Аповесць «Дзікае паляванне караля Стаха» для мяне гэта быў цалкам незнаёмым творам, і я дзеля цікавасці пачала чытаць… Адарвацца ўжо не змагла. Як — быццам нырнула ў глыбіні Чорнага возера. І пакуль не дачытала да канца, пакуль аўтар не раскрыў таямніцу дзікага палявання, было адчуванне, нібы я выкручваюся ў гэтай жудаснай чорнай жыжцы, і ніколі ўжо не адчую цвёрдую глебу пад нагамі, ніколі не ўбачу сонечнае святло…
Гістарычна так склалася, што Беларусь доўгі час знаходзілася пад уладай Польшчы. За час праўлення польскіх каралёў склаўся клас мясцовай шляхты — шляхта. Шляхцічы мелі ўласныя маёнткі, валодалі прыгоннымі сялянамі, ваявалі на баку польскага караля, вялі междуусобные войны. І усё гэта вяло да таго, што за многія стагоддзі некаторыя шляхецкія роды назапасілі незлічоныя скарбы, а іншыя наадварот, страцілі амаль усе, сталі беднымі, хоць і шляхетнымі.
Грошы і ўлада заўсёды парухалі людзей здзяйсняць жахлівыя злачынствы.
Апавяданне ў «Дзікім паляванні караля Стаха», вядзецца ад першай асобы. Час дзеяння — сярэдзіна дзевятнаццатага стагоддзя. Беларусь да гэтага часу ўжо ўвайшла ў склад Расійскай імперыі, стаўшы глухой правінцыяй на ўскраінах велізарнай краіны.
У пошуках старажытных паданняў і павер’яў вучоны-фалькларыст Андрэй Беларэцкі за два гады абышоў і аб’ехаў Мінскую, Магілёўскую, Віцебскую, частку Віленскай губерні. І паўсюль ён бачыў жудасную бяспраўнуюгалечу роднага яму народа. Бачыў, як прыходзіць у заняпад культура самабытнага краю. І ад усёй гэтай бязрадаснай карціны ў вучонага шчымела сэрца. І аднойчы лёс закінуў Беларэцкага ў глухі куток Беларусі — маёнтак Балотныя Яліны. Тут у старым замку жыве юная Надзея — апошняя з шляхецкага роду Яноўскіх. Паводле легенды, калісці продак Надзеі Раман прывабіў на паляванне і па-здрадніцку забіў легендарнага караля Стаха. Памірае Стах напрарочыў праклен і вечнае помста «дзікага палявання» усяму роду Яноўскіх. З’яўляюцца «прывіды» вершнікаў трымаюць у страху ўсю акругу: «дзікае паляванне» можа забіць любога… Апошняй ахвярай праклены павінна стаць Надзея.
Праз вобраз Яноўскай Караткевіч хацеў паказаць, што на фоне агульнага зводу беларускай шляхты, якая з мінуўшчыны высакароднага рыцарскага класа ператварылася ў праслойку ненаедных несумленных эксплуататараў ўласнага народа, захаваліся асобныя прадстаўнікі старажытных родаў, якія ўшаноўваюць старадаўнія традыцыі сапраўдных дваранскіх якасцяў — сумленнасці і высакароднасці. Аднак такім людзям вельмі цяжка жыць ў атачэнні людзей, якія ў імя нажывы гатовыя займацца махлярствам і падманам, гатовы пайсьці на самае страшнае злачынства. Высакародныя людзі ў такім асяроддзі асуджаныя.
Такі і застаў Надзею Яноўскую у сваім амаль збяднелым маёнтку Андрэй Беларэцкі. Друк безвыходнасці і страху лунала на твары маладой пані. Страх лунаў па ўсей акрузе. Дзікае паляванне зноў вярнулася і пагражала смерцю маладой дзяўчыне, якой хутка павінна было споўніцца васемнаццаць гадоў.
