Пані Мар'я мела добрае сэрца, адзыўлівую душу, яна спачувае героям апавяданняў Цёткі і Г. Сянкевіча. Абодва гэтыя творы — пра трагічны лёс дзяцей-сірот. Настаўніца хоча падкрэсліць, іпто жыццё бедных працоўных людзей і Полыпчы, і Беларусі аднолькавае. Гіне Янка-музыка, гіне Міхаська. Іх не зразумелі ў грамадстве, якое пабудавана на жорсткасці, дзікасці, класавай розні. Пані Мар’я спачувала гаротнаму лёсу людзей з беларускай вёскі, якіх прымусова адбіралі мову, апалячвалі. Яна імнкнулася данесці Даніку, што не ўсе палякі аднолькавыя. Таму і праводзіла беларускія гадзіны, сама вывучала беларускую мову, у вольныя часы па-вечарах.
Спачатку Даніка душыла крыўда за тое, што пані Мар'я не зразумела яго пачуццяў, калі ён слухаў апа-вяданне Цёткі «Міхаська», ане выконваў заданне. За гэты ўчынак яго паставілі на калені пасля ўрокаў.
«Яшчэ толькі ўчора яна здавалася яму не такой, як усе іншыя настаўнікі, не такой, як быў пан Цаба. «Мілая пані Мар'я», — крывіць сам сябе Данік».
Наступны выпадак, калі хлопчык убачыў, як па-ліцэйскі пачаў біць сялянку, якая прыйшла ў мястэчка ўслед за арыштаваным сынам, уся тая нянавісць, што капілася на паноў-прыгнятальнікаў, вылілася на пані Мар'ю.
«"Ідзі ты к чорту! Разам з усімі вамі — к чорту!..." — гаварыў ён без слоў, усімі сіламі сваёй ура-жанай, як быццам ужо не дзіцячай душы. Але слё-зы, гарачыя слёзы нянавісці і жалю, самі каціліся з яго вачэй...»
Пані Мар'я была сапраўдным педагогам, яна не хацела пакрыўдзіць хлопчыка. Яе пакаранне насіла выхаваўчы характар: хлопчык не выконваў заданне, а слухаў тое, што яна чытала для вучняў пятага класа. Пані Мар'я старалася выхаваць у сваіх навучэнцаў здольнасць засяроджвацца на галоўным, быць сумленнымі і паслухмянымі вучнямі.
Убачыўшы дзікую расправу над сялянкай, пані Мар'я старалася абараніць Даніка ад жорсткасці жыцця. Яна баіцца, каб расправа над сялянкай не параніла дзіцячую душу, ёй сорамна за сваіх суайчыннікаў.
«Яна стукнула фортачкай, зашчапіла яе, стала спіной да акна, засланіла сабою ўсё... А ён памкнуўся наперад, хацеў ёй крыкнуць нешта такое, пасля чаго яна назаўсёды перастала б для яго быць настаўніцай, а ён — яе вучнем... Ды вось пані Мар'я закрыла аберуч твар, і плечы яе задрыжалі».
Спачатку Даніка душыла крыўда за тое, што пані Мар'я не зразумела яго пачуццяў, калі ён слухаў апа-вяданне Цёткі «Міхаська», ане выконваў заданне. За гэты ўчынак яго паставілі на калені пасля ўрокаў.
«Яшчэ толькі ўчора яна здавалася яму не такой, як усе іншыя настаўнікі, не такой, як быў пан Цаба. «Мілая пані Мар'я», — крывіць сам сябе Данік».
Наступны выпадак, калі хлопчык убачыў, як па-ліцэйскі пачаў біць сялянку, якая прыйшла ў мястэчка ўслед за арыштаваным сынам, уся тая нянавісць, што капілася на паноў-прыгнятальнікаў, вылілася на пані Мар'ю.
«"Ідзі ты к чорту! Разам з усімі вамі — к чорту!..." — гаварыў ён без слоў, усімі сіламі сваёй ура-жанай, як быццам ужо не дзіцячай душы. Але слё-зы, гарачыя слёзы нянавісці і жалю, самі каціліся з яго вачэй...»
Пані Мар'я была сапраўдным педагогам, яна не хацела пакрыўдзіць хлопчыка. Яе пакаранне насіла выхаваўчы характар: хлопчык не выконваў заданне, а слухаў тое, што яна чытала для вучняў пятага класа. Пані Мар'я старалася выхаваць у сваіх навучэнцаў здольнасць засяроджвацца на галоўным, быць сумленнымі і паслухмянымі вучнямі.
Убачыўшы дзікую расправу над сялянкай, пані Мар'я старалася абараніць Даніка ад жорсткасці жыцця. Яна баіцца, каб расправа над сялянкай не параніла дзіцячую душу, ёй сорамна за сваіх суайчыннікаў.
«Яна стукнула фортачкай, зашчапіла яе, стала спіной да акна, засланіла сабою ўсё... А ён памкнуўся наперад, хацеў ёй крыкнуць нешта такое, пасля чаго яна назаўсёды перастала б для яго быць настаўніцай, а ён — яе вучнем... Ды вось пані Мар'я закрыла аберуч твар, і плечы яе задрыжалі».