Успаміны Тэклі пра Васілька займаюць у творы значную частку і адыгрываюць важную ролю. Праз яе думкі мы даведаліся пра нараджэнне, дзяцінства хлопца, пра апошняе развітанне з ім, калі Вася памахаў ёй у апошні раз рукой і потым назаўсёды знік за пагоркам.
У мацярынскай памяці Васілёк застаўся «маленькім добрым белагаловым хлопчыкам, якому патрэбна была яе любоў і яе клопат». Васілёк быў гонарам маці, ён быў ласкавым, вялікалобым, жвавым, няньчыў Марыльку. Вучыўся добра, бацькі ім ганарыліся, бо «яго паважалі ў вёсцы, а суседкі зайздросцілі Тэклі, мужчыны хвалілі», а ён усё, як у дзяцінстве, быў ціхмяны, сарамлівы і стрымана ласкавы з маці. Пасля школы ёг пайшоў вучыцца на настаўніка. Памятала маці дзень, калі скончылася дзяцінства яе сына, калі яна пачула словы: “Усе ж калі што здарыцца, я пайду, мама. Прызавуць ці не, а пайду: так трэба.”
Леанід Галубовіч у вершы «Паэзія» падбірае трапныя словы, якімі характарызуе сутнасць паэзіі. Словы ў мастацкім творы, вершы не заўсёды суадносяцца з словамі паўсядзённай мовы. У літаратурным творы слова не існуе абасоблена, яно звязана з астатнімі мноствам граматычных, сінтаксічных, сэнсавых, стылістычных сувязяў. У паэзіі слова набывае асаблівую выразнасць, становіцца ёмістым, сціслым, шматзначным. У кожным вершы свая тэма, ідэя, пачуцці. Падзеі, якія адбываюцца вакол нас штодзённа, аказваюць на паэта моцнае ўражанне, вызываюць у яго душы асаблівы водгук, усплёск пачуццяў. Таму ў вершах усё часта многае перабольшана, узмоцнена. Паэт таму і можа аказаць на нас уздзеянне сваёй творчасцю, бо пачуцці, перажытыя намі, зведаў у шмат разоў мацней. Паэзія можа перадаваць трагічнае, паказваць рэальныя падзеі, радаваць чытача, сумаваць разам з ім, асуджаць нейкія ўчынкі, заклікаць да змагання, суцяшаць, раіць, дапамагаць.
У мацярынскай памяці Васілёк застаўся «маленькім добрым белагаловым хлопчыкам, якому патрэбна была яе любоў і яе клопат». Васілёк быў гонарам маці, ён быў ласкавым, вялікалобым, жвавым, няньчыў Марыльку. Вучыўся добра, бацькі ім ганарыліся, бо «яго паважалі ў вёсцы, а суседкі зайздросцілі Тэклі, мужчыны хвалілі», а ён усё, як у дзяцінстве, быў ціхмяны, сарамлівы і стрымана ласкавы з маці. Пасля школы ёг пайшоў вучыцца на настаўніка. Памятала маці дзень, калі скончылася дзяцінства яе сына, калі яна пачула словы: “Усе ж калі што здарыцца, я пайду, мама. Прызавуць ці не, а пайду: так трэба.”