Будучы дапытлівым па сваей прыродзе, Андрэй вырашыў затрымацца ў маёнтку, каб разабрацца ў падзеях, якія адбываюцца. Размаўляючы з гаспадыняй маёнтка, ён разумее, што Надзея Яноўская не мае нічога агульнага са сваім продкам, прадаўшым сваю зямлю, свой народ, якія здзейснілі крывавае злачынства дзеля ўлады і грошай. Расследуючы ланцуг дзіўных, часам містычных падзей, Беларэцкі сам становіцца ахвярай дзікага палявання караля Стаха, якая ледзь было не загубіла яго, амаль загнаўшы ў непраходную дрыгву. Аднак высокаадукаваны розум дапамог Андрэю аддзяліць містыку ад рэальных фактаў. І аказалася, што як і ў мінулым, так і цяпер усе тлумачылася смагай грошай. Суседзямі Надзеі Яноўскай былі нашчадкі тых самых Вароны і Дуботовка, якія таксама ўдзельнічалі ў страшным злачынстве — забойстве караля Стаха і яго верных людзей. Дубатоўк быў апекуном Надзеі, а па дасягненні ёю паўналецця кіраванне маёнткам пераходзіла ў яе рукі. Гэта і з’явілася прычынай, па якой у галовах Дуботоўка і Вароны нарадзілася ідэя адрадзіць старажытную легенду аб дзікім паляванні, каб давесці да сумашествія, а лепш да смерці, апошнюю прадстаўніцу старажытнага дваранскага роду. А заадно адроджаная легенда дапамагала трымаць у страху ўсю акругу, што дазваляла беспакарана вяршыць свае чорныя справы разбойнікаў, якімі сталі нашчадкі здраднікаў Дубатоўк і Варона.
Головними завданнями гри в захисті є оборона своїх воріт дозволеними засобами і оволодіння м'ячем. Всі ці прийоми можна виконати успішніше, якщо освоїти стійку захисника. Основна стійка захисника - це положення на зігнутих під кутом 160-170 0 і розставлених на 20-40 см ногах. Спина не напружена, руки зігнуті в ліктьовому суглобі під прямим кутом. Стійка на значно зігнутих ногах використовується в ситуації безпосереднього єдиноборства з нападаючим. Захисник також застосовує ходьбу і ходьбу приставним кроком, а також ходьбу швидку дрібними приставними кроками. Тулуб при цьому не повинно розгойдуватися. Стрибки застосовуються при блокуванні, відборі, перехопленнях м'яча. У техніці захисника набувають особливого значення стрибки вперед і в сторони, використовувані для швидкого подолання відстані між захисником і нападаючим.
Навчання техніці переміщень захисника починають з освоєння стійки на зігнутих ногах. Для вивчення пересувань в стійці на зігнутих ногах, вправи виконуються в невисокому темпі, зміна напряму відбувається по сигналу викладача. Освоєння пересувань на значно зігнутих ногах вимагає необхідності рухатися у високому темпі, наявності прямого контакту з суперником.
Рекомендовані вправи:
Ходьба і біг вліво - вправо, вперед - назад в стійці.
Повітряне і зигзагообразное пересування особою, спиною;
Гра «П'ятнашки» обличчям один до одного. Салити дозволяється тільки в спину.
Вправа в парах. Гравець, різко міняючи напрям, рухається то вліво, то вправо, то вперед, то назад. Партнер, розташовуючись на відстані 2-4 м обличчям до нього, намагається дотримуватися задану дистанцію.
Вправа в трійках. Двоє нападників намагаються проскочити повз захисника неосаленний по краях коридору 3-5 м.
