Вайна пакінула крывавы след у гісторыі нашага народа, у кожнай сям’і, у чалавечых лёсах. Бяда не абышла і тых, хто вярнуўся дадому з яе крывавых палёў. Многія памерлі ад франтавых ран, засталіся інвалідамі. Вайна пакінула меткі на кожным пакаленні. Але памяць людская не сцірае жудасныя і гераічныя падзеі, не сціхае боль ад страт, не затуманьваецца слава герояў. Эстафета гэтай памяці перадаецца з пакалення ў пакаленне. З цягам часу людзі па-іншаму пачынаюць успрымаць слова “вайна”. Яна здаецца нам далёкай. Мы жывём ў мірны час, пад мірным і чыстым небам. Але дзякуючы чаму? Усе гэта дзякуючы тым, у каго хапіла мужнасці, стойкасці і адвагі, каб процістаяць ворагу. Людзі не задумваліся, што рызыкуюць сваім жыццём. Яны проста аддана ішлі абараняць сваю зямлю, сваю Радзіму. Абаронцы ўсяе Беларусі падаравалі нам светлае і чыстае неба над галавой, яснае сонейка, а галоўнае — спакойнае і мірнае жыццё. Але ўсё адно не трэба забываць пра такія страшэнныя падзеі як вайна. Мінулае не павінна паўтарыцца. А як жа даведацца, што было тады, у часы вайны? На жаль, рэальных сведкаў тых падзей Вялікай Айчыннай з кожным годам становіцца ўсе менш. Хто данясе да нас ваенную гісторыю, хто раскажа — як яно было на самой справе? Адно я магу сказаць упэўнена: не горш за людзей нам распавядаюць кнігі. Яны — адны з лепшых крыніц інфармацыі. Літаратура, асабліва беларуская, багатая на творы, прысвечаныя Вялікай Айчыннай вайне. Нават ёсць пакаленні пісьменнікаў і паэтаў, маладосць якіх прыпала на час той жудаснай трагедыі. Ім была адзначана вялікая роля — абараняць Радзіму. Акрамя таго, яны яшчэ і пакінулі наступным пакаленням вялікае і неацэннае багацце — сваю гісторыю. Вайна ва ўсіх звязана з цяжкімі ўспамінамі — хтосьці згубіў сям’ю, хтосьці — проста блізкага чалавека. Але ўсё гэта прынесла вялікія пакуты. Цяжка слухаць аб тым, што давялося перажыць мірным жыхарам. Даводзілася хавацца ў лесе, баяцца кожнага шораху, змагацца з голадам і суровымі марознымі зімамі. Цяжкі час — цяжкае і жыццё. Я жыву пад мірным небам, не ведаючы клопату і бяды. Я не бачыла вайны, але ведаю, як цяжка прыходзілася людзям у той час. Мы пажыццёва абавязаны тым, хто падараваў нам мір і свабоду. Шануйце сваё жыццё і нясіце ў сваіх сэрцах памяць аб героях Вялікай Айчыннай вайны!
З цягам часу людзі па-іншаму пачынаюць успрымаць слова “вайна”. Яна здаецца нам далёкай. Мы жывём ў мірны час, пад мірным і чыстым небам. Але дзякуючы чаму? Усе гэта дзякуючы тым, у каго хапіла мужнасці, стойкасці і адвагі, каб процістаяць ворагу. Людзі не задумваліся, што рызыкуюць сваім жыццём. Яны проста аддана ішлі абараняць сваю зямлю, сваю Радзіму. Абаронцы ўсяе Беларусі падаравалі нам светлае і чыстае неба над галавой, яснае сонейка, а галоўнае — спакойнае і мірнае жыццё. Але ўсё адно не трэба забываць пра такія страшэнныя падзеі як вайна. Мінулае не павінна паўтарыцца.
А як жа даведацца, што было тады, у часы вайны? На жаль, рэальных сведкаў тых падзей Вялікай Айчыннай з кожным годам становіцца ўсе менш. Хто данясе да нас ваенную гісторыю, хто раскажа — як яно было на самой справе? Адно я магу сказаць упэўнена: не горш за людзей нам распавядаюць кнігі. Яны — адны з лепшых крыніц інфармацыі. Літаратура, асабліва беларуская, багатая на творы, прысвечаныя Вялікай Айчыннай вайне. Нават ёсць пакаленні пісьменнікаў і паэтаў, маладосць якіх прыпала на час той жудаснай трагедыі. Ім была адзначана вялікая роля — абараняць Радзіму. Акрамя таго, яны яшчэ і пакінулі наступным пакаленням вялікае і неацэннае багацце — сваю гісторыю.
Вайна ва ўсіх звязана з цяжкімі ўспамінамі — хтосьці згубіў сям’ю, хтосьці — проста блізкага чалавека. Але ўсё гэта прынесла вялікія пакуты. Цяжка слухаць аб тым, што давялося перажыць мірным жыхарам. Даводзілася хавацца ў лесе, баяцца кожнага шораху, змагацца з голадам і суровымі марознымі зімамі. Цяжкі час — цяжкае і жыццё.
Я жыву пад мірным небам, не ведаючы клопату і бяды. Я не бачыла вайны, але ведаю, як цяжка прыходзілася людзям у той час. Мы пажыццёва абавязаны тым, хто падараваў нам мір і свабоду. Шануйце сваё жыццё і нясіце ў сваіх сэрцах памяць аб героях Вялікай Айчыннай вайны!
Дзикае палявання караля Стаха"Па гарызанталі: 1. Прафесія галоўнага героя аповесці. 2. Пакой, дзе спрабуе
Знайсці звесткі аб “дзікім паляванні” галоўны герой. 3. Пасада жанчыны, якая
першая сустрэла Беларэцкага ў маёнтку. 4. Прозвішча караля Стаха. 5.
Мянушка арганізатара “дзікага палявання”. 6. Сябра Беларэцкага. 7. Які
чалавек з'яўляўся ноччу ў маёнтку? 8. Старажытная беларуская верхняя
вопратка. 9. Агульнае ў з
Объяснение:
Малога
Чалавека. 10. Адзін з удзельнікаў “дзікага палявання”.
Па вертыкалі: 11. Назва маёнтка, дзе адбываюцца падзеі ў аповесці. 2. Якая
жанчына з'яўлялася ноччу ў маёнтку? 12. Хто аўтар запіскі: “Тое, чаму трэба,
загіне. Ты лёзны чалавек, чужынец нейкі. Сыходзь з дарогі. Ты чужы тут, якая
справа табе да праклятых радоў. Паляванне караля Стаха прыходзіць
апоўначы. Чакай”. 13. З кім параўнаў беларэцкі пры першай сустрэчы
гаспадыню Балотных Ялін? 14. Якое слова прапушчана ў наступным урыўку:
"Я адчуваў, як вецер гэтых стагоддзяў праляцеў за маёй спінаю і ўзняў
валасы на маёй галаве.
І яшчэ я адчуў, што ў гэтым доме стаіць ... жахлівы ... Якога не выгнаць
нават камінамі, што гараць дзень і ноч.
Вялізныя, змрочныя залы з траскучым паркетам, змрок па кутах, вечная
пройма, пах пылу і мышэй ... І такі ... што стыне уж сэрца, ...настоены
стагоддзямі, ... адзінага маярату, вялізнага, збяднелага, амаль вымерлага за