2. Бірге, бөлек, дефис арқылы жазылатын сөздерді ажыратып, үш бағанға бөліп жазыңдар.
Абыр (күбір), авиа (апат), авиа (зауыт), авто (бекет), авто
(жол), ағайын (жегжат), ағаш (үй), ағаш (тарақ), ағаш (көмір),
ағып (таму), адал (ақы), адам (күн), адам (сағат), азу (ағаш),
азу (тіс), айыл (тартпа), айыр (көмей), ақ (бата), ақ (бидай), ақ
(бөкен), ақ (желек), ақ (жол), алма (ағаш), алма (кезек), арпа
(бидай), арпа (шөп), ауыз (су), ауыз (үй), ашық (хат), аэро (су-
рет), аэро (флот), әзіл (ажуа), әлде (бір), әр (кез), әр (қашан),
әулие (әнбие), алмалы (салмалы).​

Интонация(лат. іntono)[1] – сөйлемдерді, олардың бөлшектерін сазына келтіріп сөйлеудің ырғақты әуені. Интонация — сөзді, сөз тіркесін, сөйлемді айтудағы дауыс мәнері, дауыс ырғағы, сөйлеудің ритм-мелодикалык бейнесі. Интонация — төмендегідей компоненттердің бірлігінен тұратын күрделі құбылыс:

Мелодия

Ритм

Темп

Қарқындылық

Тембр

Фразадағы сөздер мен сөз тіркестерін бөліп айтуға қызмет ететін логикалық және тіркес екпіні.

Интонация — ауызша сөйлеудің маңызды элементі, ол жазуда тыныс белгілерімен және арнайы графикалыкамалдармен (мәтінді абзацтарға бөлу т. б.) беріледі.

Садақ — жебе атуға арналған қол қаруы. Садақты тас дәуірінен 20 ғасырға дейін дүние жүзінің барлық халықтары пайдаланған. Ерте кезде аң аулауда, кейін соғыс ісінде қолданылған. Қарапайым садақты тобылғы, үйеңкі, т.б. ағаш шыбықтарынан доғаша иіп, екі ұшын қайыспен керіп жасайды[1]. Күрделі садақтың сыртқы бетіне сіңір тартылып, ішкі жағы мүйізбен қапталады, кейде ортасы мен екі шетіне сүйек бастырма қағылады (қ. Құрама садақ). Күрделі садақты ежелгі Шығыста, оның ішінде сақтар, кейінірек ғүндар мен Орталық Азия халықтары көп қолданған. Қазақ садағы көшпелілер садағының жетілдірілген жалғасы болып саналады. Ауыз әдебиетінде садақтардың қолданылған материалдарына қарай “қайың садақ”, “қарағай садақ”, “үйеңкі садақ” деген атаулары кездеседі. Қайыңның қабығымен қапталған, сарғайған түсіне байланысты “сарыжа”, “сарсадақ” деген атаулары да бар. [2]