Мой любімы герой у апавяданні Васіля Быкава "Жураўліны крык" - гэта Барыс Фішар. Ён не быў ваенным, ён быў вучоным. Але, нягледзячы на гэта, Фішар даказаў, што можа быць смелым, і, як і многія іншыя салдаты, аддаў сваё жыццё за абарону радзімы. Фішар быў не надта малады, яму ўжо мінуў трэці дзесятак, і за ўсе пражытыя гады ні на адзін момант у яго не з’явілася сумненне ў спрадвечнай сіле мастацтва. Усё самае цудоўнае, самае вечнае бачыў ён у вышэйшым праяўленні чалавечага духу – у мастацтве. Ён гадаваўся ў Ленінградзе. У яго бацькі, старога доктара Фішара, была каштоўная бібліятэчка манаграфій пра вялікіх мастакоў свету, і першыя малюнкі, якія захапілі хлопчыка, былі рэпрадукцыі з альбомаў жывапісу і скульптуры. Барыс рос ціхім, не па гадах сур’ёзным хлопчыкам, неахвотна і рэдка спускаўся ў цесны захламлены двор, у якім заўжды было сцюдзёна і сыра, і часта падоўгу разглядаў малюнкі ў бацькавых кніжках. Пасля ён сам з трапяткой нецярплівасцю ў сэрцы ўзяўся за пэндзаль і фарбы, маляваў тое, што бачыў з акна кватэры – дамы, вуліцы, коней, сабак. Людзі хвалілі, а хлопчыку хацелася плакаць ад прыкрасці, што ўсё так прыгожа было ва ўяўленні і дрэнна выходзіла на паперы. Наперакор людскім перакананням аб яго здольнасцях Барыс ведаў, што мастака з яго не выйдзе ніколі. Але канчаткова ўпэўніўся ў гэтым ён, відаць, позна, тады, калі ўжо ўся шчырая душа яго была без рэшты захоплена вялікай сілай мастацтва і хлопец ужо не мог існаваць без яго. I ён, не стаўшы мастаком, усё ж звязаў сваё жыццё з мастацтвам. Падросшы, вучыўся, чытаў, думаў, даследаваў сам і ў дваццаць пяць год абараніў дысертацыю на званне кандыдата мастацтвазнаўства. Ён не дужа цікавіўся палітыкай, тым неспакойным, шматтурботным жыццём, што бурліла, плыло, абганяла яго. Вучонага мала краналі планы і падзеі надзённасці – змалку ён адасобіўся ад усяго, што не складала чароўнай прывабы мастацтва. З гэтай, відаць, прычыны ён не разумеў і не дужа цікавіўся братам – інжынерам-канструктарам самалётаў. З юнацтва яшчэ яны ўзаемна аддаліліся, сустракаліся рэдка і па духу былі адзін аднаму чужыя. Апошні раз яны з’ехаліся гады два назад на пахаванне бацькі і тады ж пару дзён правялі разам. Апынуўшыся ў войску, Фішар адчуў сябе белай варонай, няўмекам, самым няўдалым з усіх у гэтай гаманлівай, асаблівай, ні на што вядомае яму не падобнай грамадзе разнастайных людзей. Ён ніяк не мог навучыцца хадзіць у нагу, хутка ўскакваць на пад’ёме, няўклюдна пад рогат таварышаў аддаваў чэсць, заняткі па штыкавому бою ўшчэнт знясільвалі яго. Спярша ён горка перажываў, балюча зносіў уціск крыклівых сяржантаў, каяўся за няўвагу да вайсковай справы ў інстытуце і думаў, што ён самы няздольны чалавек на зямлі. Пасля трохі асвойтаўся, трапіў на фронт, іншыя, большыя страхі і клопаты зацямнілі яго кволае інтэлігенцкае самалюбства. Ён быў чалавек удумлівы і разумеў, што гэта пакутна і марудна нараджаўся ў ім той, на каго ён менш за ўсё рыхтаваў сябе, – нараджаўся баец. У канцы аповесці Фішар мужна памірае, забіўшы адзінага ў сваім жыцці ворага.
