Апиын” соғыстары – Батыс Еуропа елдерінің Қытайға қарсы жүргізген соғыстары. Бірінші “апиын” соғысы 1840 – 42 жылдары болды. Соғысты Англия бастап, Қытайды тәуелді елге айналдыру мақсатын көздеді. 1840 жылы маусым айында басталған соғыстың сылтауы ағылшын отаршыларының контрабандалық жолмен сауда жүргізіп тұрған апиындарын 1839 жылы Қытайдың үкімет комиссары Линь Цзэ-сюйдің жоюы болды. Ағылшын және Қытай әскери кемелерінің арасындағы қарулы қақтығыстар 1839 жылдың соңында-ақ басталып кеткен еді. 1842 жылы ағылшындар Сянган (Гонконг) аралын, Динхай, Нинбо, Сямынь, Шанхай, Чжэньцзян қалаларын басып алды және 1842 жылы тамызда Нанкинге таяп келді. Қытай халқы басқыншыларға қатты қарсылық көрсетті (Гуандуньдегі шаруалар қозғалысы). Алайда Цинь үкіметі елді қорғауды ұйымдастыруда қабілетсіздік танытып, халықтың қолдауын пайдалана алмады. 1842 жылы 29 тамызда Нанкин бітіміне қол қойылды. Екінші “апиын” соғысына (1856 – 60 жылдары) Англиямен бірге Франция да қатысты. Қытайдағы азамат соғысын (Тайпиндер көтерілісі) пайдаланып, Англия 1856 жылы Гуанчжоу ауданында әскери қимылдарын бастады. 1857 жылдың басында оған Франция қосылды. 1858 жылы әскери қимылдар астаналық Ужили провинциясының аумағына ауысты. 1858 жылы мамырда ағылшын-француз армиясы Дагу портын басып алып, Тянь-цзинь мен Пекинге қауіп төндірді. Қытай үкіметі Англия және Франциямен кіріптарлық шарт жасасуға мәжбүр болды. Бір жылдан кейін Қытайдан жаңа жеңілдіктер алу мақсатымен Англия мен Франция соғыс қимылдарын қайта бастады. 1860 жылы тамызда ағылшын-француз әскерлері Тяньцзиньді, қазанда Пекинді басып алды. Қытай үкіметіне жаңа кіріптарлық шарттар таңылды “Апиын” соғыстары Қытайдың жартылай отарға айналуындағы маңызды кезең болды.
Абсолютная монархия — разновидность монархической формы правления, близкой к диктатуре, при которой вся полнота государственной (законодательной, исполнительной, судебной, военной), а иногда и духовной (религиозной) власти находится в руках монарха. Политический режим абсолютной монархии связан с установлением контроля над всеми сферами жизни общества; при этом понятие «абсолютной» («неограниченной») монархии условно, поскольку возможности монарха ограничены размером и качеством бюрократического аппарата, амбициями церкви и талантом[1].
В узком, строго научном смысле понятие «абсолютная монархия» совпадает с понятием абсолютизма и означает государственный строй в странах Западной Европы на позднем этапе.
Абсолютизм, который пришёл на смену сословной монархии, был в европейских континентальных государствах в продолжение XVII и XVIII веков господствующей государственной формой, которой благоприятствовали богословы, приписывающие верховной власти божественное происхождение, и римские юристы, признававшие за государями абсолютную власть древних римских императоров. Эта государственная форма достигла апогея своего развития при французском короле Людовике XIV, систематически осуществлявшем своё знаменитое «L’Etat c’est moi» (государство — это я). Как исторический термин абсолютизм сменил понятие «старый порядок» (Ancien regime) в середине XIX века.
Социальная опора различных абсолютных монархий неодинакова. Абсолютные монархии в Европе Нового времени были дворянскими государствами, в которых сохранялось «общество привилегий»[2]. В советской историографии возникновение абсолютизма было принято связывать с классовой борьбой — дворянства и буржуазии (С. Д. Сказкин) или крестьянства и дворянства (Б. Ф. Поршнев). В настоящее время распространена точка зрения, согласно которой укреплению абсолютизма ряд экономических, социальных и культурных процессов.
Так, усиление государственной власти связывают с частыми войнами (в связи с чем возникла потребность в усиленном налогообложении), развитием торговли (появилась необходимость в протекционистской политике), ростом городов и социальными изменениями в них (распад социального единства городской общины, сближение знати с монархией)[2].
