Сыр өңірі – белгілі бір дәстүрдің ғана жеке дамыған жері емес, тоғыз жолдың торабы, сан түрлі тарихи оқиғалар мен көзқарастар бір мүддеге тоғысқан өлке. Сол себепті өңірде өмір сүрген жырау, жыршы, ақын, күйші, әнші, сал – серілер шығармашылығы әлем әдебиетінде сирек кездесетін құбылыс ретінде өзіндік сипаты басым өнер түрі есебінде айрықша назар аударады. Сыр елінде өмір сүріп, аты үш жүзге мәлім болған ақын – жырауларымыз ұрпақ тәрбиесіне, инабаттылық пен ой – өрісінің дамуына, эстетикалық талғам биігінен көрінуін басты назарда ұстаған.Мысалыға, атақты Ешнияз сал, Жиенбай Дүзбенбетов, Сәрсенбай Бөртебаев, Тұрымбет Салқынбаев, Тасберген Құлманов, Шегебай Бектасұлы, Рүстембек Жиенбаев, Дайырдың Оңғары, Молдахмет Дабылов, Жүсіп, Ібаш, Дүйсен, Мұзарап, Үбісұлтан, Әкімгерей, Көшеней тағы басқа да есімі елге кеңінен танылған жыршы-жыраулардың туған, өмір сүрген жері Сыр бойы, Қасиетті Қармақшы жері.
Изначально слово «рыцарь» (miles) обозначало лишь человека, несущего военную службу за определённый фьеф.
Впоследствии, однако, термин приобрел и этические коннотации, им стали обозначать людей не только несущих военную службу, но и ведущих образ жизни, который, соответствующий своду неписаных правил главными из которых было доблестное несение военной службы, куртуазное поведение и набожность.
Идеальные рыцари описывались в многочисленных жестах (chansons de geste) и куртуазных романах. Главными чертами кодекса чести рыцаря были щедрость, куртуазность, доблесть, честь, преданное служение господину, военная отвага.
В XIII и XIV вв. стали появляться руководства по рыцарскому поведению, в который описывалось, каким образом рыцарь должен себя держать, вести, что и как говорить. Наиболее знаменитыми руководствами были сочинения Жоффруа де Шарни и Раймуда Луллия.
Сыр өңірі – белгілі бір дәстүрдің ғана жеке дамыған жері емес, тоғыз жолдың торабы, сан түрлі тарихи оқиғалар мен көзқарастар бір мүддеге тоғысқан өлке. Сол себепті өңірде өмір сүрген жырау, жыршы, ақын, күйші, әнші, сал – серілер шығармашылығы әлем әдебиетінде сирек кездесетін құбылыс ретінде өзіндік сипаты басым өнер түрі есебінде айрықша назар аударады. Сыр елінде өмір сүріп, аты үш жүзге мәлім болған ақын – жырауларымыз ұрпақ тәрбиесіне, инабаттылық пен ой – өрісінің дамуына, эстетикалық талғам биігінен көрінуін басты назарда ұстаған.Мысалыға, атақты Ешнияз сал, Жиенбай Дүзбенбетов, Сәрсенбай Бөртебаев, Тұрымбет Салқынбаев, Тасберген Құлманов, Шегебай Бектасұлы, Рүстембек Жиенбаев, Дайырдың Оңғары, Молдахмет Дабылов, Жүсіп, Ібаш, Дүйсен, Мұзарап, Үбісұлтан, Әкімгерей, Көшеней тағы басқа да есімі елге кеңінен танылған жыршы-жыраулардың туған, өмір сүрген жері Сыр бойы, Қасиетті Қармақшы жері.
Изначально слово «рыцарь» (miles) обозначало лишь человека, несущего военную службу за определённый фьеф.
Впоследствии, однако, термин приобрел и этические коннотации, им стали обозначать людей не только несущих военную службу, но и ведущих образ жизни, который, соответствующий своду неписаных правил главными из которых было доблестное несение военной службы, куртуазное поведение и набожность.
Идеальные рыцари описывались в многочисленных жестах (chansons de geste) и куртуазных романах. Главными чертами кодекса чести рыцаря были щедрость, куртуазность, доблесть, честь, преданное служение господину, военная отвага.
В XIII и XIV вв. стали появляться руководства по рыцарскому поведению, в который описывалось, каким образом рыцарь должен себя держать, вести, что и как говорить. Наиболее знаменитыми руководствами были сочинения Жоффруа де Шарни и Раймуда Луллия.