Для местных мальчишек море было не курортной экзотикой, а повседневным бытом, родным домом. (2)Поэтому меня, приезжего, но плавающего настоящим кролем, – первый разряд! – они приняли за своего. (3)А вот в приезжем тощеньком мальчике, с завистью взиравшем на их шумное отчаянное береговое братство, местные упорно видели чужака. (4)Он носил выпуклые круглые очочки, за которые мальчишки метко прозвали бледнолицего мальчугана Бычок - есть в море такая забавная рыбка с огромной головой и вытаращенными в постоянном удивлении глазами. (5)Они презирали его и за суетливую манеру плавать, поэтому в своё братство не принимали. (5)Но однажды произошло невероятное! (7)Бычок, этот хилый очкарик, осмелился доплыть до Чертова Пальца - мрачной отвесной скалы у самого дальнего входа в бухту! (8)Для него, конечно, это было поистине отчаянным поступком. (9)И молчаливое сопение мальчишек являлось тому свидетельством... (10)Назад Бычок плыл слишком медленно, нелепо переваливаясь с боку на бок и высоко занося слабые, как тростинки, руки. (11)Вдобавок он то и дело поправлял очки: видимо, вода заливала стекла. (12) Не мог предусмотреть он и ещё одного обстоятельства. (13)С моря шла мертвая зыбь - широкая медленная волна. (14)Безобидная в открытом море, она свирепела в узких каменных лабиринтах бухты.(15)С каждой новой волной накат у берега становился сильнее и опасней. (16)Справиться с ним мог бы только опытный и сильный пловец. (17)Этого не мог, конечно, знать городской мальчик... (18)Отбойная волна отшвыривала его назад, словно слепого котенка. (19)Кто-то из мальчишек неуверенно сказал у меня над ухом: (20) - Ребята, а Бычок-то тонет... (21)Их сбивало с толку то, что он не кричал: " " или что-нибудь в этом же роде. (22)Бычок тонул молча и, если можно так сказать, с достоинством. Исходный текст Slide 9: 9 ( 23)Я натянул ласты, стараясь не упустить глазами то место, где последний раз мелькнула голова мальчика, и поднырнул под пенный гребень очередного вала. (24)Мне повезло: на четвертом или пятом заходе я задел мальчишку за руку. (25)Он уже обессилел, обмяк и наглотался воды, но быстро пришел в себя, хотя долго еще морщился и откашливался. (26)Потом, натягивая рубашку, он взглянул на меня и сказал: (27)- А все-таки я немножко совсем не доплыл... (28)Чуть-чуть... (29)- Чуть-чуть... -вскипев, передразнил я его. (30)- Не утонул ты чуть-чуть, заморыш несчастный! (31)Он не обиделся и только глубоко вздохнул.(32) А потом спросил вдруг: (33) - А завтра вы здесь будете? (34) - А тебе зачем? - не слишком вежливо буркнул я. (35)- Я опять поплыву! - горячо выпалил мальчишка. (36)- Понимаете? (37)Я же должен доплыть! (38)Обязательно должен! (39)Ну, а в случае чего... (40)Вы меня опять Ладно? (42)Я просто-напросто опешил от такого нахальства. (43)Несколько мгновений я вглядывался в его серьезное очкастое лицо, раздумывая - не дать ли ему хорошенько в воспитательных целях. (44)Но было что-то такое в выражении его глаз, что совершенно неожиданно для себя самого я ляпнул: (45) - Ладно... приходи, там посмотрим... (46)И все мальчишки, столпившиеся вокруг нас, радостно загоготали: (47)- И чего смотреть? (48)Поплывем вместе - и кранты! (49)Бычок радостно подпрыгнул, и я вдруг понял: этот непременно доплывет. (50)Не завтра, так послезавтра...
