Арба — ертеде әскери көлік ретінде қолданылған, кейін жол жүруге, жүк тасуға, сондай-ақ уақытша жылжымалы тұрғынжай ретінде пайдалануға арналған көне көлік түрі. Соғыс қимылдарына, әр түрлі рәсімдер атқаруға, спорт жарыстарына қолданылған әскери арбалар Вавилон өңіріндегі көне Киш қаласы орнынан (қазіргі Охеймир қалашығы, Ирак), шумерлердің қала-мемлекеті Үрімнен (Ур, қазіргі Тель-Мукайяр қалашығы, Ирак), Кавказдан, т.б. жерлерден табылды. Олар біздің заманымыздарн бұрынғы 3-мыңжылдықтың ақырында, тіпті одан да бұрын қолданылған. Әскери арбалар Шығыстағы ежелгі мемлекеттерде (Мысыр, Ассирия, Персия, Қытай, Үндістан, т.б.) ұрыс кезінде кеңінен пайдаланылды. Әскери арбаның бірнеше түрі болған. Жалғыз не екі ат жегілген қос доңғалақты арбада екі жауынгер – ат айдаушы және найза, қылыш, садақпен қаруланған сарбаз отырған. Төрт ат жегілетін төрт доңғалақты әскери арбалардың тертесіне найза, дөңгелек оқтықтарына шалғы бекітілген. Аттарға сауыт-жабу жабылған. Арбалы әскер алдыңғы шепте әрекет етті. Жаяу әскер олардың соңынан жүріп отырды. [1] Көшпелі халықтар арбаны қорғаныс құралы ретінде де пайдаланды. Арбалы көш жау шабуылы кезінде дөңгелек шеңбер жасап, қорғаныс шебін құрған. Ат жалын тартып міне алатындар «қорған» сыртында тұрып айқасқа кіріседі. Бұл сонау сақ, ғұн дәуірлерінен бері келе жатқан үрдіс. Ертедегі сақ-скифтер жазда жайлауға, күзде күзеуге, қыста қыстауға арбамен көшіп-қонды. Жеңіл арбаларға (күймелердің әуелгі түрі) парлап ат жекті, ал жүк арбаларына мойынтұрықты қос өгіз жегілді. 568 ж. Батыс түрік қағанатының билеушісі Дизабул Истеми қағанның қабылдауында болған Византия елшісі Земарх, қағанның ою-өрнектермен безендіріліп, жібек маталармен әсемделген шатыр ішінде, доңғалақты биік тақта отырғанын жазады. Бұл қағанның көші-қонда, жорықта қолданатын тақ орнатылған күймелі арбасы болса керек. Күйме – арба үстіне ағаштан қиып жасаған, ішін киізбен қаптаған терезелі, доңғалақты әрі көлік, әрі үй. Оған екі не бірнеше ат жегеді. Арбаның ағаштан қиып жасаған әр түрлі күймесі болады. Күймені ішінен киізбен не басқа нәрсемен қаптап қояды. Күйменің ішінде ұйықтауға да, тамақ ішуге де, жазуға да болады. Орта Азия мен Таяу Шығыс елдерінде арық-атызды жерлермен жүк тасу үшін доңғалақтарының диаметрі 2 м-ге дейін жететін қос доңғалақты арбалар пайдаланылған. Оларды қазақтар «қоқан арба» деп атаған. Сол «қоқан арбалардың» бірі Қожа Ахмет Иасауи кесенесі жанындағы мұражай-үйде тұр. Жеңіл арбалар негізінен жол жүруге арналады. Арба түрлері шаруашылық, тұрмыс қажеттіліктеріне байланысты үнемі жетілдіріліп отырған. Қазіргі кезде де жер-жерде жеміс, көкөніс, сүт, жұмыртқа, т.б. азық-түлік өнімдерін тасу үшін пневматикалық шиналармен, шарикті подшипниктермен жабдықталған қос доңғалақты, төрт доңғалақты жүк арбалары қолданылады.