Апиын” соғыстары – Батыс Еуропа елдерінің Қытайға қарсы жүргізген соғыстары. Бірінші “апиын” соғысы 1840 – 42 жылдары болды. Соғысты Англия бастап, Қытайды тәуелді елге айналдыру мақсатын көздеді. 1840 жылы маусым айында басталған соғыстың сылтауы ағылшын отаршыларының контрабандалық жолмен сауда жүргізіп тұрған апиындарын 1839 жылы Қытайдың үкімет комиссары Линь Цзэ-сюйдің жоюы болды. Ағылшын және Қытай әскери кемелерінің арасындағы қарулы қақтығыстар 1839 жылдың соңында-ақ басталып кеткен еді. 1842 жылы ағылшындар Сянган (Гонконг) аралын, Динхай, Нинбо, Сямынь, Шанхай, Чжэньцзян қалаларын басып алды және 1842 жылы тамызда Нанкинге таяп келді. Қытай халқы басқыншыларға қатты қарсылық көрсетті (Гуандуньдегі шаруалар қозғалысы). Алайда Цинь үкіметі елді қорғауды ұйымдастыруда қабілетсіздік танытып, халықтың қолдауын пайдалана алмады. 1842 жылы 29 тамызда Нанкин бітіміне қол қойылды. Екінші “апиын” соғысына (1856 – 60 жылдары) Англиямен бірге Франция да қатысты. Қытайдағы азамат соғысын (Тайпиндер көтерілісі) пайдаланып, Англия 1856 жылы Гуанчжоу ауданында әскери қимылдарын бастады. 1857 жылдың басында оған Франция қосылды. 1858 жылы әскери қимылдар астаналық Ужили провинциясының аумағына ауысты. 1858 жылы мамырда ағылшын-француз армиясы Дагу портын басып алып, Тянь-цзинь мен Пекинге қауіп төндірді. Қытай үкіметі Англия және Франциямен кіріптарлық шарт жасасуға мәжбүр болды. Бір жылдан кейін Қытайдан жаңа жеңілдіктер алу мақсатымен Англия мен Франция соғыс қимылдарын қайта бастады. 1860 жылы тамызда ағылшын-француз әскерлері Тяньцзиньді, қазанда Пекинді басып алды. Қытай үкіметіне жаңа кіріптарлық шарттар таңылды “Апиын” соғыстары Қытайдың жартылай отарға айналуындағы маңызды кезең болды.
Объяснение:
Вот
Абсолютная монархия — разновидность монархической формы правления, близкой к диктатуре, при которой вся полнота государственной (законодательной, исполнительной, судебной, военной), а иногда и духовной (религиозной) власти находится в руках монарха. Политический режим абсолютной монархии связан с установлением контроля над всеми сферами жизни общества; при этом понятие «абсолютной» («неограниченной») монархии условно, поскольку возможности монарха ограничены размером и качеством бюрократического аппарата, амбициями церкви и талантом[1].
В узком, строго научном смысле понятие «абсолютная монархия» совпадает с понятием абсолютизма и означает государственный строй в странах Западной Европы на позднем этапе.
Абсолютизм, который пришёл на смену сословной монархии, был в европейских континентальных государствах в продолжение XVII и XVIII веков господствующей государственной формой, которой благоприятствовали богословы, приписывающие верховной власти божественное происхождение, и римские юристы, признававшие за государями абсолютную власть древних римских императоров. Эта государственная форма достигла апогея своего развития при французском короле Людовике XIV, систематически осуществлявшем своё знаменитое «L’Etat c’est moi» (государство — это я). Как исторический термин абсолютизм сменил понятие «старый порядок» (Ancien regime) в середине XIX века.
Социальная опора различных абсолютных монархий неодинакова. Абсолютные монархии в Европе Нового времени были дворянскими государствами, в которых сохранялось «общество привилегий»[2]. В советской историографии возникновение абсолютизма было принято связывать с классовой борьбой — дворянства и буржуазии (С. Д. Сказкин) или крестьянства и дворянства (Б. Ф. Поршнев). В настоящее время распространена точка зрения, согласно которой укреплению абсолютизма ряд экономических, социальных и культурных процессов.
Так, усиление государственной власти связывают с частыми войнами (в связи с чем возникла потребность в усиленном налогообложении), развитием торговли (появилась необходимость в протекционистской политике), ростом городов и социальными изменениями в них (распад социального единства городской общины, сближение знати с монархией)[2].