Нападники розташовуються в дві колони за 9-тиметрової лінією обличчям до воріт на відстані 2-6 м, передають м'яч в сусідню колону і йдуть у кінець своєї. Захисники (їх 3 чол.) Пересуваються поточно один за одним по своєрідною вісімці. Вони повинні встигнути зробити вихід від 6-тиметрової лінії до гравця з м'ячем, торкнутися його, відступити назад, але вже на позицію навпроти іншої колони. Далі слід вихід до гравця з м'ячем інший колони (рис.10).
Гістарычна так склалася, што Беларусь доўгі час знаходзілася пад уладай Польшчы. За час праўлення польскіх каралёў склаўся клас мясцовай шляхты — шляхта. Шляхцічы мелі ўласныя маёнткі, валодалі прыгоннымі сялянамі, ваявалі на баку польскага караля, вялі междуусобные войны. І усё гэта вяло да таго, што за многія стагоддзі некаторыя шляхецкія роды назапасілі незлічоныя скарбы, а іншыя наадварот, страцілі амаль усе, сталі беднымі, хоць і шляхетнымі.
Грошы і ўлада заўсёды парухалі людзей здзяйсняць жахлівыя злачынствы.
Апавяданне ў «Дзікім паляванні караля Стаха», вядзецца ад першай асобы. Час дзеяння — сярэдзіна дзевятнаццатага стагоддзя. Беларусь да гэтага часу ўжо ўвайшла ў склад Расійскай імперыі, стаўшы глухой правінцыяй на ўскраінах велізарнай краіны.
У пошуках старажытных паданняў і павер’яў вучоны-фалькларыст Андрэй Беларэцкі за два гады абышоў і аб’ехаў Мінскую, Магілёўскую, Віцебскую, частку Віленскай губерні. І паўсюль ён бачыў жудасную бяспраўнуюгалечу роднага яму народа. Бачыў, як прыходзіць у заняпад культура самабытнага краю. І ад усёй гэтай бязрадаснай карціны ў вучонага шчымела сэрца. І аднойчы лёс закінуў Беларэцкага ў глухі куток Беларусі — маёнтак Балотныя Яліны. Тут у старым замку жыве юная Надзея — апошняя з шляхецкага роду Яноўскіх. Паводле легенды, калісці продак Надзеі Раман прывабіў на паляванне і па-здрадніцку забіў легендарнага караля Стаха. Памірае Стах напрарочыў праклен і вечнае помста «дзікага палявання» усяму роду Яноўскіх. З’яўляюцца «прывіды» вершнікаў трымаюць у страху ўсю акругу: «дзікае паляванне» можа забіць любога… Апошняй ахвярай праклены павінна стаць Надзея.
Праз вобраз Яноўскай Караткевіч хацеў паказаць, што на фоне агульнага зводу беларускай шляхты, якая з мінуўшчыны высакароднага рыцарскага класа ператварылася ў праслойку ненаедных несумленных эксплуататараў ўласнага народа, захаваліся асобныя прадстаўнікі старажытных родаў, якія ўшаноўваюць старадаўнія традыцыі сапраўдных дваранскіх якасцяў — сумленнасці і высакароднасці. Аднак такім людзям вельмі цяжка жыць ў атачэнні людзей, якія ў імя нажывы гатовыя займацца махлярствам і падманам, гатовы пайсьці на самае страшнае злачынства. Высакародныя людзі ў такім асяроддзі асуджаныя.
Такі і застаў Надзею Яноўскую у сваім амаль збяднелым маёнтку Андрэй Беларэцкі. Друк безвыходнасці і страху лунала на твары маладой пані. Страх лунаў па ўсей акрузе. Дзікае паляванне зноў вярнулася і пагражала смерцю маладой дзяўчыне, якой хутка павінна было споўніцца васемнаццаць гадоў.
