У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну» . Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Исследуются правовые коллизии исполнения поручения органом дознания и органом, осуществляющим оперативно-розыскную деятельность МВД России. Обосновывается, что уголовно-процессуальное законодательство не устанавливает оснований, процессуального порядка и сроков исполнения соответствующего поручения следователя, не регламентирует объем производства следственных или иных процессуальных действий, не учитывает статус органа дознания при проверке сообщения о преступлении. Обосновывается, что результаты оперативно-розыскной деятельности, полученные уполномоченным органом МВД России на основании такого поручения, не могут использоваться следователем при проверке сообщения о преступлении. Для устранения противоречия между уголовно-процессуальным и оперативно-розыскным законом предлагается: исключить из содержания п. 4 ч. 2 ст. 38 и ч. 1 ст. 144 УПК РФ право следователя давать письменное поручение органу дознания МВД России о производстве оперативно-розыскных мероприятий при проверке сообщения о преступлении; дополнить п. 4 ч. 2 ст. 38 и ч. 1 ст. 144 УПК РФ положением о праве следователя поручать органу МВД России, осуществляющему оперативно-розыскную деятельность, проведение оперативно-розыскных мероприятий до возбуждения уголовного дела; установить в ч. 1 ст. 144 УПК РФ срок исполнения поручения органом дознания (не должен превышать 10 суток, в случае необходимости продление до 30 суток); конкретизировать в ч. 1 ст. 144 УПК РФ право следователя поручать органу дознания МВД России производство следственных или иных процессуальных действий до возбуждения уголовного дела, предусмотренное ч. 4 ст. 21 УПК РФ.
У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну» . Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Исследуются правовые коллизии исполнения поручения органом дознания и органом, осуществляющим оперативно-розыскную деятельность МВД России. Обосновывается, что уголовно-процессуальное законодательство не устанавливает оснований, процессуального порядка и сроков исполнения соответствующего поручения следователя, не регламентирует объем производства следственных или иных процессуальных действий, не учитывает статус органа дознания при проверке сообщения о преступлении. Обосновывается, что результаты оперативно-розыскной деятельности, полученные уполномоченным органом МВД России на основании такого поручения, не могут использоваться следователем при проверке сообщения о преступлении. Для устранения противоречия между уголовно-процессуальным и оперативно-розыскным законом предлагается: исключить из содержания п. 4 ч. 2 ст. 38 и ч. 1 ст. 144 УПК РФ право следователя давать письменное поручение органу дознания МВД России о производстве оперативно-розыскных мероприятий при проверке сообщения о преступлении; дополнить п. 4 ч. 2 ст. 38 и ч. 1 ст. 144 УПК РФ положением о праве следователя поручать органу МВД России, осуществляющему оперативно-розыскную деятельность, проведение оперативно-розыскных мероприятий до возбуждения уголовного дела; установить в ч. 1 ст. 144 УПК РФ срок исполнения поручения органом дознания (не должен превышать 10 суток, в случае необходимости продление до 30 суток); конкретизировать в ч. 1 ст. 144 УПК РФ право следователя поручать органу дознания МВД России производство следственных или иных процессуальных действий до возбуждения уголовного дела, предусмотренное ч. 4 ст. 21 УПК РФ.