Барлық жаулап алынған жер мемлекеттік меншікке айналдырылды. 661-750 жылдары билік басына Омейя әулеті келді. Омейя халифатының жері бес жергілікті басқару аймағына бөлінді. Бірінші аймағына - Иран, Ирак, Шығыс Арабия, Хорасан және Орта Азия жері; екінші аймағына - Хиджаз, Йемен, Орталық Арабия; үшінші аймағына - Армения мен Әзірбайжан, Кіші Азияның шығыс бөлігі; төртінші аймағына - Египет, Ливия, Триполи; бесінші аймағына Батыс Африка және Испания кірді. Әрбір аймақты басқаруға халифтың үкімімен әмір тағайындалды. Әрбір әмірдің екі орынбасары болды. Бірінші орынбасары әмірлікте салық және қаржы мәселесімен, екіншісі дін ісімен айналысты. Халифатқа қарамағындағы аймақты басқарып тұру үшін өте көп әскер керек болды. Бүкіл халифаттағы әскердің басшысы халифтың өзі болып, бас қолбасшы рөлін атқарды. Әрбір әмірлікте жергілікті әскери басқару жүйесі жүргізілді. Әскер бастығы дәрежесі жағынан аймақтағы екінші адам болып саналды. Омейя әулетінің негізгі әлеуметтік тірегі арабтың феодалданған ақсүйектері болды.
Омейя әулеті билік құрған Араб халифатында қоғамдық мекемелер мен мешіттер салуға көп көңіл бөлінді. Сауда және қолөнер айтарлықтай дамыды. Сауда айналымына алтын динар мен күміс дирхем енгізілді.
Омейя әулеті басқарған Араб халифаты орта ғасырлардағы ең ірі мемлекеттердің бірі болды. Бірақ ұзақ жылға созылған ішкі бақталастық Араб халифатын әлсіретті. 750 жылы Әбу Мүслім бастаған көтерілістің нәтижесінде Омейя әулеті билік басынан қуылып, оның орнына Аббас әулеті келді. Мұхаммед пайғамбардың немере ағасы Аббастан тарадық дейтін араб халифтары әулеті үстемдік құрған алғашқы жүз жылда халифаттағы феодалдық қатынас күшейіп, сауда өрістеді. Аббасилік халифат әсіресе һарун ар-Рашид (768-809) пен Мамун (813-833) тұсында кемеліне келді. Халифат Азия, Африка, Еуропа құрлықтарын қамтыған әлемдік державаға айналды. Бұл құрлықтардағы халықтардың өздеріне тән тарихи, мәдени, діни ерекшеліктері болды. Олар әр түрлі тілде сөйлеп, өз салт-дәстүрлерін ұстанды. Бұл сияқты ала-құлалық түбінде әлемдік державаның күйреуіне әкеліп соғатын. Мұндай тағдырдан Халифат та қашып құтыла алмады. ВЫЫЫ-Х ғасырларда Халифат бірнеше тәуелсіз мемлекеттерге ыдырап кетті. Олардың ішіндегі ірілері Бағдад халифаты (750-1258), Фатимилер халифаты (909-1071), Кордова халифаты (756-1031), Саманилер мемлекеті (875-999) т. б. болды.
1258 ж. Шыңғысханның немересі Хулагу хан басқарған моңғол әскері Бағдадты басып алды. Аббас әулетінің соңғы халифі Мустасим өлтірілді де, Араб халифаты мемлекет ретінде жойылды.
Самые первые иконы изображали Христа, Богородицу, апостолов. Они создавались как портреты, чтобы запечатлеть на века и сохранить их образы для грядущих поколений — для памяти, для воспоминания. Но первые иконописцы хорошо понимали и то, что красками на доске они дерзают запечатлевать Бога и тех, кто через Него достиг святости. Как, пользуясь земными, материальными средствами живописи, изобразить Бога, как передать тот свет, который от Него исходит? Для этого нужны были особые средства художественной выразительности, которые были продуманы и отобраны таким образом, чтобы передавать не сходство, а глубинную, духовную суть, внутренний свет, исходящий от изображенного и изливающийся на того, кто приближается к иконе, для их общения «в духе», для молитвы. Ведь, в конечном счете, икона не изображает, а являет верующему Бога или почитаемого святого. Западная живопись со времен раннего Средневековья пошла несколько иным путем, сосредоточившись на истории, на событиях и лицах, описанных в Священном Писании. Для них более важной была именно историческая память, воспоминание. Живописные произведения, создававшиеся для украшения храмов и книг, ставили перед собой задачу представить события далекого как можно более ярко и живо, чтобы зритель мог эмоционально «прожить», прочувствовать все то, что некогда происходило на Святой земле. Отсюда страстность живописи, ее осязаемость, «живоподобие». В иконе же, даже когда мастер изображает событие Священной истории, он стремится постичь и донести до зрителя прежде всего тайну Слова, смысл священного текста, лежащего в основе этого события, оставаясь при этом в рамках канонической композиционной схемы, позволяющей безошибочно определять сюжет.
