Суйломдорду толуктап жазгыла Манастынболдун беле? тарыхый эстеликтер элдин.-100жыл.2010 жылы Тоголок Молдонун 150 жылдыгы.Манастын кумбозунизилдешкен. кто ответит
Важными понятиями для каждого человека являются такие чувства, как совесть, доброта, милосердие, честность. Именно от наличия этих качеств зависит характер человека, его отношение к другим людям. Ниже представлено сочинение на тему «Совесть».
Что такое совесть?
Совесть – это чувство, которое хоть раз в жизни испытывал каждый. Совесть – это ощущения, которые может испытывать только человек. Это чувство, которое защищает нас от совершения злых поступков, предотвращает плохое поведение по отношению к окружающим.
Иногда бывает трудно удержаться и сохранять спокойствие при сильном стрессе или в накаленной обстановке. В такой ситуации мы можем грубо ответить или нахамить кому-то. То же самое происходит, когда рушатся важные планы. Но успокоившись, человек понимает, что вел себя слишком эмоционально, и окружающие ни в чем не виноваты. Тогда наша совесть просыпается и заставляет извиниться перед людьми, попавшимся под горячую руку.
У взрослых и ответственных людей чувство совести выражено сильнее, чем у детей. Взрослый человек понимает степень своей ответственности и заранее просчитывает последствия своих поступков. Но и ребенку можно и нужно объяснять, что совесть – важная составляющая взросления и развития личности.
Совесть регулирует поведение человека. Она взаимодействовать в отношении с другими людьми. Мы не можем пройти мимо чужой беды именно благодаря совести и эмпатии. Очень часто человек может и принести домой бездомного котенка или щенка, даже если он совершенно равнодушен к животным. Именно совесть не позволит пройти мимо друзей наших меньших, оказавшись в беде.
Но с этим чувством то же нужно уметь справляться. Плохо совсем не иметь совести, но и слишком совестливым людям тяжело живется. Они боятся отказать кому-то в малейшей боясь, что человек обидится, и их потом будет мучить совесть. Во всем важен баланс, поэтому такое чувство, как совесть, должно быть развито у каждого человека.
Хутка семдзесят гадоў, як скончылася вялікая вайна. Тады стаяла квітнеючая вясна. На вуліцах абдымаліся незнаёмыя людзі, у радыёпрымачоў выстройваліся чэргі : паслухаць радасныя навіны. Той вясной наш народ пачаў з энтузіязмам аднаўляць руіны страні : ворага прагналі, пара навесці парадак у доме.
Мы не любім воен, таму што іх пачынаюць за свае інтарэсы палітыкі, багацеі або фанатыкі. Але Айчынная вайна называецца Вялікай, бо вялікі быў народны подзвіг. Людзі ваявалі не за палітычныя каштоўнасці, а за свой дом, сад каля яго, за сям’ю. Заканамерна, што перамаглі тыя, хто змагаўся за чалавечыя каштоўнасці. А тыя , хто прыйшоў заняволіць, пацярпелі паразу.
Цяпер усе мы карыстаемся пладамі барацьбы нашых прадзедаў за нашу свабоду ад рабства. А таксама — плёнам іх працы, бо ваеннае і пасляваеннае пакаленне аднавілі прамысловасць, адбудавалі гарады і вёскі, дзе цяпер жывем мы. Веліч народнага подзвігу ў тым, што яго стваралі не для сябе. Людзі ахвяравалі сабой для будучых пакаленняў, для нас. Мы ж, жывучы ў выгодзе, нашмат больш скардзімся на жыццё, чым яны.
Чаму вайна можа навучыць чалавека? Перш за ўсё, цаніць мір і па — братэрску аб’ядноўвацца дзеля яго. Шанаваць магчымасць жыць побач з блізкімі, а не чакаць іх гадамі з фронту. Кахаць і быць з любімымі, а не атрымоўваць « пахаванкі» жаніхоў. Спакойна ісці па вуліцы, а не бегчы хутчэй у бамбасховішча. Купляць у краме свежыя булачкі, а ня пячы хлеб з лебяды
Ветэраны ВАВ могуць расказаць нам, як страшная вайна, наколькі свет лепш. Але іх становіцца ўсё менш . Так давайце ж самі памятаць пра гэта, каб вялікія і малыя вайны засталіся ў гісторыі!
Больш чым паўстагоддзя таму адгрымелі апошнія залпы вайны. Вярнуліся дадому мільёны мужчын, абазнаных ўсе нягоды, якія калі-небудзь даставаліся на долю чалавека І шмат мільёнаў ваенных і цывільных не вярнуліся. Яны засталіся на незлічоных палях бітваў, у попеле концлагерных кремацыйных печаў, на сушы і на дне некалькіх мораў. Ўсюды. Сёння кажуць , што не засталося больш таямніц, і мы ведаем усё пра вайну. Калі мы ведаем усё пра вайну, то адкуль шчымлівая туга, якую адчуваеш , калі гучыць гімн Вялікай Айчыннай. Адкуль боль, ад якой нікуды не падзецца, калі з-пад кучы лапезна — пярэстых сучасных фатаграфій выгляне пажоўклы куток ваеннай фотакарткі, дзе абняўшыся стаяць загінулыя тады і памерлыя зусім нядаўна? І дзе мяжа, якая падзяляе наш шматстайны і дынамічны свет і свет, які застаўся за кадрам кінахронікі тых праўдзівых і жорсткіх гадоў ? Не, апошнія слова пра тую вайну яшчэ не
Сочинение на тему “Совесть”
Важными понятиями для каждого человека являются такие чувства, как совесть, доброта, милосердие, честность. Именно от наличия этих качеств зависит характер человека, его отношение к другим людям. Ниже представлено сочинение на тему «Совесть».
