1-тапсырма. Мәтінді зерделеп оқыңдар. Қазақ заңының ерекшеліктерін тауып, дәптерлеріңе жазыңдар.
Әр елдің, халықтың өзіне лайық заңы бар. Мұндай заң біздің
халқымызда да ертеден қалыптасқан. Ол кезінде қағазға түспесе де,
білікті, зерделі, беделді адамдардың, ақсақалдардың аузынан көпке
тарап, ғасырлар көшіне ілесіп, жалғасып отырған. Бұл ережелер,
қағидалар далалық ұлттардың әдет-ғұрпына, тұрмысына лайық
жасалып, қылмыс, дау, әділет істері осы заң негізінде шешімін
тапқан. Қазақ заңының тағы бір ерекшелігі сол, тек әділдік пен
дін жолын ұстанумен бірге сөз өнерін: шешендік, тапқырлык,
айтқыштық өнерді де жоғары бағалаған. Соған лайық әділ билердің
өзін де, сөзін де мақұлдап, қадір тұтып, олардың есімін аузынан
тастамаған. Қара қылды қақ жарған Мөңке, Едіге, Төле, Қазыбек,
Әйтеке, Жанқұтты, Байдалы, Досбол, Сырым сынды билерді
халық төбесіне көтеріп, ханмен қатар қадірлеп, құрмет тұтқан.
Осы кісілердің дуалы аузынан әділ заңға арналған «Ұсынған басты
қылыш кеспейді», «Аталы сөзге арсыз тоқтамайды», «Жаңылғанға
жаза жоқ» деген көркем көсемсөздер туған.​

Ғабит Мүсірепов 1902 жылы Солтүстік Қазақстан облысының Жамбыл ауданында кедей шаруаның отбасыда дүниеге келген. 1923-1926 жылдары Орынбор қаласындағы жұмысшы факультетіне оқуға түседі, оны бітірісімен Омбыдағы ауылшаруашылық институтында бір жыл оқыды. Жазушының әдеби-шығармашылық еңбегі 20-жылдардың аяқ шенінен басталады. Оның жазушы болып қалыптасуына Пушкин, Лермонтов, Гоголь, Крылов, Чехов, Толстой, Салтыков-Щедрин сияқты орыс классиктерінің шығармалары ықпал етті. Жазушы жиырмадан астам әңгіме, хикаяттар-"Қос шалқар","Талпақ танау","Ана туралы новеллалар" т.б., ондаған пьесалар-"Қыз Жібек","Қозы Көрпеш-Баян сұлу","Амангелді" т.б., қара сөзбен жазылған"Кездеспей кеткен бір бейне" поэмасын жазды.

Қазақ халқының ұлттық болмыс-бітімінің бір өзгешелігі –дастархан жайып, кімді болса да адал көңілмен қарсы алатын кең пейілдігінде,  меймандостығында. Қазақ үйіне келген адамға дастархан жайып, қонақжайлылық ниет білдірмеген адамды «қазанын қара суға малып отырғандай» деп кемсітетін болған. Сондықтан да қазақ халқы танысын, танымасын үйіне бас сұққан адамға «Қырықтың бірі – Қыдыр» деп қарап, дастархан жайып, барын оның алдына қойған.

Қазақ – намысшыл халық. Қонақтан тамақ үшін ақы алу деген оның әдетінде мүлдем жоқ. Бұл көргенсіздік саналып, ырымға жаман деп есептелген. Расында да қазақ «дастарханы қурап тұр» дегізбеу үшін, өзінің ең дәмді асын қонағына сақтап отырады да, реті келгенде, оны дастарханға қояды. Қазақтың ұзақ сақталып, тек қонақ келгенде ғана дастарханға салатын сыйлы асы – сүрленген ет, қазы, шұжық, жент, құрт, қарынға салынып сақталған сары май, тәтті, тары, қант, шай, өрік-мейіз т.б. «Қонақ асы – қазақтың бөлінбеген еншісі» деген сөз бұрынғыдан қалған. Ерулік, қымызмұрындық, сірге мөлдіретер, соғым басы, көңіл шайы, келін шайы т.с.с. бас қосулардың мақсаты, тілек мүдделері қазақтың меймандостық ниетінен туындаған.

Қазақ – қонақжай халық., көңіл табуға шебер, дос жинауға құмар. Қазақта келген қонақты «құдайы қонақ»,  «сый қонақ», «арнайы қонақ» деп түрліше атаған. Бұлардың қайсысына болмасын, қазақ, ең алдымен, мал сойып, қан шығарған. Дастарханның қадірлі асы жаңа сойылған малдың бас-сирағы деп есептелген. Өте қадірлі адамға қазақтар тай да сойған.