Ён не быў ваенным, ён быў вучоным. Але, нягледзячы на гэта, Фішар даказаў, што можа быць смелым, і, як і многія іншыя салдаты, аддаў сваё жыццё за абарону радзімы.
Фішар быў не надта малады, яму ўжо мінуў трэці дзесятак, і за ўсе пражытыя гады ні на адзін момант у яго не з’явілася сумненне ў спрадвечнай сіле мастацтва. Усё самае цудоўнае, самае вечнае бачыў ён у вышэйшым праяўленні чалавечага духу – у мастацтве. Ён гадаваўся ў Ленінградзе. У яго бацькі, старога доктара Фішара, была каштоўная бібліятэчка манаграфій пра вялікіх мастакоў свету, і першыя малюнкі, якія захапілі хлопчыка, былі рэпрадукцыі з альбомаў жывапісу і скульптуры. Барыс рос ціхім, не па гадах сур’ёзным хлопчыкам, неахвотна і рэдка спускаўся ў цесны захламлены двор, у якім заўжды было сцюдзёна і сыра, і часта падоўгу разглядаў малюнкі ў бацькавых кніжках.
Пасля ён сам з трапяткой нецярплівасцю ў сэрцы ўзяўся за пэндзаль і фарбы, маляваў тое, што бачыў з акна кватэры – дамы, вуліцы, коней, сабак. Людзі хвалілі, а хлопчыку хацелася плакаць ад прыкрасці, што ўсё так прыгожа было ва ўяўленні і дрэнна выходзіла на паперы. Наперакор людскім перакананням аб яго здольнасцях Барыс ведаў, што мастака з яго не выйдзе ніколі. Але канчаткова ўпэўніўся ў гэтым ён, відаць, позна, тады, калі ўжо ўся шчырая душа яго была без рэшты захоплена вялікай сілай мастацтва і хлопец ужо не мог існаваць без яго.
I ён, не стаўшы мастаком, усё ж звязаў сваё жыццё з мастацтвам. Падросшы, вучыўся, чытаў, думаў, даследаваў сам і ў дваццаць пяць год абараніў дысертацыю на званне кандыдата мастацтвазнаўства.
Ён не дужа цікавіўся палітыкай, тым неспакойным, шматтурботным жыццём, што бурліла, плыло, абганяла яго. Вучонага мала краналі планы і падзеі надзённасці – змалку ён адасобіўся ад усяго, што не складала чароўнай прывабы мастацтва. З гэтай, відаць, прычыны ён не разумеў і не дужа цікавіўся братам – інжынерам-канструктарам самалётаў. З юнацтва яшчэ яны ўзаемна аддаліліся, сустракаліся рэдка і па духу былі адзін аднаму чужыя. Апошні раз яны з’ехаліся гады два назад на пахаванне бацькі і тады ж пару дзён правялі разам.
Апынуўшыся ў войску, Фішар адчуў сябе белай варонай, няўмекам, самым няўдалым з усіх у гэтай гаманлівай, асаблівай, ні на што вядомае яму не падобнай грамадзе разнастайных людзей. Ён ніяк не мог навучыцца хадзіць у нагу, хутка ўскакваць на пад’ёме, няўклюдна пад рогат таварышаў аддаваў чэсць, заняткі па штыкавому бою ўшчэнт знясільвалі яго. Спярша ён горка перажываў, балюча зносіў уціск крыклівых сяржантаў, каяўся за няўвагу да вайсковай справы ў інстытуце і думаў, што ён самы няздольны чалавек на зямлі. Пасля трохі асвойтаўся, трапіў на фронт, іншыя, большыя страхі і клопаты зацямнілі яго кволае інтэлігенцкае самалюбства. Ён быў чалавек удумлівы і разумеў, што гэта пакутна і марудна нараджаўся ў ім той, на каго ён менш за ўсё рыхтаваў сябе, – нараджаўся баец.
У канцы аповесці Фішар мужна памірае, забіўшы адзінага ў сваім жыцці ворага.