Жыла-была Хмарка. 3 вышыні ёй здавалася ўсё на зямлі прыгожым і шчаслівым. А тым часам, на зямлі было горача і спякотна і яна не заўважала, з якой надзеяй пазіралі на яе каласкі пажоўклага жыта. Радасная, светлая Хмарка плыла паволі ў далёкую дарогу, ўсё далей і далей пралягаў яе шлях. Пад вечар апынулася сярод высокіх гор. Скала спытала Хмарку, што тая бачыла. Хмарка пачала гаварыць пра шчаслівае жыццё на зямлі. Арол не пагадзіўся з ёй: “Там палі выплакалі апошнія слёзы, каб даць табе жыццё, шчаслівая Хмарка! I цяпер там нават расы не бывае. Але не для таго назначаліся слёзы, каб радзіць цябе на свет для бадзяння па чужых краях..."
Паплыла далей Хмарка, але яна ўжо не адчувала сябе шчаслівай. Доўга хадзіла па свеце і нідзе не было ёй супакою, пакуль не вярнулася ў родныя мясціны і не ўбачыла, што з імі сталася.
Паплыла далей Хмарка, але яна ўжо не адчувала сябе шчаслівай. Доўга хадзіла па свеце і нідзе не было ёй супакою, пакуль не вярнулася ў родныя мясціны і не ўбачыла, што з імі сталася.