Не той друг, што мёдам мажа, а той, што праўду скажа.
Замалёўка
У кожнага з нас ёсць сябры. Без іх былоб на свеце сумна жыць. Але нам патрэбна ўмець адрозніваць сапраўдных сяброў, ад ілжывых, якія шукаюць выгаду для сябе і толькі карыстаюцца сяброўствам і нічго на аддаюць у замен.
Беларуская прыказка кажа: “Не той друг, што мёдам мажа, а той, што праўду скажа.” І гэта сапраўды так. Калі твой сябра не шчыры з табой, калі ён толькі і робіць, што згаджаецца с табой, не папярэджвае, калі бачыць, што ты робіш памылку, ён поста табе зайздросціць і не лічыць патрэбным быць з табой адкрытым і чэсным. А сапраўдны сябра заўсёды скажа табе свае думкі і не будзе цябе ўлагоджваць, адразу папярэдзіць перад небяспекай.
Калі ёсць сапразднае сяброўства, чалавек павінен давяраць і мець магчымасць пакласціся адзін на аднаго. А на гэтым грунтуецца сяброўства.
Галіну насільна прывезлі ў палац, пасля таго, як забілі бацьку.
“Яе акружылі, нібы крумкачы,
Схапілі i pyкi скруцілі.
Пазней у забыццё, бы ў сцюдзёную тонь,
Запала яна i не чула,
Як нёс яе лесам, палонную, конь,
Як пушча стагнала ад гулу.
Ачнулася тольш пад вечар яна
У змрочным палацы Барыны,
3 бядою сваей безуцешнай адна,
У лютай няволі дзяўчына”.
Яна плакала і марыла аб тым, каб яе выратаваў Васіль.
“Каб знаў Васілёк яе гора,
Напэуна б сюды з дапамогай прыйшоў,
Разбіў бы стальныя запоры”.
Замалёўка
У кожнага з нас ёсць сябры. Без іх былоб на свеце сумна жыць. Але нам патрэбна ўмець адрозніваць сапраўдных сяброў, ад ілжывых, якія шукаюць выгаду для сябе і толькі карыстаюцца сяброўствам і нічго на аддаюць у замен.
Беларуская прыказка кажа: “Не той друг, што мёдам мажа, а той, што праўду скажа.” І гэта сапраўды так. Калі твой сябра не шчыры з табой, калі ён толькі і робіць, што згаджаецца с табой, не папярэджвае, калі бачыць, што ты робіш памылку, ён поста табе зайздросціць і не лічыць патрэбным быць з табой адкрытым і чэсным. А сапраўдны сябра заўсёды скажа табе свае думкі і не будзе цябе ўлагоджваць, адразу папярэдзіць перад небяспекай.
Калі ёсць сапразднае сяброўства, чалавек павінен давяраць і мець магчымасць пакласціся адзін на аднаго. А на гэтым грунтуецца сяброўства.
“Яе акружылі, нібы крумкачы,
Схапілі i pyкi скруцілі.
Пазней у забыццё, бы ў сцюдзёную тонь,
Запала яна i не чула,
Як нёс яе лесам, палонную, конь,
Як пушча стагнала ад гулу.
Ачнулася тольш пад вечар яна
У змрочным палацы Барыны,
3 бядою сваей безуцешнай адна,
У лютай няволі дзяўчына”.
Яна плакала і марыла аб тым, каб яе выратаваў Васіль.
“Каб знаў Васілёк яе гора,
Напэуна б сюды з дапамогай прыйшоў,
Разбіў бы стальныя запоры”.