Прыметы гутарковага стылю вызначаюцца ўмовамі яго ўжывання. Гутарковы стыль характарызуецца рухомасцю моўных сродкаў, у ім выкарыстоўваюцца і нелітаратурныя моўныя адзінкі: прастамоўная лексіка, дыялектызмы, прафесіяналізмы, жарганізмы. Гутарковы стыль індывідуалізавапы, гэта збліжае яго з публіцыстычным і стылем мастацкай літаратуры, выразна адрознівае ад нейтральных афіцыйна-дзелавога і навуковага.
Для кніжных стыляў характэрна маналагічная мова, для гутарковага—дыялагічная. У гутарковым стылі (яго вуснай разнавіднасці) вялікую ролю адыгрываюць жэсты, міміка, поза, інтанацыя. «У дыялогу,— пісаў Л. У. Шчэрба,— г. зн. пры кароткіх рэпліках, сітуацыя, жэст, выраз твару, інтанацыя — усё гэта так памагае ўзаемаразуменню, што словы і іх формы перастаюць адыгрываць істотную ролю ў гэтым працэсе... Таму ніякія адступленні ад нормы не страшныя ў гутарковай мове; іх ніхто не заўважае — ні той, хто гаворыць, ні той, хто слухае. У маналагічнай мове яны недапушчальныя» 3.
Quelle est cette famille?
c’est la famille Forestier
c’est la famille Dumoulin
c’est la famille Barbier
Quel âge a Jeanne?
elle a 8 ans
elle a 10 ans
elle a 12 ans
Combien d’enfants y a-t-il dans la famille Forestier?
il y a deux enfants
il y a trois enfants
il y a quatre enfants
Comment s’appelle la soeur cadette?
a) elle s’appelle Jeanne
b) elle s’appelle Lili
c) elle s’appelle Louise
Où travaille papa?
il travaille à l’école
il travaille dans son atelier
il travaille dans un magasin
Объяснение:
Прыметы гутарковага стылю вызначаюцца ўмовамі яго ўжывання. Гутарковы стыль характарызуецца рухомасцю моўных сродкаў, у ім выкарыстоўваюцца і нелітаратурныя моўныя адзінкі: прастамоўная лексіка, дыялектызмы, прафесіяналізмы, жарганізмы. Гутарковы стыль індывідуалізавапы, гэта збліжае яго з публіцыстычным і стылем мастацкай літаратуры, выразна адрознівае ад нейтральных афіцыйна-дзелавога і навуковага.
Для кніжных стыляў характэрна маналагічная мова, для гутарковага—дыялагічная. У гутарковым стылі (яго вуснай разнавіднасці) вялікую ролю адыгрываюць жэсты, міміка, поза, інтанацыя. «У дыялогу,— пісаў Л. У. Шчэрба,— г. зн. пры кароткіх рэпліках, сітуацыя, жэст, выраз твару, інтанацыя — усё гэта так памагае ўзаемаразуменню, што словы і іх формы перастаюць адыгрываць істотную ролю ў гэтым працэсе... Таму ніякія адступленні ад нормы не страшныя ў гутарковай мове; іх ніхто не заўважае — ні той, хто гаворыць, ні той, хто слухае. У маналагічнай мове яны недапушчальныя» 3.