Мальчик изучал движение общественного транспорта в течение воскресенья и выяснил что с 7: 00 до 11: 00 проехало- 12 автобусов и 15 трамваев, с 11: 00 до 14: 00 -10 автобусов и 10 трамваев,с 14: 00 до 18: 00 -20 автобусов и 18 трамваев, с 18: 00 до 22: 00- 15 автобусов и 16 трамваев. подумай как лучше представить полученный результат в виде графика
У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну» . Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Здравствуйте, добрый мой друг. Простите за то, что не оценила Вас и не заметила Ваше чувство. Но понять Вы все-таки меня должны. Я люблю мужа, все в семье у нас хорошо. А Вы... Да... Вы- тонкий человек, но что... кроме улыбки, сочувствия я могу дать ? Не стоит нарушать естественного хода вещей, где все идет так, как полагается :рождение, рост, замужество, дети, смерть... Представьте, что я поверила Вам... Но надолго ли хватит Вашего чувства в обществе, где запрещены разводы, разрывы, где правят деньги и ценится богатство ? Сможем ли мы прожить на Ваше скромное жалование? Смогу ли я, как раньше, заниматься благотворительностью ? На все вопросы можно ответить только одним словом: " нет". Я не думаю, что Вы хотели скомпрометировать меня, когда отправляли браслет, когда писали такие волнующие письма Но будет лучше, если Вы задумаетесь о своей судьбе, найдете свободную девушку своего круга и каждый вечер станете заглядывать ей в глаза и встречать понимание. Неразделенная любовь приводит к трагедии. Поэтому оставьте меня, мне нечем Вам ответить. Пусть Ваша чуткость, отзывчивость и верность даруется той, кто станет Вашей женой в жизни. Прощайте. Вера