Северо-Западная Русь, Русь Северо-Западная[1] — у некоторых в исторической литературе название Новгородской и Псковской земель Руси, между XII и XVI веками.
Древнерусское государство в первые века своей истории, ознаменовалось своим дроблением на уделы (части, края, страны), и начало данного периода принято относить к XI веку, к разделам Руси по смерти Святого Владимира (1015 год) и особенно Ярослава (1054 год). Некоторыми исследователи стали рассматривать Русскую землю по частям света: Север, Восток (Северо-Восточная Русь), Юг и Запад (Юго-Западная Русь).
Наряду с Поднепровьем является древнейшим очагом русской государственности. Хотя население Северо-Западной Руси стало составной частью великороссов, оно долгое время сохраняло региональные языковые особенности и особенности в обычаях. Характерной чертой было также вечевое политическое устройство. Особую роль сыграло отсутствие на Северо-Западной Руси татаро-монгольских разрушений и власти Золотой Орды, а также участие в торговле и контакты с Западной Европой. На Северо-Западной Руси сформировались северные великороссы — одна из трёх крупных этнографических групп русского народа.[2].
К Северо-Западной Руси в некоторых источниках относили и Литву[1] (Литовскую Русь).
Әдеттегідей құлағыма ұялы телефонның құлаққабын салып, сергек музыкаға ере күндізгі тіршілік қамына еніп кетемін. Жылы індерінің арасынан ақырындап басқа үй мүшелері де жыбырлай бастайды. Жуынып-шайынып жүргенше, олардың әрқайсысы өзінше бір әдепкі қалпымен «ұйқыдан ояну» рәсімдерін жасап жүреді. Біреуі билеп, таңғы жаттығулар жасаса, енді біреуі таңғы ас әзірлейді. Ал кейбір сәтті күндері ваннадан шығып бара жатып, залда анаң мен әкең қосылып алып билегенін көріп қалсаң, көңіл күйің күні бойы көтеріңкі жүрері сөзсіз. Бәріміздің шулап жүріп таңғы ас ішуіміз, әзілдесуіміз, жоспарларымызбен бөлісуіміз – бәрі де жүрегіме жылу сыйлайтын бағасыз бақыт. Әсіресе үйдің кенжесі болсам да, анам да, әкем де, Баян да (әпкем) менің назарымды, көңілімді талап етуі сүйсіндіреді. Біздің үйді «Айжан, анау қайда, мынау қайда», «Айжан ананы қалай істейді», «Айжан, мынаған не болған», «Айжан, былай киінсем қалай» деген сөздерсіз елестету мүмкін емес. Кейде мұның бәрінен шаршап кетсең де, өмірде біреуге керек екеніңді сезіну сені бақытты қылады. Иә, менің өмірімдегі ең жақын достарым да, тіренішім де осылар...
Северо-Западная Русь, Русь Северо-Западная[1] — у некоторых в исторической литературе название Новгородской и Псковской земель Руси, между XII и XVI веками.
Древнерусское государство в первые века своей истории, ознаменовалось своим дроблением на уделы (части, края, страны), и начало данного периода принято относить к XI веку, к разделам Руси по смерти Святого Владимира (1015 год) и особенно Ярослава (1054 год). Некоторыми исследователи стали рассматривать Русскую землю по частям света: Север, Восток (Северо-Восточная Русь), Юг и Запад (Юго-Западная Русь).
Наряду с Поднепровьем является древнейшим очагом русской государственности. Хотя население Северо-Западной Руси стало составной частью великороссов, оно долгое время сохраняло региональные языковые особенности и особенности в обычаях. Характерной чертой было также вечевое политическое устройство. Особую роль сыграло отсутствие на Северо-Западной Руси татаро-монгольских разрушений и власти Золотой Орды, а также участие в торговле и контакты с Западной Европой. На Северо-Западной Руси сформировались северные великороссы — одна из трёх крупных этнографических групп русского народа.[2].
К Северо-Западной Руси в некоторых источниках относили и Литву[1] (Литовскую Русь).
Әдеттегідей құлағыма ұялы телефонның құлаққабын салып, сергек музыкаға ере күндізгі тіршілік қамына еніп кетемін. Жылы індерінің арасынан ақырындап басқа үй мүшелері де жыбырлай бастайды. Жуынып-шайынып жүргенше, олардың әрқайсысы өзінше бір әдепкі қалпымен «ұйқыдан ояну» рәсімдерін жасап жүреді. Біреуі билеп, таңғы жаттығулар жасаса, енді біреуі таңғы ас әзірлейді. Ал кейбір сәтті күндері ваннадан шығып бара жатып, залда анаң мен әкең қосылып алып билегенін көріп қалсаң, көңіл күйің күні бойы көтеріңкі жүрері сөзсіз. Бәріміздің шулап жүріп таңғы ас ішуіміз, әзілдесуіміз, жоспарларымызбен бөлісуіміз – бәрі де жүрегіме жылу сыйлайтын бағасыз бақыт. Әсіресе үйдің кенжесі болсам да, анам да, әкем де, Баян да (әпкем) менің назарымды, көңілімді талап етуі сүйсіндіреді. Біздің үйді «Айжан, анау қайда, мынау қайда», «Айжан ананы қалай істейді», «Айжан, мынаған не болған», «Айжан, былай киінсем қалай» деген сөздерсіз елестету мүмкін емес. Кейде мұның бәрінен шаршап кетсең де, өмірде біреуге керек екеніңді сезіну сені бақытты қылады. Иә, менің өмірімдегі ең жақын достарым да, тіренішім де осылар...