многовековая нашей родины поистине уникальна. без знания прошлого нельзя обойтись ни простому смертному, ни власть имущему. любой, уважающий себя человек, просто обязан знать свои истоки. в последнее время наблюдается тенденция к пересмотру . факты выворачиваются наизнанку. и что самое страшное, делают это учёные-, у которых есть полный доступ к архивным документам.
формирование государства происходило при активном влиянии соседей - скандинавских стран и византии. в меньшей степени это влияние ощущалось со стороны кочевых племён. это и определило уникальность развития киевской руси.
славянское государство впервые упоминается в 839 году. в "бертинской летописи" есть запись об участии людей из народа ''рос'' в посольстве от византийского императора феофила к императору людовику благочестивому. но по последним исследованиям общность славян, в среднем приднепровье, сложилось значительно раньше.
влияние северных соседей отмечено в "повести временных лет", где летописцы зафиксировали, что 862 году в новгородскую землю был призван варяжский конунг (князь) рюрик. византия же, имела огромное влияние на религиозную жизнь восточных славян, и это было не случайно, православие прижилось на руси, несмотря на все усилия западных миссионеров.
князь владимир святой, в 988 году, имело, что имело поистине значение. прогресс руси пришёлся на правление князя ярослава, прозванного "мудрым". именно при его правлении был издан свод законов древней руси - "правда ". его внук, владимир мономах продолжил благие начинания деда. этот период отмечен укреплением государственных начал, укреплением христианства, возрастанием военного влияния руси. говоря простым языком, в европе заметили русь.
начиная со второй половины xii века, после смерти мстислава великого, сына мономаха, княжеский род рюриковичей распадается на несколько ветвей. началась междоусобица, которая к раздробленности государства. в результате бесконечных войн, формируется три центра государственности: галицко-волынское княжество, новгородская феодальная республика и на северо-востоке киевской руси, владимиро-суздальская земля.
уже в середине xiii века земли, подверглись монголо-татарскому нашествию. орда завоевала почти весь северо-восток и юг руси. через небольшой промежуток времени новгород также признал свою зависимость от золотой орды. в это же время галицкие и волынские земли были завоеваны литвой и польшей.
Арба — ертеде әскери көлік ретінде қолданылған, кейін жол жүруге, жүк тасуға, сондай-ақ уақытша жылжымалы тұрғынжай ретінде пайдалануға арналған көне көлік түрі. Соғыс қимылдарына, әр түрлі рәсімдер атқаруға, спорт жарыстарына қолданылған әскери арбалар Вавилон өңіріндегі көне Киш қаласы орнынан (қазіргі Охеймир қалашығы, Ирак), шумерлердің қала-мемлекеті Үрімнен (Ур, қазіргі Тель-Мукайяр қалашығы, Ирак), Кавказдан, т.б. жерлерден табылды. Олар біздің заманымыздарн бұрынғы 3-мыңжылдықтың ақырында, тіпті одан да бұрын қолданылған. Әскери арбалар Шығыстағы ежелгі мемлекеттерде (Мысыр, Ассирия, Персия, Қытай, Үндістан, т.б.) ұрыс кезінде кеңінен пайдаланылды. Әскери арбаның бірнеше түрі болған. Жалғыз не екі ат жегілген қос доңғалақты арбада екі жауынгер – ат айдаушы және найза, қылыш, садақпен қаруланған сарбаз отырған. Төрт ат жегілетін төрт доңғалақты әскери арбалардың тертесіне найза, дөңгелек оқтықтарына шалғы бекітілген. Аттарға сауыт-жабу жабылған. Арбалы әскер алдыңғы шепте әрекет етті. Жаяу әскер олардың соңынан жүріп отырды. [1] Көшпелі халықтар арбаны қорғаныс құралы ретінде де пайдаланды. Арбалы көш жау шабуылы кезінде дөңгелек шеңбер жасап, қорғаныс шебін құрған. Ат жалын тартып міне алатындар «қорған» сыртында тұрып айқасқа кіріседі. Бұл сонау сақ, ғұн дәуірлерінен бері келе жатқан үрдіс. Ертедегі сақ-скифтер жазда жайлауға, күзде күзеуге, қыста қыстауға арбамен көшіп-қонды. Жеңіл арбаларға (күймелердің әуелгі түрі) парлап ат жекті, ал жүк арбаларына мойынтұрықты қос өгіз жегілді. 