Будучы дапытлівым па сваей прыродзе, Андрэй вырашыў затрымацца ў маёнтку, каб разабрацца ў падзеях, якія адбываюцца. Размаўляючы з гаспадыняй маёнтка, ён разумее, што Надзея Яноўская не мае нічога агульнага са сваім продкам, прадаўшым сваю зямлю, свой народ, якія здзейснілі крывавае злачынства дзеля ўлады і грошай. Расследуючы ланцуг дзіўных, часам містычных падзей, Беларэцкі сам становіцца ахвярай дзікага палявання караля Стаха, якая ледзь было не загубіла яго, амаль загнаўшы ў непраходную дрыгву. Аднак высокаадукаваны розум дапамог Андрэю аддзяліць містыку ад рэальных фактаў. І аказалася, што як і ў мінулым, так і цяпер усе тлумачылася смагай грошай. Суседзямі Надзеі Яноўскай былі нашчадкі тых самых Вароны і Дуботовка, якія таксама ўдзельнічалі ў страшным злачынстве — забойстве караля Стаха і яго верных людзей. Дубатоўк быў апекуном Надзеі, а па дасягненні ёю паўналецця кіраванне маёнткам пераходзіла ў яе рукі. Гэта і з’явілася прычынай, па якой у галовах Дуботоўка і Вароны нарадзілася ідэя адрадзіць старажытную легенду аб дзікім паляванні, каб давесці да сумашествія, а лепш да смерці, апошнюю прадстаўніцу старажытнага дваранскага роду. А заадно адроджаная легенда дапамагала трымаць у страху ўсю акругу, што дазваляла беспакарана вяршыць свае чорныя справы разбойнікаў, якімі сталі нашчадкі здраднікаў Дубатоўк і Варона.
ответ:Методика навчання техніці захисту
Головними завданнями гри в захисті є оборона своїх воріт дозволеними засобами і оволодіння м'ячем. Всі ці прийоми можна виконати успішніше, якщо освоїти стійку захисника. Основна стійка захисника - це положення на зігнутих під кутом 160-170 0 і розставлених на 20-40 см ногах. Спина не напружена, руки зігнуті в ліктьовому суглобі під прямим кутом. Стійка на значно зігнутих ногах використовується в ситуації безпосереднього єдиноборства з нападаючим. Захисник також застосовує ходьбу і ходьбу приставним кроком, а також ходьбу швидку дрібними приставними кроками. Тулуб при цьому не повинно розгойдуватися. Стрибки застосовуються при блокуванні, відборі, перехопленнях м'яча. У техніці захисника набувають особливого значення стрибки вперед і в сторони, використовувані для швидкого подолання відстані між захисником і нападаючим.
Навчання техніці переміщень захисника починають з освоєння стійки на зігнутих ногах. Для вивчення пересувань в стійці на зігнутих ногах, вправи виконуються в невисокому темпі, зміна напряму відбувається по сигналу викладача. Освоєння пересувань на значно зігнутих ногах вимагає необхідності рухатися у високому темпі, наявності прямого контакту з суперником.
Рекомендовані вправи:
Ходьба і біг вліво - вправо, вперед - назад в стійці.
Повітряне і зигзагообразное пересування особою, спиною;
Гра «П'ятнашки» обличчям один до одного. Салити дозволяється тільки в спину.
Вправа в парах. Гравець, різко міняючи напрям, рухається то вліво, то вправо, то вперед, то назад. Партнер, розташовуючись на відстані 2-4 м обличчям до нього, намагається дотримуватися задану дистанцію.
Вправа в трійках. Двоє нападників намагаються проскочити повз захисника неосаленний по краях коридору 3-5 м.
Нападники розташовуються в дві колони за 9-тиметрової лінією обличчям до воріт на відстані 2-6 м, передають м'яч в сусідню колону і йдуть у кінець своєї. Захисники (їх 3 чол.) Пересуваються поточно один за одним по своєрідною вісімці. Вони повинні встигнути зробити вихід від 6-тиметрової лінії до гравця з м'ячем, торкнутися його, відступити назад, але вже на позицію навпроти іншої колони. Далі слід вихід до гравця з м'ячем інший колони (рис.10).
Объяснение: