На початку 20 століття світ опинився на порозі світової війни. Доведіть це твердження на прикладах зовнішньої політики провідних країн світу ть Будь ласка !!
Если рассматривать любой период истории, то можно увидеть, что все моменты, когда рос международный авторитет и могущество России это вызывало открытое или завуалированное недовольство со стороны остальных ведущих мировых держав.
Нельзя сказать, что это хорошо или плохо, это скорее, естественно. Испокон веков все страны, имеющие существенный вес в мировой политике и экономике, борются за право лидерства и конечно же, появление нового сильного противника не приводит в восторг остальных участников. Из истории российского государства чётко прослеживается бесконечные попытки со стороны иностранных государств ослабить Россию, сделать её зависимой или вообще завладеть ею.
Здесь нет ничего противоестественного. Так или иначе все державы подвергаются чему-то подобному со стороны своих конкурентов, и Россия в этом случае не является исключением. Можно сказать, что это нормальное течение международных политических и экономических процессов во взаимодействии между собой государств. Такие процессы так же являются нормой, как и стремление любого мощного государства к независимости и силе. Отсюда следует вывод, что все это цикличные неизбежны процессы и реакции сосуществования ведущих мировых держав и от этого никуда не деться.
Мацей Бурачок, Сымон Рэўка з-пад Барысава... Так сціпла падпісваў свае кніжкі Ф. Багушэвіч. I каб падкрэсліць еднасць з народам, і каб не прыцягваць асаблівай увагі высокіх уладаў. Толькі за тое, што пісаў на беларускай мове, маглі пасадзіць у турму. Час і жыццё не спрыялі творцам, якія пісалі па-беларуску. У прадмовах да кніжак Ф. Багушэвіч выказвае заклапочанасць і трывогу за лес роднага слова, абгрунтоўвае законнае права на развіццё роднай мовы, права беларускага народа на стварэнне сваей нацыянальнай культуры і тым самым — на свае існаванне: «Шмат было такіх народаў, што страцілі наперш мову сваю, так як той чалавек прад скананнем, катораму мову займе, а потым і зусім замёрлі. Не пакідайце ж мовы нашай беларускай, каб не ўмёрлі!» Разумеючы, што асноўным доказам існавання народа з'яўляецца мова, Ф. Багушэвіч заклікаў шанаваць мову народа, берагчы і развіваць яе, узбагачаць і памнажаць культурныя традыцыі. У той час, калі супраць беларускай мовы выступалі афіцыйныя ўлады, патрэбна была незвычайная перакананасць і мужнасць, каб заявіць на ўвесь голас, што беларуская мова — гэта мова шматмільённага народа з багатымі гістарычнымі традыцыямі: «Чытаў я ці мала старых папераў, па дзвесце, па трыста гадоў таму пісаных у нашай зямлі і пісаных вялікімі панамі а нашай мовай чысцюсенькай, як бы вот цяпер пісалася». Знаёмства з гісторыяй народа і вера ў яго патэнцыяльныя творчыя сілы, глыбокае і тонкае адчуванне ўсіх асаблівасцяў мовы дае пісьменніку падставу сцвярджаць, што «мова наша ёсць такая ж людская і панская, як і французская, альбо нямецкая, альбо і іншая якая». Багушэвіч робіць экскурс у гісторыю беларускага народа, каб даказаць жыццяздольнасць і народа, і яго мовы. У сваіх прамовах ён узнімае найбольш важную з усіх праблем — праблему самога існавання народа — і звязвае яе з неабходнасцю захавання роднай мовы, з задачай стварэння нацыянальней культуры і літаратуры. Недалёкае мінулае пакінула ў памяці толькі ўспаміны аб паншчыне, забароне роднага слова, культурным заняпадзе. Таму Ф. Багушэвіч імкнуўся скіраваць свой погляд у той перыяд, калі беларускі народ стварыў выдатную культуру і літаратуру. На канкрэтных гістарычных фактах з мінулага ён выхоўваў высакародныя гістарычныя пачуцці. Супрацьпастаўленне далёкай мінуўшчыны тагачаснай рэчаіснасці было апраўданым, бо дапамагала змагацца за ажыццяўленне пастаўленай мэты — абуджэнне нацыянальнай свядомасці народа. Прадмовы Ф. Багушэвіча — тэта маякі на доўгім, шматпакутным і цярністым шляху беларускага народа да ўсведамлення гістарычнай справядлівасці і нацыянальнай годнасці. Форма непасрэднага звароту да чытачоў, шчырыя гутарковыя інтанацыі, лірычная афарбоўка, паэтычная выразнасць надаюць прадмовам асаблівую пераканальнасць.
