1. Қырғи-қабақ соғыстың басталуы.
2. Соғыстан кейінгі батыс елдерінің дамуы.
3. Франция және Ұлыбритания.
4. Германия және Италия.
5. 1941-1970 жылдардағы АҚШ.
6. 1945-1991 жылдардағы КСРО.
7. Социалистік жүйенің құрылуы . (Варшава шарты)
8. Венгрия мен Чехословакия.
9. 1945-1970 жылдардағы Орталық және Оңтүстік Шығыс Европа елдері.
10. Екінші дүниежүзілік соғыстан кейінгі Азия елдері . (Қытай,
Индия, Корея).
11. Соғыстан кейінгі кезеңдегі Жапония.
12. Африка елдеріндегі отарлау жүйесінің күйреуінің басталуы.
13. 1940-1980 жылдардағы халықаралық қатынастар.
14. 1945-1970 жылдардағы Латын Америкасы елдері.
15.20-ғасырдың екінші жартысы мен 21-ғасырдың басындағы
халыхаралық қатынастар.
16.20-ғасырдың екінші жартысы мен 21-ғасырдың басындағы ғылым мен
мәдениеттің дамуы.
17. Қазіргі кезеңдегі жаһандық мәсеселер.
18. Польша, Чехославакия және Румыния (1945-1970жж).
19. Болгария және Югославия. (1945-1970жж)
20. Египет және Араб елдері.
21. Екінші дүниежүзілік соғыстан кейінгі бейбітшілікті реттеу.
22.1959 жылғы Кубадағы революция.
23. 1970-1973 жылдардағы Чили революциясы.
24. КСРО-дағы қайта құру және халықаралық қатынастар.
25. Пәкістан.
26. Үндістан республикасының құрылуы.
Термин «коммунистические государства» используется западными историками, политическими аналитиками и средствами массовой информации, чтобы обозначить государства с подобными признаками. Однако в противоположность использованию этого термина западными странами, сами страны не используют термин «коммунистические»; эти страны обозначают себя как социалистические государства или государства рабочих, которые стремятся перейти к коммунизму от социализма[6][7][8][9]. С точки зрения марксистской теории, выражение «коммунистическое государство» является оксюмороном[10], поскольку коммунизм по его достижении предполагает бесклассовое и безгосударственное общество.
Коммунистическое государство может управляться единым централизованным партийным аппаратом, хотя в такой стране как, например, Северная Корея, существует несколько партий. Обычно эти партии пропагандируют марксизм-ленинизм или его вариации (маоизм в Китае и чучхе в Северной Корее) и главной целью ставят достижение социализма с последующим переходом к коммунизму и отмиранием государства. Этот государственный режим марксисты обычно называют диктатурой пролетариата или рабочей демократией, когда рабочий класс является правящим классом в отличие от капиталистических государств с диктатурой буржуазии, где правящим классом является буржуазия.
Причины восстания: Стихийность восстания, отсутствие программы, усиление феодального гнева на крестьян
Движущие силы 70 чел
Ход восстания этапы: 1 Начало восстания, 2 Пугачев на Волге. Поражение восстания, 3 особенность
восстания
Ход восстания основные события: 1 Нет четкой программ и плана действий.2 Плохое вооружение.3 Слабая военная подготовка, нет опыта боевых действий 4. Локальный характер.5 Разрозненность, несогласованность.
Итоги : Подавление восстания;
Правительственные уступки казачеству, народам Поволжья и Урала, частично крестьянству, кроме крепостных