Губаты хутка прывык да свайго новага жыцця, ён палюбіў дзяцей, гуляў з імі, але адначасова адчуваў і цягу на волю. Яго кармілі, песцілі, толькі хатняя жывёла, чуючы ў ім ляснога звера баялася і цуралася яго. Усё гэта мы бачым вачыма Губатага, ён быццам чалавек, які дае характарыстыкі акружаючым яго людзям. Жонка лесніка бачыцца яму невялікай і поўненькай жанчынай, добрай і спагадлівай:
“— Божа, ты мой божа! — пабедавала гаспадыня, збіраючыся выходзіць на двор. — Гэтакае маленечкае, колькі яшчэ там пажыло, а ўжо такі боль... Хай яе з такой доляй!.. Хоць дзікі звер, але як шксда...
Жанчына, накульгваючы, падалася з хаты”.
Вельмі палюбіліся Губатаму дзеці:
“Найбольш ласяня пасябравала з гаспадаровымі дзецьмі — з хлопчыкам і дзяўчынкаю. Яно не ведала, каго больш з іх любіла. Відаць, абаіх пароўну. З імі яно і дурэла, бегала па двары, брала з іхніх рук смачны хлеб, салодкія цукеркі і пернікі, ад іх яно атрымала смешную, нават дураслівую мянушку — Губаты.
Прыдумаў гэта хлопчык. Усё дзівіўся, што ў яго, ласяняці, такая гарбатая морда, абвіслая верхняя губа, а пасля і выдумаў: «Губаты!» Падклікалі яго адным з цялём клічам: «Цяля-цяля!» — а мянушку вось далі такую.”
Паважаў лесніка:
“Палюбіла шчыра гаспадара, добрага і спагадлівага чалавека”.
Аповед гісторыі ад імя ласяняці, аўтрарам абраны не выпадкова. Гэтым сцвярджаецца, што кожная жывая істота мае душу, свой унутраны свет, адчувае і боль, і радасць, плача ад адчаю, сумуе без сяброў. Гэтым аўтар таксама перадае эмацыянальна-псіхалагічны стан людзей праз іх учынкі і паводзіны, як бы ўкладвае гэтыя чалавечыя адчуванні ў свядомасць маленькага ласяняці, выкарыстоўваючы прыём адухаўлення.
“— Божа, ты мой божа! — пабедавала гаспадыня, збіраючыся выходзіць на двор. — Гэтакае маленечкае, колькі яшчэ там пажыло, а ўжо такі боль... Хай яе з такой доляй!.. Хоць дзікі звер, але як шксда...
Жанчына, накульгваючы, падалася з хаты”.
Вельмі палюбіліся Губатаму дзеці:
“Найбольш ласяня пасябравала з гаспадаровымі дзецьмі — з хлопчыкам і дзяўчынкаю. Яно не ведала, каго больш з іх любіла. Відаць, абаіх пароўну. З імі яно і дурэла, бегала па двары, брала з іхніх рук смачны хлеб, салодкія цукеркі і пернікі, ад іх яно атрымала смешную, нават дураслівую мянушку — Губаты.
Прыдумаў гэта хлопчык. Усё дзівіўся, што ў яго, ласяняці, такая гарбатая морда, абвіслая верхняя губа, а пасля і выдумаў: «Губаты!» Падклікалі яго адным з цялём клічам: «Цяля-цяля!» — а мянушку вось далі такую.”
Паважаў лесніка:
“Палюбіла шчыра гаспадара, добрага і спагадлівага чалавека”.
Аповед гісторыі ад імя ласяняці, аўтрарам абраны не выпадкова. Гэтым сцвярджаецца, што кожная жывая істота мае душу, свой унутраны свет, адчувае і боль, і радасць, плача ад адчаю, сумуе без сяброў. Гэтым аўтар таксама перадае эмацыянальна-псіхалагічны стан людзей праз іх учынкі і паводзіны, як бы ўкладвае гэтыя чалавечыя адчуванні ў свядомасць маленькага ласяняці, выкарыстоўваючы прыём адухаўлення.