1 Берілген мәтіндегі мәліметтерді негізге ала отырып, төмендегі схемаға феодалдық бөлшектенген және бір орталыққа бағынған мемлекеттің екі белгісі мен екі
айырмашылығын жазыңыз. Соңынан қорытынды ойыңызды жазып көрсетіңіз.
Бытыраңқылық кезінде феодалдар үнемі өзара қырқысу соғыстарын жүргізіп
отырды. Олардың мақсаты — бай көршісін тұтқындап, құн талап ету,
тонаушылықпен олжа табу болды. Феодалдар соғыс кезінде қорғану үшін мықты
қамалдар тұрғызып, сонда тұрған. Өзара қырқысулардан әсіресе қорғанатын қамалы
жоқ шаруалар зардап шекті. Қырқысу соғыстары феодалдық шаруашылыққа зиянын
тигізді.
Ортағасырлық Еуропа елдеріндегі әртүрлі таптар арасындағы соғыстар
мемлекеттердің әлеуметтік-экономикалық жағдайының құлдырауына алып келді.
Феодалдар өзара қырқыстан қалжырап, бірігудің қажеттілігін сезінді. Сол себепті,
анағұрлым ауқатты феодалдар билікті өз қолдарына алып әулеттік басқаруды жолға
қойып, мемлекеттерді бір орталықтандыруға қарай қадам басты.
1- белгісі
1- айырмашылығы
2- белгісі
2 - айырмашылығы

Это жители дома Хлебникова в рассказе «Тимка»; слушатели, которые «сидят, лежат и жадно, молча питаются странной чепухой Брундукова» в рассказе «Вечер у Панашкина».

Горький гневно обличает мещанство как антиобщественное явление не только непосредственно в мещанском сословии, но и в других слоях общества, какими бы формами внешней жизни оно ни прикрывалось.

Жестокость, эгоизм, внутренняя пустота, тупость мещанства отражены в «зрителях», в «слушателях» Брундукова. Но недаром рассказчик, глядя на этих «слушателей», пишет: «а мне всё вспоминаются вечера у Шамова. Там люди играют знаниями, точно дети, без устрашающих фантазий Брундукова, вроде жевательной машины».

Обстановка дома Шамова ничего общего не имеет, казалось бы, с Прядильной улицей: здесь — образованность, изящество и красота. Но осведомленность этих людей в литературе, в искусстве оказывается тем же стремлением «зрителей» заполнить свою пустоту, оградить себя от жизни, замкнуться в кругу личного благополучия и покоя. «Слишком стремительно мечутся мысли <...> и кажется, что не тревога за жизнь, за людей родит их, а— иное чувство...» Рассказчик, который приходит в этот дом с надеждой найти ответы на мучающие его общественные вопросы, начинает понимать, что здесь — лишь «игра умов», хвастовство друг перед другом и полное равнодушие к культуре, народу, государству, о которых так много гости Шамова говорят. Эти люди не обогащают себя, свой опыт искусством, а лишь берут его напрокат. Поэтому «поиграв мыслями», возбудив свой аппетит, они с таким утробным удовольствием кончают бездумно свой вечер у стола. Заключает автор рассказ ремаркой рассказчика, покинувшего дом Шамова: «Со мною что-то случилось,— такая тоска сжимает сердце, такая тоска...»

Та же эгоистическая замкнутость и пустота, что и у зрителей, но только тучно-сытая, у Сухомяткина и Лохова, лишь с той разницей, что литературу Шамова и жития святых жителей Прядильной улицы здесь заменяет увлечение фокусами.

В этих рассказах нет романтической приподнятости «проходящего», а есть монологи рассказчика, а чаще реплики, оценочные и обличающие.

Если в первой части цикла «проходящий» встречал порою людей, созвучных себе, близких по строю чувств и мыслей, то здесь он встречает чаще людей, которые вызывают в нем или отталкивающее чувство, или сострадание.

Однако противоречия между рассказами всего цикла нет, недаром Горький объединил их в один сборник. Здесь скорее — внутреннее развитие: от выявления народа к переустройству жизни— к обличению ее социальных условий, к мысли о необходимости скорейшего преобразования действительности.

ответ:Әже - баланың әкесінің, сондай-ақ, анасының шешесін атайтын, туыстық қатынасты білдіретін атау. Одан арғылары үлкен әже немесе ұлы әже деп аталады.[1]

Қазақ отбасындағы әже орны ерекше әрі қадірлі. Әже - отбасының ғана емес, әулеттің де ұйытқысы, ағайын- абысындардың бірлігін, татулығын сақтайтын сыйлы анасы, кейінгі жастардың, келіндердің тәрбиешісі әрі ақылгөйі Қазақ қоғамында әдетте жас отау иелерінің тұңғыш баласын әжесі бауырына салады. Бала ата-әженің кенжесі саналып, немерені әжесі тәрбиелеп, бағып-қағады. Әже мен немере арасындағы туыстық байланыс өте нәзік әрі берік. Балажан қазақ үшін ата мен әжеге жас сәби жай ғана ермек емес, тәрбиеленуші ерекше субъект. Тарихта күллі рулы елге ана болып саналған Айпара әже, Домалақ ене, Зере, Айғаным секілді әжелердің бейнесі аңыз-әңгімелерде, әдеби шығармаларда сомдалған.

Алдымен әже тәрбиесі арқылы бала жақсы-жаманды ажыратып, үлкен-кішіні тани бастайды. Мінез-құлық, тіл тәрбиесі қалыптасып, бала үй шаруасына бейім, елгезек тілалғыш, мейірімді болып өседі. Әженің алдын көрген балаға былайғы жұрт тәрбиелі бала деп баға береді. Әже тәрбиесі көбіне «олай істеме, былай істе», «бүйтсең жаман, өйтсең жақсы»деген вербалды сипатта, ақылгөйлік мазмұнда болып, әженің мейірімі мен жүрек жылуына бөленіп өседі. Осылайша жас бала қазақы ортадағы моральдық-этикалық нормалармен таныса отырып, адами тұлғаның қалыптасуына ғана емес, дәстүрлі ырым-тыйымдар жүйесінің қағидаттарын біртіндеп бойына сіңіре бастайды.

Жеті-тоғыз жастан әрі қарай тұңғыш немере ұлдың тәрбиесі атасының қолына өтеді, Ал қыз немеренің негізгі тәрбиесі әженің қарамағында болады. Бұл кездегі тәрбиенің мазмұны атаға ілесе жүріп, көрген-білгенін көңілге тоқудан құралады. Атасына ілескен бала алыс жерлерді, ел жақсыларын, сыйлы ауылдарды көріп, жиын-тойға т.б. қатысып, соларды ұғынуға, білуге тырысады. Атаның «визуалды» тәрбиесінен өткен баланы былайғы жұрт көргенді бала деп атайды. Қазақ паремеологизмі Атың бар да жер таны желіп жүріп, атаң барда ел таны еріп жүріп деп кеңес береді. Ел тану, жер тану көргенділікке жатады. Қазақтың дәстүрлі бала тәрбиесінде көргенділік тәрбиенің ең жоғарғы формасы болып табылады. Әже мен атадан тәлім алған немеренің рухани жағынан тәрбиелі, көргенді азамат болып, ержетуінің, елдің аузына ілігер көшелі азамат болып қалыптасуының негізі осылайша қаланады

Объяснение: