снова общество стало обращаться к в.и.ленину. были изданы ранее не опубликованные сочинения в.и.ленина, в том числе и его "политиеское завещание". руководители стремились найти в работах владимира ильича готовый ответ на проблемы после-сталинского развития . чтение неизданных и забытых работ впервые многих советских граждан, особенно молодежь, к мысли о том, что сталинизм в действительности не исчерпывает все многообразие социалистической мысли. хрущева поддерживала интеллигенция. в печати развернулась бурная полемика по вопросам и социологии. однако представители оппозиции скоро запретили эти дискуссии. положение самого хрущева как главы секретариата цк партии осенью 1956 года оказалось под угрозой. после xx съезда кпсс произошли драматические события в польше и венгрии. в президиуме цк оформились две противоборствующие группы: хрущев и микоян, с одной стороны, молотов, ворошилов, каганович и маленков - с другой, а между ними - группа колеблющихся. успех хрущевской аграрной политики его от краха. это стало возможным освоению целинных земель. продовольственное снабжение в городах заметно улучшилось. в первой половине 1957 года началась острая политическая борьба в руководстве страной. она обострилась особенно резко после предложения хрущева о реорганизации промышленности. реформа предусматривала роспуск отраслевых министерств и группирование предприятий не по производственному признаку (как это было с 1932 а по признаку под местным руководством. это была попытка децентрализации промышленности, которой централизованно без издержек было невозможно. воспротивился идее хрущева и булганин. он стал собирать у себя старых и новых оппозиционеров и вскоре перешел в анти-хрущевское наступление. поводом послужила речь хрущева в ленинграде. ободренный успехом в сельском хозяйстве, он по своей инициативе выдвинул нереальную идею обогнать сша за 3-4 года по производству мяса, молока и масла на душу населения. удобный случай для оппозиции представился в первой половине июня, когда хрущев был в финляндии с визитом. после возвращения он попал на заседание президиума цк, созванного без его ведома с целью его отставки. ему предложили занять пост министра сельского хозяйства.
Ол басқаруға ыңғайлы болу үшін оны екіге бөлді. Диокл император деп жариялағаннан кейін, ол өзін Диоклетиан деп атай бастады және осы есімге Гай Аврелия Валерияның есімін қосты. Ол бірден әскермен Еуропаға сапар шегіп, 285 жылдың 1 сәуірінде Нумерианның үлкен ағасы Каринді жеңді. Ол өзінің преториан гвардиясының бастығы Аристобулды алмастырмаса да, ол өзінің жолдасы Максимианды Цезарь етіп тағайындады, ал келесі жылы оны Август титулымен толық тең басқарушы етті. Осыдан кейін Диоклетиан бірнеше жыл үздіксіз шекаралық соғыстарда, алдымен Мезия мен Паннонияда (шамамен 286 жылы оған "неміс ұлы" атағын берді), содан кейін 289 және 292 жылдары сарматтарға қарсы, ал 290 жылы Сирияға басып кірген Синай түбегіндегі Араб тайпасы саракендерге қарсы болды.293 жылы Диоклетиан қосарлы басқару жүйесін тетрархияға айналдырды, оның негізінде адамдарды жоғары лауазымдарға жоғарылату принципі болды. Жаңа тәртіп Екі Августтың (оның және Максимянның) және екі Цезарьдың бірлескен билігін қамтамасыз етті. Цезарьлар оның жерлестері-дунавиялықтар Констанций I және Галерий болды: олар сәйкесінше Максимянның (батыста) және Диоклетианның (Шығыста) көмекшілері мен орынбасарлары болды. Империя бұрын бірлескен билеушілер арасында бөлінген, бірақ қазір бұл мұқият және дәйекті түрде жасалды, өйткені Диоклетиан мұндай бөлім тұрақты болады деп үміттенді. Бұл, бір жағынан, империяны әскери тұрғыдан нығайтады, ал екінші жағынан, біраз уақыттан кейін биліктің үздіксіз өзгеруін қамтамасыз етеді деп болжалды. Бірлескен билеушілер санының көбеюі империяның ресми бөлінуі болды дегенді білдірмейді-оның бүкіл аумағында барлық төртеуінің атынан жарияланған бірыңғай заңдар әлі де күшінде болды. Сонымен қатар, екі Цезарь да екі тамызға да бағынуға мәжбүр болды.
Объяснение:
снова общество стало обращаться к в.и.ленину. были изданы ранее не опубликованные сочинения в.и.ленина, в том числе и его "политиеское завещание". руководители стремились найти в работах владимира ильича готовый ответ на проблемы после-сталинского развития . чтение неизданных и забытых работ впервые многих советских граждан, особенно молодежь, к мысли о том, что сталинизм в действительности не исчерпывает все многообразие социалистической мысли. хрущева поддерживала интеллигенция. в печати развернулась бурная полемика по вопросам и социологии. однако представители оппозиции скоро запретили эти дискуссии. положение самого хрущева как главы секретариата цк партии осенью 1956 года оказалось под угрозой. после xx съезда кпсс произошли драматические события в польше и венгрии. в президиуме цк оформились две противоборствующие группы: хрущев и микоян, с одной стороны, молотов, ворошилов, каганович и маленков - с другой, а между ними - группа колеблющихся. успех хрущевской аграрной политики его от краха. это стало возможным освоению целинных земель. продовольственное снабжение в городах заметно улучшилось. в первой половине 1957 года началась острая политическая борьба в руководстве страной. она обострилась особенно резко после предложения хрущева о реорганизации промышленности. реформа предусматривала роспуск отраслевых министерств и группирование предприятий не по производственному признаку (как это было с 1932 а по признаку под местным руководством. это была попытка децентрализации промышленности, которой централизованно без издержек было невозможно. воспротивился идее хрущева и булганин. он стал собирать у себя старых и новых оппозиционеров и вскоре перешел в анти-хрущевское наступление. поводом послужила речь хрущева в ленинграде. ободренный успехом в сельском хозяйстве, он по своей инициативе выдвинул нереальную идею обогнать сша за 3-4 года по производству мяса, молока и масла на душу населения. удобный случай для оппозиции представился в первой половине июня, когда хрущев был в финляндии с визитом. после возвращения он попал на заседание президиума цк, созванного без его ведома с целью его отставки. ему предложили занять пост министра сельского хозяйства.
Ол басқаруға ыңғайлы болу үшін оны екіге бөлді. Диокл император деп жариялағаннан кейін, ол өзін Диоклетиан деп атай бастады және осы есімге Гай Аврелия Валерияның есімін қосты. Ол бірден әскермен Еуропаға сапар шегіп, 285 жылдың 1 сәуірінде Нумерианның үлкен ағасы Каринді жеңді. Ол өзінің преториан гвардиясының бастығы Аристобулды алмастырмаса да, ол өзінің жолдасы Максимианды Цезарь етіп тағайындады, ал келесі жылы оны Август титулымен толық тең басқарушы етті. Осыдан кейін Диоклетиан бірнеше жыл үздіксіз шекаралық соғыстарда, алдымен Мезия мен Паннонияда (шамамен 286 жылы оған "неміс ұлы" атағын берді), содан кейін 289 және 292 жылдары сарматтарға қарсы, ал 290 жылы Сирияға басып кірген Синай түбегіндегі Араб тайпасы саракендерге қарсы болды.293 жылы Диоклетиан қосарлы басқару жүйесін тетрархияға айналдырды, оның негізінде адамдарды жоғары лауазымдарға жоғарылату принципі болды. Жаңа тәртіп Екі Августтың (оның және Максимянның) және екі Цезарьдың бірлескен билігін қамтамасыз етті. Цезарьлар оның жерлестері-дунавиялықтар Констанций I және Галерий болды: олар сәйкесінше Максимянның (батыста) және Диоклетианның (Шығыста) көмекшілері мен орынбасарлары болды. Империя бұрын бірлескен билеушілер арасында бөлінген, бірақ қазір бұл мұқият және дәйекті түрде жасалды, өйткені Диоклетиан мұндай бөлім тұрақты болады деп үміттенді. Бұл, бір жағынан, империяны әскери тұрғыдан нығайтады, ал екінші жағынан, біраз уақыттан кейін биліктің үздіксіз өзгеруін қамтамасыз етеді деп болжалды. Бірлескен билеушілер санының көбеюі империяның ресми бөлінуі болды дегенді білдірмейді-оның бүкіл аумағында барлық төртеуінің атынан жарияланған бірыңғай заңдар әлі де күшінде болды. Сонымен қатар, екі Цезарь да екі тамызға да бағынуға мәжбүр болды.
Объяснение:
надеюссь