ответ:Тәуке ханның елі үшін сіңірген ерен еңбегі екі қырымен айрықша назар аударады. Бірі – елдің іргесін аман сақтауда сыртқы саясатты білгірлікпен жүргізіп, анталаған көп дұшпанға бел аудырмағаны. Екіншісі – елдің ішкі жағдайын реттеудегі саяси-құқықтық тәртіпті орнатуы. Ол төңірегіне топтан торай шалдырмайтын, сыртқа сыңар сабақ жіп алдырмайтын, бір ауыз сөзімен жұртты жатқызып - өргізетін, беделімен елдің бірлік-берекесін кіргізетін ақыл иелерін жинап, халқын солар арқылы басқарды, ақыл-ой, парасат үстемдігін орнатты. Тарих дерегі сол кезде Тәукенің қасында Ұлы жүз Әлібекұлы Төле, Орта жүз Келдібекұлы Қазыбек,Кіші жүз Байбекұлы Әйтеке, қырғыз Қарашораұлы Көкім, қарақалпақ Сасық би, қатаған Жайма секілді халықтың ішінен уақыттың өзі екшеп шығарған, даналық сөзімен, әділетті ісімен, қара қылды қақ жарған тура билігімен аттары бұл күнде аңызға айналған атақты билердің болғанын айтады. Осындай алыптардың замана тынысын тамыршыдай тап басып танып, халықтың басын қосып, елдің бірлік – берекесін кетірер ішкі дау – жанжалды, барымта – сырымтаны тиып, елді ынтымақта ұстау мақсатында ой тоғыстырып, бір бағытта игілікті іс-қимыл жасау арқасында Қазақ хандығының жағдайы күрт жақсарып, сыртқа айбарын асырды. Жұрт ерді ел қолдаса - береке, ханды ел қолдаса мереке екенін көрді. Сол себепті де Тәуке хан ел билеген кез - халық есінде « қой үстіне бозторғай жұмыртқалаған» тыныш берекелі заман болып қалды.
Бірақ, бұл, әрине ол кезде ешқандай шапқыншылық болған жоқ, бірыңғай бейбіт күн туып, қазақ халқы сыртқы жаудан қаймықпай алаңсыз ғұмыр кешті дегенді білдірмесе керек. Керісінше, Тәукенің кезінде қалмақтармен қақтығыс жиілей түспесе, кеміген жоқ. Сонау 1681 жылғы қалмақтың қоңтайшысы Галдан Бошоктудың қалың қолмен Шу өзенінің бойына жетіп, Сайрам қаласын қоршағаннан басталған шабуылдар легі кейін оның немересі Цеван Рабтан билік басына келген кезде де толастаған емес. Ұсақ қақтығыстарды есептемегеннің өзінде 1711-1712, 1714, 1717 жылдары қазақ пен қалмақ арасында ірі соғыстардың болғаны белгілі. Бұл арада мәселе елдің өз ішінде тыныштық орнауында, халық арасында ырыс қазығы - ынтымақтың берік қағылып, ағайынаралық алауыздықтың жойылуында, осыған ұйытқы болған ел басшысының төңірегіне халықтың ақыл-ойының жоғары көтеруінде. Сондықтан тарихшылар Тәукені «Қазақ ордасының Ликургі» деп бағалайды.
Самым влиятельным идейным течением XIX в. стал либерализм (от лат. «свободный») – гибкая система взглядов, включающая различные направления. Либерализм выражал интересы и взгляды молодой и активной буржуазии.
Главная угроза свободе, по мнению либералов, исходила от государства, подавляющего его личность. Роль государства в обществе должна быть минимальной. Один из видных идеологов либерализма англичанин Джон Стюарт Милль (1806 – 1873) утверждал, что «человек сам лучше любого правительства знает, что ему нужно». Задача государства – служить «ночным сторожем», который охраняет покой граждан. Чтобы оградить свободу человека от деспотизма, представители либерального лагеря предлагали осуществить принцип разделения властей, ввести систему противовесов между ними.
Консерватизм. На протяжении XIX столетия общественный вес аристократии неуклонно снижался. Её стремление противостоять новым хозяевам жизни – промышленной буржуазии – нашло своё воплощение в идеологии консерватизма (от лат. «сохранять»). Впервые этот термин употребил французский писатель и политический деятель, и сторонник абсолютной монархии Франсуа Рене Шатобриан (1768 – 1848). Видным идеологом консерватизма был и французский публицист Жозеф де Местр (1753 – 1821).
Социализм. Мечты о справедливом обществе, основанном на коллективной собственности, давно привлекали людей. Однако только в XIX в. социализм (от лат. «общественный») стал идеологией; это было связано с развитием капитализма и формированием пролетариата. Рабочих не могла привлечь идеология либерализма, поскольку человека, не имевшего собственности и с трудом обеспечивавшего свою семью, напрасно было убеждать в благотворности свободы предпринимательства. Не устраивало рабочих и то, что либералы отрицательно относились к идее государственной поддержки неимущих, поскольку считали, что каждый должен заботиться о себе сам. Английский экономист Давид Рикардо (1772 – 1823) утверждал, что заработная плата рабочих не должна подниматься выше уровня, необходимого для обеспечения их существования. Более высокие заработки могли быть, по его мнению, достигнуты только за счёт прибылей предпринимателя. Это нанесло бы ущерб производству и, следовательно, всему обществу. Между тем для пролетариев повышение их уровня жизни было насущной проблемой. В течение всего XIX в. рабочие боролись за улучшение своего экономического положения.
