«Калі ты ведаеш, дык трэба старацца, каб і Серж быў такі. Трэба старацца, каб з яго вырас такі чалавек, які ведаў бы, што калі ты пакасціш другому чалавеку, то лепш табе не жыць на свеце. Я ведаю, што тут выходзіць: калі ён пад’язджае на машыне да школы, то ён адчувае гэта не так, што машына аблягчае чалавеку хаду, беражэ яго сілы, а бачыць у гэтым толькі сваю перавагу перад дзецьмі. Ён прывыкае з пагардай глядзець на ўсіх.
Такога чалавека любіць ніхто не будзе, а кожны будзе яго баяцца, а значыцца, і ненавідзець. Я не хачу, каб мой сын быў такі. Я адзін раз бачыла, як жанчына на вуліцы паслізнулася і ўпала і як два рослыя франты, бачачы гэта, зарагаталі. Гэта ўсё адна і тая ж справа. Каб, скажам, хто-небудзь з дзяцей, з якімі Серж разам вучыцца, што-небудзь нёс цяжкае і абнямог ад цяжару, Сержу і ў галаву не прыйшло б дапамагчы гэтаму свайму таварышу….
…. Няхай сабе яго першага зачапілі. Але ж гэта расправа гордага паніча.
Тая дзяўчынка і вучыцца, і працуе, а ён не адчувае гэтага. Я сама пайду да таго старога чалавека і пагавару з ім. І калі трэба будзе, я прымушу
Сержа папрасіць у яго прабачэння. Няхай папросіць, каб стары чалавек дараваў яму.
— Добра, ты ідзі да таго чалавека, а я пагавару з Сержам.
— Калі мой сын зрабіў таму чалавеку прыкрасць, то для мяне гэта тое, што я сама пакрыўдзіла чалавека. Мне самой брыдка і горка.»
Мы згодны з меркаваннем маці Сержа, яна дала самую правільную ацэнку паводзінаў свайго сына. Яна любіць яго, аднак разумее, што яны дапусцілі памылкі і хлопчык стаў эгаістам ў адносінх да іншых, пагардлівым, зняважлівым, нядобрым. Усе яго ўчынкі сведчаць пра гэта.
Такога чалавека любіць ніхто не будзе, а кожны будзе яго баяцца, а значыцца, і ненавідзець. Я не хачу, каб мой сын быў такі. Я адзін раз бачыла, як жанчына на вуліцы паслізнулася і ўпала і як два рослыя франты, бачачы гэта, зарагаталі. Гэта ўсё адна і тая ж справа. Каб, скажам, хто-небудзь з дзяцей, з якімі Серж разам вучыцца, што-небудзь нёс цяжкае і абнямог ад цяжару, Сержу і ў галаву не прыйшло б дапамагчы гэтаму свайму таварышу….
…. Няхай сабе яго першага зачапілі. Але ж гэта расправа гордага паніча.
Тая дзяўчынка і вучыцца, і працуе, а ён не адчувае гэтага. Я сама пайду да таго старога чалавека і пагавару з ім. І калі трэба будзе, я прымушу
Сержа папрасіць у яго прабачэння. Няхай папросіць, каб стары чалавек дараваў яму.
— Добра, ты ідзі да таго чалавека, а я пагавару з Сержам.
— Калі мой сын зрабіў таму чалавеку прыкрасць, то для мяне гэта тое, што я сама пакрыўдзіла чалавека. Мне самой брыдка і горка.»
Мы згодны з меркаваннем маці Сержа, яна дала самую правільную ацэнку паводзінаў свайго сына. Яна любіць яго, аднак разумее, што яны дапусцілі памылкі і хлопчык стаў эгаістам ў адносінх да іншых, пагардлівым, зняважлівым, нядобрым. Усе яго ўчынкі сведчаць пра гэта.