Если рассматривать любой период истории, то можно увидеть, что все моменты, когда рос международный авторитет и могущество России это вызывало открытое или завуалированное недовольство со стороны остальных ведущих мировых держав.
Нельзя сказать, что это хорошо или плохо, это скорее, естественно. Испокон веков все страны, имеющие существенный вес в мировой политике и экономике, борются за право лидерства и конечно же, появление нового сильного противника не приводит в восторг остальных участников. Из истории российского государства чётко прослеживается бесконечные попытки со стороны иностранных государств ослабить Россию, сделать её зависимой или вообще завладеть ею.
Здесь нет ничего противоестественного. Так или иначе все державы подвергаются чему-то подобному со стороны своих конкурентов, и Россия в этом случае не является исключением. Можно сказать, что это нормальное течение международных политических и экономических процессов во взаимодействии между собой государств. Такие процессы так же являются нормой, как и стремление любого мощного государства к независимости и силе. Отсюда следует вывод, что все это цикличные неизбежны процессы и реакции сосуществования ведущих мировых держав и от этого никуда не деться.
Час і жыццё не спрыялі творцам, якія пісалі па-беларуску. У прадмовах да кніжак Ф. Багушэвіч выказвае заклапочанасць і трывогу за лес роднага слова, абгрунтоўвае законнае права на развіццё роднай мовы, права беларускага народа на стварэнне сваей нацыянальнай культуры і тым самым — на свае існаванне: «Шмат было такіх народаў, што страцілі наперш мову сваю, так як той чалавек прад скананнем, катораму мову займе, а потым і зусім замёрлі. Не пакідайце ж мовы нашай беларускай, каб не ўмёрлі!» Разумеючы, што асноўным доказам існавання народа з'яўляецца мова, Ф. Багушэвіч заклікаў шанаваць мову народа, берагчы і развіваць яе, узбагачаць і памнажаць культурныя традыцыі.
У той час, калі супраць беларускай мовы выступалі афіцыйныя ўлады, патрэбна была незвычайная перакананасць і мужнасць, каб заявіць на ўвесь голас, што беларуская мова — гэта мова шматмільённага народа з багатымі гістарычнымі традыцыямі: «Чытаў я ці мала старых папераў, па дзвесце, па трыста гадоў таму пісаных у нашай зямлі і пісаных вялікімі панамі а нашай мовай чысцюсенькай, як бы вот цяпер пісалася». Знаёмства з гісторыяй народа і вера ў яго патэнцыяльныя творчыя сілы, глыбокае і тонкае адчуванне ўсіх асаблівасцяў мовы дае пісьменніку падставу сцвярджаць, што «мова наша ёсць такая ж людская і панская, як і французская, альбо нямецкая, альбо і іншая якая». Багушэвіч робіць экскурс у гісторыю беларускага народа, каб даказаць жыццяздольнасць і народа, і яго мовы.
У сваіх прамовах ён узнімае найбольш важную з усіх праблем — праблему самога існавання народа — і звязвае яе з неабходнасцю захавання роднай мовы, з задачай стварэння нацыянальней культуры і літаратуры.
Недалёкае мінулае пакінула ў памяці толькі ўспаміны аб паншчыне, забароне роднага слова, культурным заняпадзе. Таму Ф. Багушэвіч імкнуўся скіраваць свой погляд у той перыяд, калі беларускі народ стварыў выдатную культуру і літаратуру. На канкрэтных гістарычных фактах з мінулага ён выхоўваў высакародныя гістарычныя пачуцці. Супрацьпастаўленне далёкай мінуўшчыны тагачаснай рэчаіснасці было апраўданым, бо дапамагала змагацца за ажыццяўленне пастаўленай мэты — абуджэнне нацыянальнай свядомасці народа.
Прадмовы Ф. Багушэвіча — тэта маякі на доўгім, шматпакутным і цярністым шляху беларускага народа да ўсведамлення гістарычнай справядлівасці і нацыянальнай годнасці. Форма непасрэднага звароту да чытачоў, шчырыя гутарковыя інтанацыі, лірычная афарбоўка, паэтычная выразнасць надаюць прадмовам асаблівую пераканальнасць.