Ең алғаш а ң пайда болып, дамуындағы кезең – алғашқы қауымдық құрылыс болып табылады. Ғылыми зерттеулерге қарағанда алғашқы қауымдық құрылыстың дамуы барлық жерде бірдей жүрген. Ал, ежелгі адамдардың пайда болуы мен өмірін зерттеуде археология ғылымының тигізер көмегі өте зор. Демек, заттай деректер арқылы адамзаттың өткен тарихын зерттейтін ғылым – археология деп аталады. Грек тілінен аударғанда «архео» – көне, «логос» – зерттеймін деген мағынаны білдіреді. Ежелгі деректер жер қойнауында жатқандықтан, археология ғылымын қосымша, «күрекпен қаруланған тарих» деп айтуға болады.
Бүгінгі таңда а ң жер бетінде пайда болуы жөнінде түрлі көзқарастар бар. Мұндай көзқарастар 3 топқа бөлінеді. Біріншісі – діни түсінік бойынша бүкіл әлемді, соның ішінде адамды да құдай жаратты деген ұғым. Екінші көзқарас бойынша а жер бетіне ғарыштан келген.
Ал, үшінші пікір бойынша – а жер бетіндегі басқа да тіршілік иелері сияқты ұзақ эволюциялық даму нәтижесінде қалыптасқан. Әлемнің көпшілік ғалымдары осы көзқарасты жақтайды. Чарлз Дарвиннің ілімі бойынша адамның пайда болып, қалыптасуы мен дамуы қарапайымнан күрделіге қарай жүрген . Алғашқы адамның қазіргі адамдардан көп айырмашылығы болды. Олар қолдары аяқтарынан ұзын, терісін қалың түк басқан ірі маймылдарға ұқсас келді .
Жер бетіндегі ең алғашқы адам қалдығы 1959-1963 жылдардағы археологиялық қазба жұмыстары барысында Шығыс Африканың Кения жеріндегі Олдувай шатқалынан табылды. Ғалымдар бұл ежелгі адамның түр-сипатына және қасынан табылған тас шапқыға қарап оны «епті адам» деп атады. Оның калий-аргон әдісі бойынша белгіленген ең жоғарғы жасы — 1 млн. 750 мың жыл.
«Епті адамның» миының көлемі 652 см3, яғни ертедегі маймылдың миынан әжептәуір көлемді де, салмақты болған. «Епті адам» маймыл тәрізді төрт аяқпен емес, екі аяқпен жүрген. Оған табан сүйектерінің доғалданып келуі дәлел. Соңғы жылдары ғалымдар ашқан жаңалықтар жер бетінде адамның алғаш пайда болған отаны – Солтүстік-Шығыс Африка екенін дәлелдеді. Себебі ежелгі адамдардың қазынды қалдықтарының көбі осы жерден, яғни экватордан солтүстікке қарай орналасқан тропиктік аймақтан табылды.
Адамзаттың келесі даму сатысындағы тіршілік иесі «тік жүретін адам» деп аталады. Олардың ғылымға белгілі өкілдері питекантроп пен синантроптар. Олар бұдан 1 млн. жыл бұрын өмір сүрген. Бірінші питекантропты 1891 жылы Индонезиядағы Ява аралынан голландиялық ғалым Е.Дюбуа тапты. Содан бергі жүз жылдың ішінде Еуропа мен Азиядан, Шығыс және Солтүстік Африкадан осыған ұқсас 10 адамның қалдығы табылды. «Епті адаммен» салыстырғанда питекантроптың миының көлемі үлкейіп (950 см3), бас және жақ сүйектері кішірейді, аяғы ұзарып, қолы қысқара бастаған. «Тік жүретін адамның» екінші бір түрі синантроп алғаш рет 1927 жылы Қытайдағы Чжоу-коу-дянь үңгірінен қазып алынды. Оның миының көлемі 1075 см3 болған. Қазіргі уақытта бізге синантроптардың 50 ге жуық қаңқасының қалдығы мәлім. Синантроп қаңқаларының жанынан түрлі формадағы тас құралдар мен күлдің, көмірдің, отқа күйген тастардың қалдықтары табылды. Тіпті бір жерлерде үйілген күлдің қалыңдығы 6 метрге дейін жеткен. Демек, синантроптар отты сөндірмей ұзақ уақыт сақтаған .