568 ж. Батыс түрік қағанатының билеушісі Дизабул Истеми қағанның қабылдауында болған Византия елшісі Земарх, қағанның ою-өрнектермен безендіріліп, жібек маталармен әсемделген шатыр ішінде, доңғалақты биік тақта отырғанын жазады. Бұл қағанның көші-қонда, жорықта қолданатын тақ орнатылған күймелі арбасы болса керек. Күйме – арба үстіне ағаштан қиып жасаған, ішін киізбен қаптаған терезелі, доңғалақты әрі көлік, әрі үй. Оған екі не бірнеше ат жегеді. Арбаның ағаштан қиып жасаған әр түрлі күймесі болады. Күймені ішінен киізбен не басқа нәрсемен қаптап қояды. Күйменің ішінде ұйықтауға да, тамақ ішуге де, жазуға да болады. Орта Азия мен Таяу Шығыс елдерінде арық-атызды жерлермен жүк тасу үшін доңғалақтарының диаметрі 2 м-ге дейін жететін қос доңғалақты арбалар пайдаланылған. Оларды қазақтар «қоқан арба» деп атаған. Сол «қоқан арбалардың» бірі Қожа Ахмет Иасауи кесенесі жанындағы мұражай-үйде тұр. Жеңіл арбалар негізінен жол жүруге арналады. Арба түрлері шаруашылық, тұрмыс қажеттіліктеріне байланысты үнемі жетілдіріліп отырған. Қазіргі кезде де жер-жерде жеміс, көкөніс, сүт, жұмыртқа, т.б. азық-түлік өнімдерін тасу үшін пневматикалық шиналармен, шарикті подшипниктермен жабдықталған қос доңғалақты, төрт доңғалақты жүк арбалары қолданылады.
многовековая нашей родины поистине уникальна. без знания прошлого нельзя обойтись ни простому смертному, ни власть имущему. любой, уважающий себя человек, просто обязан знать свои истоки. в последнее время наблюдается тенденция к пересмотру . факты выворачиваются наизнанку. и что самое страшное, делают это учёные-, у которых есть полный доступ к архивным документам.
формирование государства происходило при активном влиянии соседей - скандинавских стран и византии. в меньшей степени это влияние ощущалось со стороны кочевых племён. это и определило уникальность развития киевской руси.
славянское государство впервые упоминается в 839 году. в "бертинской летописи" есть запись об участии людей из народа ''рос'' в посольстве от византийского императора феофила к императору людовику благочестивому. но по последним исследованиям общность славян, в среднем приднепровье, сложилось значительно раньше.
влияние северных соседей отмечено в "повести временных лет", где летописцы зафиксировали, что 862 году в новгородскую землю был призван варяжский конунг (князь) рюрик. византия же, имела огромное влияние на религиозную жизнь восточных славян, и это было не случайно, православие прижилось на руси, несмотря на все усилия западных миссионеров.
князь владимир святой, в 988 году, имело, что имело поистине значение. прогресс руси пришёлся на правление князя ярослава, прозванного "мудрым". именно при его правлении был издан свод законов древней руси - "правда ". его внук, владимир мономах продолжил благие начинания деда. этот период отмечен укреплением государственных начал, укреплением христианства, возрастанием военного влияния руси. говоря простым языком, в европе заметили русь.
начиная со второй половины xii века, после смерти мстислава великого, сына мономаха, княжеский род рюриковичей распадается на несколько ветвей. началась междоусобица, которая к раздробленности государства. в результате бесконечных войн, формируется три центра государственности: галицко-волынское княжество, новгородская феодальная республика и на северо-востоке киевской руси, владимиро-суздальская земля.
уже в середине xiii века земли, подверглись монголо-татарскому нашествию. орда завоевала почти весь северо-восток и юг руси. через небольшой промежуток времени новгород также признал свою зависимость от золотой орды. в это же время галицкие и волынские земли были завоеваны литвой и польшей.