Мастацкая проза — гэта не проста займальнае чытанне. Пісьменнік як бы знарок скіроўвае нашу ўвагу на такія з'явы і факты, аб якіх мы не вельмі задумваліся, каб паказаць, што за імі хаваецца нешта істотнае, важнае для чалавека. У празаічных творах асаблівае значэнне мае пазнанне жыцця.
Для таго яны і пішуцца, каб наша думка засяродзілася на пэўных фактах, падзеях, учынках, размовах, паводзінах людзей, каб разам з пісьменнікам разабрацца ў іх. I не проста адзначыць для сябе, што гэта вось добра, а гэта — кепска, а раз-важліва ўнікнуць у сэнс таго, што адбываецца ці адбылося, і ўжо на аснове гэтых роздумаў, назіранняў, уражанняў прыйсці да пэўнай высновы. Найлепшыя празаічныя творы — гэта тыя, што выклікаюць у нашай свядомасці глыбокі роздум, прымушаюць хвалявацца за лёс герояў, успрымаць іх учынкі, удачы і няўдачы, як свае.
Для таго яны і пішуцца, каб наша думка засяродзілася на пэўных фактах, падзеях, учынках, размовах, паводзінах людзей, каб разам з пісьменнікам разабрацца ў іх. I не проста адзначыць для сябе, што гэта вось добра, а гэта — кепска, а раз-важліва ўнікнуць у сэнс таго, што адбываецца ці адбылося, і ўжо на аснове гэтых роздумаў, назіранняў, уражанняў прыйсці да пэўнай высновы. Найлепшыя празаічныя творы — гэта тыя, што выклікаюць у нашай свядомасці глыбокі роздум, прымушаюць хвалявацца за лёс герояў, успрымаць іх учынкі, удачы і няўдачы, як свае.