Твор невялікі па памерах і падзелены на абзацы такім чынам, што нагадвае слупкі ў звычайным вершы. Многія сказы ўнутры дзеляцца коскамі на кароткія, прыкладна роўныя часткі, што нагадвае вершаваныя радкі: «Грыміць па карэннях цялежка, мігацяцца стракатьія верставыя слупы, мігаюцца, пахіліўшыся, абросшым мохам хваёвыя крыжы паабапал дарогі; бягуць лясы, гаі, мяняюцца палі, грамаздзяцца горы, рассцілаюцца шырокія лугі, блішчаць азёры, срэбрам пераліваюцца рэкі, золатам рассыпаюцца пяскі, глыбокімі зялёнымі ямамі раскідаюцца балоты...»
Асобныя сказы маюць на канцы клічнікі і пытальнікі: «Далёкае неба! Сіняе неба! Што ёсць на свеце дзіўнейшае, як ты?...»
Асобныя сказы маюць на канцы клічнікі і пытальнікі: «Далёкае неба! Сіняе неба! Што ёсць на свеце дзіўнейшае, як ты?...»