Пеппи — маленькая рыжая веснушчатая девочка, которая живёт одна на вилле «Курица» в небольшом шведском городке вместе со своими животными: мартышкой Господином Нильсоном и лошадью. Пеппи — дочь капитана Эфраима Длинныйчулок, который впоследствии стал вождём чернокожего племени. От своего отца Пеппи унаследовала фантастическую физическую силу, а также чемодан с золотом, позволяющий ей безбедно существовать. Мама Пеппи умерла, когда та была ещё младенцем. Пеппи уверена, что она стала ангелом и смотрит на неё с неба («Моя мама — ангел, а папа — негритянский король. Не у всякого ребёнка такие знатные родители»).
Пеппи «перенимает», а скорее, придумывает разнообразные обычаи разных стран и частей света: при ходьбе пятиться назад, ходить по улицам вниз головой, «потому что ногам жарко, когда ходишь по вулкану, а руки можно обуть в варежки».
Лучшие друзья Пеппи — Томми и Анника Сёттергрен, дети шведских обывателей. В компании Пеппи они часто попадают в неприятности и смешные переделки, а иногда — в настоящие приключения. Попытки друзей или взрослых повлиять на безалаберную Пеппи ни к чему не приводят: она не ходит в школу, неграмотна, фамильярна и всё время сочиняет небылицы. Тем не менее, у Пеппи доброе сердце и хорошее чувство юмора.
Пеппи Длинныйчулок независима и делает всё, что хочет. Например, спит с ногами на подушке и с головой под одеялом, носит разноцветные чулки, возвращаясь домой, пятится задом, потому что ей не хочется разворачиваться, раскатывает тесто прямо на полу и держит лошадь на веранде.
Она невероятно сильная и проворная, хотя ей всего девять лет. Она носит на руках собственную лошадь, побеждает знаменитого циркового силача, разбрасывает в стороны целую компанию хулиганов, обламывает рога свирепому быку, ловко выставляет из собственного дома двух полицейских, прибывших к ней, чтобы насильно забрать её в детский дом, и молниеносно забрасывает на шкаф двоих громил воров, которые решили её ограбить. Однако в расправах Пеппи нет жестокости. Она на редкость великодушна к своим поверженным врагам. Осрамившихся полицейских она угощает свежеиспеченными пряниками в форме сердечек. А сконфуженных воров, отработавших свое вторжение в чужой дом тем, что они всю ночь танцевали с Пеппи твист, она великодушно награждает золотыми монетами, на сей раз честно заработанными.
Пеппи не только на редкость сильна, она ещё и невероятно богата. Ей ничего не стоит купить для всех детей в городе «сто кило леденцов» и целый магазин игрушек, но сама она живёт в старом полуразвалившемся доме, носит единственное платье, сшитое из разноцветных лоскутов, и единственную пару туфель, купленных ей отцом «на вырост».
Но самое удивительное в Пеппи — это её яркая и буйная фантазия, которая проявляется и в играх, которые она придумывает, и в удивительных историях о разных странах, где она побывала вместе с папой-капитаном, и в бесконечных розыгрышах, жертвами которых становятся недотепы-взрослые. Любой свой рассказ Пеппи доводит до абсурда: вредная служанка кусает гостей за ноги, длинноухий китаец прячется под ушами во время дождя, а капризный ребёнок отказывается есть с мая по октябрь. Пеппи очень расстраивается, если кто-нибудь говорит, что она врет, ведь врать нехорошо она иногда забывает об этом.
Пеппи — мечта ребёнка о силе и благородстве, богатстве и щедрости, свободе и самоотверженности. Но вот взрослые Пеппи почему-то не понимают. И аптекарь, и школьная учительница, и директор цирка, и даже мама Томми и Анники злятся на неё, поучают, воспитывают. Видимо, поэтому больше всего на свете Пеппи не хочет взрослеть:
«Взрослым никогда не бывает весело. У них вечно уйма скучной работы, дурацкие платья и куминальные налоги[2]. И ещё они напичканы предрассудками и всякой ерундой. Они думают, что стрясётся ужасное несчастье, если сунуть в рот нож во время еды, и всё такое прочее».
Но «кто сказал, что нужно стать взрослым?» Никто не может заставить Пеппи делать то, чего она не хочет!
Книги о Пеппи Длинныйчулок исполнены оптимизма и неизменной веры в самое-самое хорошее.
