Кавур камилло бенсо, граф (cavour, camillo benso, count) (1810-61), государственный деятель пьемонта. крупный землевладелец, финансист и промышленник, выступал за объединение и независимость италии. в 1847 г. основал газету “рисорджименто” (итал. – возрождение), в которой публиковал статьи в поддержку конституционных реформ. революции 1848 г. показали, что только самое сильное государство италии, пьемонт, способно возглавить объединение страны. в 1852 г. избранный в первый парламент пьемонта кавур занял пост премьер-министра. при нем пьемонт за короткий срок стал образцом и военного прогресса. договорам с , бельгией и францией здесь стала процветать свободная торговля. участие в крымской войне принесло пьемонту международное признание и возможность приобретения союзников в борьбе против австрийского господства. на тайных переговорах с наполеоном iii, проведенных в 1858 г. в пломбьере, кавур уступил франции савойю и ниццу в обмен на поддержку в борьбе против австрии. в 1859 г. пьемонтские и французские войска в сражениях при мадженте и сольферино разбили австрийцев. неожиданно заключенное в виллафранке перемирие между императором франции и австрии, по которому венеция оставалась в составе австрии, ускорило отставку кавура. но в результатете войны почти вся северная италия оказалась под властью короля пьемонта и сардинии виктора эммануила ii. в 1860 г., когда снова появилась надежда на поддержку франции, кавур вернулся на государственную службу. воспользовался походом на сицилию и неаполь в 1861 г., чтобы присоединить эти области к пьемонту. в феврале 1861 г. кавур назначен первым премьер-министром объединенной италии; в этом качестве вел переговоры о присоединении венеции и папской области для полного ее объединения. спустя четыре месяца кавур скончался. +его цитаты: мы создали италию, давайте создавать итальянцев. какими подлецами мы были бы, если бы делали для себя то, что готовы делать для италии! с осадного положения может каждый дурак. свободная церковь в свободном государстве.
Бекініс, қорған, қамал — тұрақты әскері, қару-жарағы бар, қажетті азық-түлік, т.б. нәрселермен қамтамасыз етілген, әскери-стратегиялық тұрғыдан маңызды, жау қоршауында қалған жағдайда ұзақ уақыт қарсыласуға мүмкіндігі мол әскери тұрақ. Ол теңіз (теңіз жағалауы) Бекінісі және құрлықтық Бекініс болып бөлінеді. Теңіз (теңіз жағалауы) Бекінісі әскери флот күштерінің шұғыл әрекет тірегі ретінде қызмет етеді. Мұндай Бекіністер құрамында теңізге, ішкі рейдтерге шығуға оңтайлы бірнеше (жабық) аралдар, сондай-ақ, қорғанысқа, кемелер мен қайықтарды жөндеуге, жабдықтауға қажетті құралдар болады. Теңіз жағалауында Бекіністік құрылыстар жүргізу, қорғану туралы алғашқы жазба деректер Филон Византийский (б.з.б. 3 ғ.), Витрувий (б.з.б. 1 ғ.), Аполлодар (2 ғ.), Вегеция (4 ғасырдың соңы — 5 ғасырдың бас кезі) еңбектерінде кездеседі. Құрлықтық Бекініс алғашында топырақ үйіндісімен, таспен, ағашпен, т.б. материалдармен қоршалған елді мекен түрінде болды. Ал көшпелілер әскерлері жылжымалы Бекіністер құру әдістерін қолданған. Кейін қалалық мәдениеттің өркендеуіне байланысты қорғаныс құрылыстары бар Бекіністер, қамалдар салына бастады. Мұндай елді мекенді, қамалдарды қорғау тұрғындардың өз күшімен жүзеге асырылған. Ертедегі мемлекеттер мен қалаларда әскер пайда болып, құрылыс өнерінің дамуы мен арзан жұмыс қолдарының (құлдар) көбеюіне байланысты көне қалалар айналасы мұнаралы қабырғалармен, ормен қоршалатын болды. Мысалы, парсылар астанасы Сузы үш қатар мұнаралы қабырғалармен қоршалған. Орта Азия мен көне Қазақстан жерінде де мұндай көп қатарлы Бекіністер аз болмаған. Олардың орындары ондап саналады. Б.з-дың алғашқы ғасырларында Сырдың оң жағасынан бой көтерген Сауран қаласының да бірнеше бекініс қабырғалары болған. Бекіністің сыртқы қоршауы құлаған жағдайда, ең соңғы кедергі есебіндегі тірек-қорғаны — цитаделі (гректерде — акрополь, римдіктерде — капитолий) салынған. Үлкен аумақты ел шетінен қорғауға арналған шекаралық Бекіністер Қытайда (Ұлы Қытай қорғаны), Мысырда, Ассирияда, Вавилонда, Иранда, Римде, т.б. елдерде қолданылған. Орта ғасырларда Батыс Еуропада ірі жер иелерінің қорған-сарайлары (замоктар), қорғандары күшейтілген қарулы әскері бар қалалар мен монастырьлар түріндегі Бекіністер пайда болды. Қорған-сарайлар ірі жер иелерінің тұрғын жайы мен қол астындағы халықтан алым-салық жинау, ұрыс қимылдарын жүргізу мақсатында жасақталған қарулы әскері орналасатын тұрақ қызметін атқарды. 13 — 14 ғасырларда тек Францияда ғана 50 мыңға жуық қорған-сарайлар, қарулы әскері бар қалалар мен монастырьлар болды. Оқ-дәрімен атылатын қарулардың пайда болуына байланысты (18 — 19 ғасырлардан бастап) теңіз жағалауындағы Бекініс қабырғаларының алдыңғы жағынан қосымша форттар салына бастады. 19 ғасырдың аяғында Бекініс құрылысына бетон және оқ өтпейтін құрылымдар қолданылатын болды. 1-дүниежүзілік соғыс қарсаңында Еуропа территориясында әр түрлі дәрежедегі 150-ден астам Бекініс болды. Қару-жарақтар мен әскердің Бекіністерге топталуы қарсыластарға артиллериядан бастырмалата соққы беру арқылы бас көтертпей тастауына мүмкіндік беретін. Сондықтан, қарулы күштерді әр жерге бөліп орналастыру қажеттігі туындады. 1-дүниежүзілік соғыстан кейін Бекіністер орнына әскери шептер өмірге келді.[1]
