Родился 7 апреля 1954 года в Гонконге в бедной китайской семье. Его родители Чарльз Чан (1914—2008) и Лили Чан (1916—2002) бежали в Гонконг с континента во время гражданской войны, а в 1960 году перебрались в Австралию. До переезда они работали поваром и горничной в резиденции консула Франции в Гонконге[8].
Учился Джеки в начальной школе «Nah-Hwa Primary School», но в возрасте 6 лет был отдан в школу пекинской оперы при Китайском институте оперных исследований в Гонконге. Помимо сценической подготовки, это маленькому Чану научиться лучше владеть телом. Джеки увлекался и боевым искусством кунг-фу[9].
В эпизодических ролях в кино стал сниматься ещё ребёнком — в возрасте 8—10 лет снялся в массовке классики фильма в жанре оперы Хуанмэй[en] «Вечная Любовь», в фильме «Большой и маленький Вон Тин Бар» в роли сына главной героини в исполнении Ли Лихуа и пекинской опере «История Цинь Сянлянь». В подростково-юношеском возрасте участвовал в трюковой массовке, в частности, фильмов «Кулак ярости» и «Выход дракона» с участием Брюса Ли[10]. Чан входил в группу «Семи везунчиков» вместе с Саммо Хуном, Юэнем Бяо и Кори Квай, также ставших популярными актёрами[11].
Әдеттегідей құлағыма ұялы телефонның құлаққабын салып, сергек музыкаға ере күндізгі тіршілік қамына еніп кетемін. Жылы індерінің арасынан ақырындап басқа үй мүшелері де жыбырлай бастайды. Жуынып-шайынып жүргенше, олардың әрқайсысы өзінше бір әдепкі қалпымен «ұйқыдан ояну» рәсімдерін жасап жүреді. Біреуі билеп, таңғы жаттығулар жасаса, енді біреуі таңғы ас әзірлейді. Ал кейбір сәтті күндері ваннадан шығып бара жатып, залда анаң мен әкең қосылып алып билегенін көріп қалсаң, көңіл күйің күні бойы көтеріңкі жүрері сөзсіз. Бәріміздің шулап жүріп таңғы ас ішуіміз, әзілдесуіміз, жоспарларымызбен бөлісуіміз – бәрі де жүрегіме жылу сыйлайтын бағасыз бақыт. Әсіресе үйдің кенжесі болсам да, анам да, әкем де, Баян да (әпкем) менің назарымды, көңілімді талап етуі сүйсіндіреді. Біздің үйді «Айжан, анау қайда, мынау қайда», «Айжан ананы қалай істейді», «Айжан, мынаған не болған», «Айжан, былай киінсем қалай» деген сөздерсіз елестету мүмкін емес. Кейде мұның бәрінен шаршап кетсең де, өмірде біреуге керек екеніңді сезіну сені бақытты қылады. Иә, менің өмірімдегі ең жақын достарым да, тіренішім де осылар...
Родился 7 апреля 1954 года в Гонконге в бедной китайской семье. Его родители Чарльз Чан (1914—2008) и Лили Чан (1916—2002) бежали в Гонконг с континента во время гражданской войны, а в 1960 году перебрались в Австралию. До переезда они работали поваром и горничной в резиденции консула Франции в Гонконге[8].
Учился Джеки в начальной школе «Nah-Hwa Primary School», но в возрасте 6 лет был отдан в школу пекинской оперы при Китайском институте оперных исследований в Гонконге. Помимо сценической подготовки, это маленькому Чану научиться лучше владеть телом. Джеки увлекался и боевым искусством кунг-фу[9].
В эпизодических ролях в кино стал сниматься ещё ребёнком — в возрасте 8—10 лет снялся в массовке классики фильма в жанре оперы Хуанмэй[en] «Вечная Любовь», в фильме «Большой и маленький Вон Тин Бар» в роли сына главной героини в исполнении Ли Лихуа и пекинской опере «История Цинь Сянлянь». В подростково-юношеском возрасте участвовал в трюковой массовке, в частности, фильмов «Кулак ярости» и «Выход дракона» с участием Брюса Ли[10]. Чан входил в группу «Семи везунчиков» вместе с Саммо Хуном, Юэнем Бяо и Кори Квай, также ставших популярными актёрами[11].
Әдеттегідей құлағыма ұялы телефонның құлаққабын салып, сергек музыкаға ере күндізгі тіршілік қамына еніп кетемін. Жылы індерінің арасынан ақырындап басқа үй мүшелері де жыбырлай бастайды. Жуынып-шайынып жүргенше, олардың әрқайсысы өзінше бір әдепкі қалпымен «ұйқыдан ояну» рәсімдерін жасап жүреді. Біреуі билеп, таңғы жаттығулар жасаса, енді біреуі таңғы ас әзірлейді. Ал кейбір сәтті күндері ваннадан шығып бара жатып, залда анаң мен әкең қосылып алып билегенін көріп қалсаң, көңіл күйің күні бойы көтеріңкі жүрері сөзсіз. Бәріміздің шулап жүріп таңғы ас ішуіміз, әзілдесуіміз, жоспарларымызбен бөлісуіміз – бәрі де жүрегіме жылу сыйлайтын бағасыз бақыт. Әсіресе үйдің кенжесі болсам да, анам да, әкем де, Баян да (әпкем) менің назарымды, көңілімді талап етуі сүйсіндіреді. Біздің үйді «Айжан, анау қайда, мынау қайда», «Айжан ананы қалай істейді», «Айжан, мынаған не болған», «Айжан, былай киінсем қалай» деген сөздерсіз елестету мүмкін емес. Кейде мұның бәрінен шаршап кетсең де, өмірде біреуге керек екеніңді сезіну сені бақытты қылады. Иә, менің өмірімдегі ең жақын достарым да, тіренішім де осылар...