Ең алғаш а ң пайда болып, дамуындағы кезең – алғашқы қауымдық құрылыс болып табылады. Ғылыми зерттеулерге қарағанда алғашқы қауымдық құрылыстың дамуы барлық жерде бірдей жүрген. Ал, ежелгі адамдардың пайда болуы мен өмірін зерттеуде археология ғылымының тигізер көмегі өте зор. Демек, заттай деректер арқылы адамзаттың өткен тарихын зерттейтін ғылым – археология деп аталады. Грек тілінен аударғанда «архео» – көне, «логос» – зерттеймін деген мағынаны білдіреді. Ежелгі деректер жер қойнауында жатқандықтан, археология ғылымын қосымша, «күрекпен қаруланған тарих» деп айтуға болады.
Бүгінгі таңда а ң жер бетінде пайда болуы жөнінде түрлі көзқарастар бар. Мұндай көзқарастар 3 топқа бөлінеді. Біріншісі – діни түсінік бойынша бүкіл әлемді, соның ішінде адамды да құдай жаратты деген ұғым. Екінші көзқарас бойынша а жер бетіне ғарыштан келген.
Ал, үшінші пікір бойынша – а жер бетіндегі басқа да тіршілік иелері сияқты ұзақ эволюциялық даму нәтижесінде қалыптасқан. Әлемнің көпшілік ғалымдары осы көзқарасты жақтайды. Чарлз Дарвиннің ілімі бойынша адамның пайда болып, қалыптасуы мен дамуы қарапайымнан күрделіге қарай жүрген . Алғашқы адамның қазіргі адамдардан көп айырмашылығы болды. Олар қолдары аяқтарынан ұзын, терісін қалың түк басқан ірі маймылдарға ұқсас келді .
Жер бетіндегі ең алғашқы адам қалдығы 1959-1963 жылдардағы археологиялық қазба жұмыстары барысында Шығыс Африканың Кения жеріндегі Олдувай шатқалынан табылды. Ғалымдар бұл ежелгі адамның түр-сипатына және қасынан табылған тас шапқыға қарап оны «епті адам» деп атады. Оның калий-аргон әдісі бойынша белгіленген ең жоғарғы жасы — 1 млн. 750 мың жыл.
«Епті адамның» миының көлемі 652 см3, яғни ертедегі маймылдың миынан әжептәуір көлемді де, салмақты болған. «Епті адам» маймыл тәрізді төрт аяқпен емес, екі аяқпен жүрген. Оған табан сүйектерінің доғалданып келуі дәлел. Соңғы жылдары ғалымдар ашқан жаңалықтар жер бетінде адамның алғаш пайда болған отаны – Солтүстік-Шығыс Африка екенін дәлелдеді. Себебі ежелгі адамдардың қазынды қалдықтарының көбі осы жерден, яғни экватордан солтүстікке қарай орналасқан тропиктік аймақтан табылды.
Адамзаттың келесі даму сатысындағы тіршілік иесі «тік жүретін адам» деп аталады. Олардың ғылымға белгілі өкілдері питекантроп пен синантроптар. Олар бұдан 1 млн. жыл бұрын өмір сүрген. Бірінші питекантропты 1891 жылы Индонезиядағы Ява аралынан голландиялық ғалым Е.Дюбуа тапты. Содан бергі жүз жылдың ішінде Еуропа мен Азиядан, Шығыс және Солтүстік Африкадан осыған ұқсас 10 адамның қалдығы табылды. «Епті адаммен» салыстырғанда питекантроптың миының көлемі үлкейіп (950 см3), бас және жақ сүйектері кішірейді, аяғы ұзарып, қолы қысқара бастаған. «Тік жүретін адамның» екінші бір түрі синантроп алғаш рет 1927 жылы Қытайдағы Чжоу-коу-дянь үңгірінен қазып алынды. Оның миының көлемі 1075 см3 болған. Қазіргі уақытта бізге синантроптардың 50 ге жуық қаңқасының қалдығы мәлім. Синантроп қаңқаларының жанынан түрлі формадағы тас құралдар мен күлдің, көмірдің, отқа күйген тастардың қалдықтары табылды. Тіпті бір жерлерде үйілген күлдің қалыңдығы 6 метрге дейін жеткен. Демек, синантроптар отты сөндірмей ұзақ уақыт сақтаған .