Барлық жаулап алынған жер мемлекеттік меншікке айналдырылды. 661-750 жылдары билік басына Омейя әулеті келді. Омейя халифатының жері бес жергілікті басқару аймағына бөлінді. Бірінші аймағына - Иран, Ирак, Шығыс Арабия, Хорасан және Орта Азия жері; екінші аймағына - Хиджаз, Йемен, Орталық Арабия; үшінші аймағына - Армения мен Әзірбайжан, Кіші Азияның шығыс бөлігі; төртінші аймағына - Египет, Ливия, Триполи; бесінші аймағына Батыс Африка және Испания кірді. Әрбір аймақты басқаруға халифтың үкімімен әмір тағайындалды. Әрбір әмірдің екі орынбасары болды. Бірінші орынбасары әмірлікте салық және қаржы мәселесімен, екіншісі дін ісімен айналысты. Халифатқа қарамағындағы аймақты басқарып тұру үшін өте көп әскер керек болды. Бүкіл халифаттағы әскердің басшысы халифтың өзі болып, бас қолбасшы рөлін атқарды. Әрбір әмірлікте жергілікті әскери басқару жүйесі жүргізілді. Әскер бастығы дәрежесі жағынан аймақтағы екінші адам болып саналды. Омейя әулетінің негізгі әлеуметтік тірегі арабтың феодалданған ақсүйектері болды.
Омейя әулеті билік құрған Араб халифатында қоғамдық мекемелер мен мешіттер салуға көп көңіл бөлінді. Сауда және қолөнер айтарлықтай дамыды. Сауда айналымына алтын динар мен күміс дирхем енгізілді.
Омейя әулеті басқарған Араб халифаты орта ғасырлардағы ең ірі мемлекеттердің бірі болды. Бірақ ұзақ жылға созылған ішкі бақталастық Араб халифатын әлсіретті. 750 жылы Әбу Мүслім бастаған көтерілістің нәтижесінде Омейя әулеті билік басынан қуылып, оның орнына Аббас әулеті келді. Мұхаммед пайғамбардың немере ағасы Аббастан тарадық дейтін араб халифтары әулеті үстемдік құрған алғашқы жүз жылда халифаттағы феодалдық қатынас күшейіп, сауда өрістеді. Аббасилік халифат әсіресе һарун ар-Рашид (768-809) пен Мамун (813-833) тұсында кемеліне келді. Халифат Азия, Африка, Еуропа құрлықтарын қамтыған әлемдік державаға айналды. Бұл құрлықтардағы халықтардың өздеріне тән тарихи, мәдени, діни ерекшеліктері болды. Олар әр түрлі тілде сөйлеп, өз салт-дәстүрлерін ұстанды. Бұл сияқты ала-құлалық түбінде әлемдік державаның күйреуіне әкеліп соғатын. Мұндай тағдырдан Халифат та қашып құтыла алмады. ВЫЫЫ-Х ғасырларда Халифат бірнеше тәуелсіз мемлекеттерге ыдырап кетті. Олардың ішіндегі ірілері Бағдад халифаты (750-1258), Фатимилер халифаты (909-1071), Кордова халифаты (756-1031), Саманилер мемлекеті (875-999) т. б. болды.
1258 ж. Шыңғысханның немересі Хулагу хан басқарған моңғол әскері Бағдадты басып алды. Аббас әулетінің соңғы халифі Мустасим өлтірілді де, Араб халифаты мемлекет ретінде жойылды.
Самые первые иконы изображали Христа, Богородицу, апостолов. Они создавались как портреты, чтобы запечатлеть на века и сохранить их образы для грядущих поколений — для памяти, для воспоминания. Но первые иконописцы хорошо понимали и то, что красками на доске они дерзают запечатлевать Бога и тех, кто через Него достиг святости. Как, пользуясь земными, материальными средствами живописи, изобразить Бога, как передать тот свет, который от Него исходит? Для этого нужны были особые средства художественной выразительности, которые были продуманы и отобраны таким образом, чтобы передавать не сходство, а глубинную, духовную суть, внутренний свет, исходящий от изображенного и изливающийся на того, кто приближается к иконе, для их общения «в духе», для молитвы. Ведь, в конечном счете, икона не изображает, а являет верующему Бога или почитаемого святого. Западная живопись со времен раннего Средневековья пошла несколько иным путем, сосредоточившись на истории, на событиях и лицах, описанных в Священном Писании. Для них более важной была именно историческая память, воспоминание. Живописные произведения, создававшиеся для украшения храмов и книг, ставили перед собой задачу представить события далекого как можно более ярко и живо, чтобы зритель мог эмоционально «прожить», прочувствовать все то, что некогда происходило на Святой земле. Отсюда страстность живописи, ее осязаемость, «живоподобие». В иконе же, даже когда мастер изображает событие Священной истории, он стремится постичь и донести до зрителя прежде всего тайну Слова, смысл священного текста, лежащего в основе этого события, оставаясь при этом в рамках канонической композиционной схемы, позволяющей безошибочно определять сюжет.