ответ:Тәуке ханның елі үшін сіңірген ерен еңбегі екі қырымен айрықша назар аударады. Бірі – елдің іргесін аман сақтауда сыртқы саясатты білгірлікпен жүргізіп, анталаған көп дұшпанға бел аудырмағаны. Екіншісі – елдің ішкі жағдайын реттеудегі саяси-құқықтық тәртіпті орнатуы. Ол төңірегіне топтан торай шалдырмайтын, сыртқа сыңар сабақ жіп алдырмайтын, бір ауыз сөзімен жұртты жатқызып - өргізетін, беделімен елдің бірлік-берекесін кіргізетін ақыл иелерін жинап, халқын солар арқылы басқарды, ақыл-ой, парасат үстемдігін орнатты. Тарих дерегі сол кезде Тәукенің қасында Ұлы жүз Әлібекұлы Төле, Орта жүз Келдібекұлы Қазыбек,Кіші жүз Байбекұлы Әйтеке, қырғыз Қарашораұлы Көкім, қарақалпақ Сасық би, қатаған Жайма секілді халықтың ішінен уақыттың өзі екшеп шығарған, даналық сөзімен, әділетті ісімен, қара қылды қақ жарған тура билігімен аттары бұл күнде аңызға айналған атақты билердің болғанын айтады. Осындай алыптардың замана тынысын тамыршыдай тап басып танып, халықтың басын қосып, елдің бірлік – берекесін кетірер ішкі дау – жанжалды, барымта – сырымтаны тиып, елді ынтымақта ұстау мақсатында ой тоғыстырып, бір бағытта игілікті іс-қимыл жасау арқасында Қазақ хандығының жағдайы күрт жақсарып, сыртқа айбарын асырды. Жұрт ерді ел қолдаса - береке, ханды ел қолдаса мереке екенін көрді. Сол себепті де Тәуке хан ел билеген кез - халық есінде « қой үстіне бозторғай жұмыртқалаған» тыныш берекелі заман болып қалды.
Бірақ, бұл, әрине ол кезде ешқандай шапқыншылық болған жоқ, бірыңғай бейбіт күн туып, қазақ халқы сыртқы жаудан қаймықпай алаңсыз ғұмыр кешті дегенді білдірмесе керек. Керісінше, Тәукенің кезінде қалмақтармен қақтығыс жиілей түспесе, кеміген жоқ. Сонау 1681 жылғы қалмақтың қоңтайшысы Галдан Бошоктудың қалың қолмен Шу өзенінің бойына жетіп, Сайрам қаласын қоршағаннан басталған шабуылдар легі кейін оның немересі Цеван Рабтан билік басына келген кезде де толастаған емес. Ұсақ қақтығыстарды есептемегеннің өзінде 1711-1712, 1714, 1717 жылдары қазақ пен қалмақ арасында ірі соғыстардың болғаны белгілі. Бұл арада мәселе елдің өз ішінде тыныштық орнауында, халық арасында ырыс қазығы - ынтымақтың берік қағылып, ағайынаралық алауыздықтың жойылуында, осыған ұйытқы болған ел басшысының төңірегіне халықтың ақыл-ойының жоғары көтеруінде. Сондықтан тарихшылар Тәукені «Қазақ ордасының Ликургі» деп бағалайды.
Объяснение:
Самым влиятельным идейным течением XIX в. стал либерализм (от лат. «свободный») – гибкая система взглядов, включающая различные направления. Либерализм выражал интересы и взгляды молодой и активной буржуазии.
Главная угроза свободе, по мнению либералов, исходила от государства, подавляющего его личность. Роль государства в обществе должна быть минимальной. Один из видных идеологов либерализма англичанин Джон Стюарт Милль (1806 – 1873) утверждал, что «человек сам лучше любого правительства знает, что ему нужно». Задача государства – служить «ночным сторожем», который охраняет покой граждан. Чтобы оградить свободу человека от деспотизма, представители либерального лагеря предлагали осуществить принцип разделения властей, ввести систему противовесов между ними.
Консерватизм. На протяжении XIX столетия общественный вес аристократии неуклонно снижался. Её стремление противостоять новым хозяевам жизни – промышленной буржуазии – нашло своё воплощение в идеологии консерватизма (от лат. «сохранять»). Впервые этот термин употребил французский писатель и политический деятель, и сторонник абсолютной монархии Франсуа Рене Шатобриан (1768 – 1848). Видным идеологом консерватизма был и французский публицист Жозеф де Местр (1753 – 1821).
Социализм. Мечты о справедливом обществе, основанном на коллективной собственности, давно привлекали людей. Однако только в XIX в. социализм (от лат. «общественный») стал идеологией; это было связано с развитием капитализма и формированием пролетариата. Рабочих не могла привлечь идеология либерализма, поскольку человека, не имевшего собственности и с трудом обеспечивавшего свою семью, напрасно было убеждать в благотворности свободы предпринимательства. Не устраивало рабочих и то, что либералы отрицательно относились к идее государственной поддержки неимущих, поскольку считали, что каждый должен заботиться о себе сам. Английский экономист Давид Рикардо (1772 – 1823) утверждал, что заработная плата рабочих не должна подниматься выше уровня, необходимого для обеспечения их существования. Более высокие заработки могли быть, по его мнению, достигнуты только за счёт прибылей предпринимателя. Это нанесло бы ущерб производству и, следовательно, всему обществу. Между тем для пролетариев повышение их уровня жизни было насущной проблемой. В течение всего XIX в. рабочие боролись за улучшение своего экономического положения.
Объяснение:
ИМХО