Пеппи — маленькая рыжая веснушчатая девочка, которая живёт одна на вилле «Курица» в небольшом шведском городке вместе со своими животными: мартышкой Господином Нильсоном и лошадью. Пеппи — дочь капитана Эфраима Длинныйчулок, который впоследствии стал вождём чернокожего племени. От своего отца Пеппи унаследовала фантастическую физическую силу, а также чемодан с золотом, позволяющий ей безбедно существовать. Мама Пеппи умерла, когда та была ещё младенцем. Пеппи уверена, что она стала ангелом и смотрит на неё с неба («Моя мама — ангел, а папа — негритянский король. Не у всякого ребёнка такие знатные родители»).
Пеппи «перенимает», а скорее, придумывает разнообразные обычаи разных стран и частей света: при ходьбе пятиться назад, ходить по улицам вниз головой, «потому что ногам жарко, когда ходишь по вулкану, а руки можно обуть в варежки».
Лучшие друзья Пеппи — Томми и Анника Сёттергрен, дети шведских обывателей. В компании Пеппи они часто попадают в неприятности и смешные переделки, а иногда — в настоящие приключения. Попытки друзей или взрослых повлиять на безалаберную Пеппи ни к чему не приводят: она не ходит в школу, неграмотна, фамильярна и всё время сочиняет небылицы. Тем не менее, у Пеппи доброе сердце и хорошее чувство юмора.
Пеппи Длинныйчулок независима и делает всё, что хочет. Например, спит с ногами на подушке и с головой под одеялом, носит разноцветные чулки, возвращаясь домой, пятится задом, потому что ей не хочется разворачиваться, раскатывает тесто прямо на полу и держит лошадь на веранде.
Она невероятно сильная и проворная, хотя ей всего девять лет. Она носит на руках собственную лошадь, побеждает знаменитого циркового силача, разбрасывает в стороны целую компанию хулиганов, обламывает рога свирепому быку, ловко выставляет из собственного дома двух полицейских, прибывших к ней, чтобы насильно забрать её в детский дом, и молниеносно забрасывает на шкаф двоих громил воров, которые решили её ограбить. Однако в расправах Пеппи нет жестокости. Она на редкость великодушна к своим поверженным врагам. Осрамившихся полицейских она угощает свежеиспеченными пряниками в форме сердечек. А сконфуженных воров, отработавших свое вторжение в чужой дом тем, что они всю ночь танцевали с Пеппи твист, она великодушно награждает золотыми монетами, на сей раз честно заработанными.
Пеппи не только на редкость сильна, она ещё и невероятно богата. Ей ничего не стоит купить для всех детей в городе «сто кило леденцов» и целый магазин игрушек, но сама она живёт в старом полуразвалившемся доме, носит единственное платье, сшитое из разноцветных лоскутов, и единственную пару туфель, купленных ей отцом «на вырост».
Но самое удивительное в Пеппи — это её яркая и буйная фантазия, которая проявляется и в играх, которые она придумывает, и в удивительных историях о разных странах, где она побывала вместе с папой-капитаном, и в бесконечных розыгрышах, жертвами которых становятся недотепы-взрослые. Любой свой рассказ Пеппи доводит до абсурда: вредная служанка кусает гостей за ноги, длинноухий китаец прячется под ушами во время дождя, а капризный ребёнок отказывается есть с мая по октябрь. Пеппи очень расстраивается, если кто-нибудь говорит, что она врет, ведь врать нехорошо она иногда забывает об этом.
Пеппи — мечта ребёнка о силе и благородстве, богатстве и щедрости, свободе и самоотверженности. Но вот взрослые Пеппи почему-то не понимают. И аптекарь, и школьная учительница, и директор цирка, и даже мама Томми и Анники злятся на неё, поучают, воспитывают. Видимо, поэтому больше всего на свете Пеппи не хочет взрослеть:
«Взрослым никогда не бывает весело. У них вечно уйма скучной работы, дурацкие платья и куминальные налоги[2]. И ещё они напичканы предрассудками и всякой ерундой. Они думают, что стрясётся ужасное несчастье, если сунуть в рот нож во время еды, и всё такое прочее».
Но «кто сказал, что нужно стать взрослым?» Никто не может заставить Пеппи делать то, чего она не хочет!
Книги о Пеппи Длинныйчулок исполнены оптимизма и неизменной веры в самое-самое хорошее.
выбери что понравится