Что такое совесть?
Совесть – это чувство, которое хоть раз в жизни испытывал каждый. Совесть – это ощущения, которые может испытывать только человек. Это чувство, которое защищает нас от совершения злых поступков, предотвращает плохое поведение по отношению к окружающим.
Иногда бывает трудно удержаться и сохранять спокойствие при сильном стрессе или в накаленной обстановке. В такой ситуации мы можем грубо ответить или нахамить кому-то. То же самое происходит, когда рушатся важные планы. Но успокоившись, человек понимает, что вел себя слишком эмоционально, и окружающие ни в чем не виноваты. Тогда наша совесть просыпается и заставляет извиниться перед людьми, попавшимся под горячую руку.
У взрослых и ответственных людей чувство совести выражено сильнее, чем у детей. Взрослый человек понимает степень своей ответственности и заранее просчитывает последствия своих поступков. Но и ребенку можно и нужно объяснять, что совесть – важная составляющая взросления и развития личности.
Совесть регулирует поведение человека. Она взаимодействовать в отношении с другими людьми. Мы не можем пройти мимо чужой беды именно благодаря совести и эмпатии. Очень часто человек может и принести домой бездомного котенка или щенка, даже если он совершенно равнодушен к животным. Именно совесть не позволит пройти мимо друзей наших меньших, оказавшись в беде.
Но с этим чувством то же нужно уметь справляться. Плохо совсем не иметь совести, но и слишком совестливым людям тяжело живется. Они боятся отказать кому-то в малейшей боясь, что человек обидится, и их потом будет мучить совесть. Во всем важен баланс, поэтому такое чувство, как совесть, должно быть развито у каждого человека.
Хутка семдзесят гадоў, як скончылася вялікая вайна. Тады стаяла квітнеючая вясна. На вуліцах абдымаліся незнаёмыя людзі, у радыёпрымачоў выстройваліся чэргі : паслухаць радасныя навіны. Той вясной наш народ пачаў з энтузіязмам аднаўляць руіны страні : ворага прагналі, пара навесці парадак у доме.
Мы не любім воен, таму што іх пачынаюць за свае інтарэсы палітыкі, багацеі або фанатыкі. Але Айчынная вайна называецца Вялікай, бо вялікі быў народны подзвіг. Людзі ваявалі не за палітычныя каштоўнасці, а за свой дом, сад каля яго, за сям’ю. Заканамерна, што перамаглі тыя, хто змагаўся за чалавечыя каштоўнасці. А тыя , хто прыйшоў заняволіць, пацярпелі паразу.
Цяпер усе мы карыстаемся пладамі барацьбы нашых прадзедаў за нашу свабоду ад рабства. А таксама — плёнам іх працы, бо ваеннае і пасляваеннае пакаленне аднавілі прамысловасць, адбудавалі гарады і вёскі, дзе цяпер жывем мы. Веліч народнага подзвігу ў тым, што яго стваралі не для сябе. Людзі ахвяравалі сабой для будучых пакаленняў, для нас. Мы ж, жывучы ў выгодзе, нашмат больш скардзімся на жыццё, чым яны.
Чаму вайна можа навучыць чалавека? Перш за ўсё, цаніць мір і па — братэрску аб’ядноўвацца дзеля яго. Шанаваць магчымасць жыць побач з блізкімі, а не чакаць іх гадамі з фронту. Кахаць і быць з любімымі, а не атрымоўваць « пахаванкі» жаніхоў. Спакойна ісці па вуліцы, а не бегчы хутчэй у бамбасховішча. Купляць у краме свежыя булачкі, а ня пячы хлеб з лебяды
Ветэраны ВАВ могуць расказаць нам, як страшная вайна, наколькі свет лепш. Але іх становіцца ўсё менш . Так давайце ж самі памятаць пра гэта, каб вялікія і малыя вайны засталіся ў гісторыі!
Больш чым паўстагоддзя таму адгрымелі апошнія залпы вайны. Вярнуліся дадому мільёны мужчын, абазнаных ўсе нягоды, якія калі-небудзь даставаліся на долю чалавека І шмат мільёнаў ваенных і цывільных не вярнуліся. Яны засталіся на незлічоных палях бітваў, у попеле концлагерных кремацыйных печаў, на сушы і на дне некалькіх мораў. Ўсюды. Сёння кажуць , што не засталося больш таямніц, і мы ведаем усё пра вайну. Калі мы ведаем усё пра вайну, то адкуль шчымлівая туга, якую адчуваеш , калі гучыць гімн Вялікай Айчыннай. Адкуль боль, ад якой нікуды не падзецца, калі з-пад кучы лапезна — пярэстых сучасных фатаграфій выгляне пажоўклы куток ваеннай фотакарткі, дзе абняўшыся стаяць загінулыя тады і памерлыя зусім нядаўна? І дзе мяжа, якая падзяляе наш шматстайны і дынамічны свет і свет, які застаўся за кадрам кінахронікі тых праўдзівых і жорсткіх гадоў ? Не, апошнія слова пра тую вайну яшчэ не
Объяснение: