу.
Нягледзячы на гэта, ён аддае сваё жыццё за Радзіму мужна і бясстрашна.
Барысу Фішару мінуў трэці дзесятак, калі пачалася вайна. Побач з васемнадцацігадовым Глечыкам ён здаваўся ўжо сталым чалавекам. Але жыццёвая рэчаіснасць для яго ўся была ў мастацтве. Маленькім хлопчыкам ён спрабаваў маляваць сам, але хутка зразумеў, што ягонае прызначэнне – вывучаць цуда мастацтва. Ён не бачыў іншага сэнсу свайго жыцця. Барыс Фішар не цікавіўся палітыкай, турботамі штодзённага жыцця. І трапіўшы ў войска, адчуваў сябе няёмка, няўмела і няўтульна.
Мастак у душы, ён доўга не мог навучыцца хадзіць у нагу разам з іншымі салдатамі, аддаваць чэсць. Вучэнне вайсковай справе знясільвала хлопца.
Аднак, апынуўшыся на фронце, Фішар не здаўся і ніякім чынам не выказаў сваёй абыякавасці да вайны. Наадварот, у ім прачнуўся баец, за Радзіму і за тое, у што ён верыў. Пакуты мастака засталіся ў даваенным часе, і з першага дня ён бездакорна выконваў загады.
Фішар памірае ў канцы аповесці, забіўшы адзінага ворага ў сваім жыцці.