Бір күні мен аспанда булат- орла көрген. Қашан мен шадалаға қыдырдым, сол көр- оны уже ада-гүде жақын: олтінтуірді аулады. Неподалеку мен оның мама және жасорлята отыр- ұясын көрген. Ұя терең орманда, қайыңдаболды. В осы ғой күнді маған көру шығарып сал-, как орелаулайды. Ол өте әдемі ұшты... маған орел өтепонравился! Орлы кесек-кесек құстар. Олар аушылар. Орлы мықтықанат және аяқтар. Оның өткірі тұмсықтарды өте күшті деподключили. Қашан орлы жоғары над жермен летят оларұсақ айуанаттарды және аула- олар көру біледі. Олартіпті көр- балықтар судың астында біледі! Многие елдер орла суретін таңдап алды, чтобы ол ұлттық
Соқпаса екен пайдасын!- деп күйініп, көкірегін қарс айырып, запыран жырын төгіпті-ау ұлы жырау! Бұл жырдың шыққанына арада аттай алты ғасыр өтіпті. Біз шүкіраман - өзімізше еркін елміз. Алайда Қазтуған атамыздың: «Біздің кейінгі өскен жас бала, аузы түкті кәпірдің соқпаса екен пайдасын!» деп аса қауіп қылып, сақтандыра айтқан өсиетінің өміріміздің көп тұсында орын алып жатқанын сезіп-білген сайын қабырғаң қайысады. Бұған мысал іздесеңіз алысқа көз салудың қажеті шамалы, біздің Орал қаласы әбден жарап қалады.
Он бесінші ғасырда өмір сүрген жырау Қазтуған бабамыздың «Қонысымен қоштасуы» деп аталған жырын оқығанда-ақ сол бір ел басына күн туған алмағайып заманның елесі көз алдыңызға келгендей болады.
Орлы кесек-кесек құстар. Олар аушылар. Орлы мықтықанат және аяқтар. Оның өткірі тұмсықтарды өте күшті деподключили. Қашан орлы жоғары над жермен летят оларұсақ айуанаттарды және аула- олар көру біледі. Олартіпті көр- балықтар судың астында біледі!
Многие елдер орла суретін таңдап алды, чтобы ол ұлттық
ответ:Адыра қалған көк Жайық,
Аңырап қалған қонысым!
Қонысымнан ауған соң,
Кетпегей еді ырысым.
Таудағы тарлан бөрі едім,
Тарылған сынды тынысым.
Кейінгі өскен жас бала,
Ақ балтырын түрініп,
Басарына ерініп,
Көкірегі күйініп,
Тек тірлікке сүйініп,
Ықтиярсыз жүгіріп,
Аузы түкті кәпірдің
Етпегей еді жұмысын!
Бұл қоныстан кетпесең,
Мұны талақ етпесең,
Екеу-екеу сөйлесіп,
Біздің кейінгі өскен жас бала
Аузы түкті кәпірдің
Соқпаса екен пайдасын!- деп күйініп, көкірегін қарс айырып, запыран жырын төгіпті-ау ұлы жырау! Бұл жырдың шыққанына арада аттай алты ғасыр өтіпті. Біз шүкіраман - өзімізше еркін елміз. Алайда Қазтуған атамыздың: «Біздің кейінгі өскен жас бала, аузы түкті кәпірдің соқпаса екен пайдасын!» деп аса қауіп қылып, сақтандыра айтқан өсиетінің өміріміздің көп тұсында орын алып жатқанын сезіп-білген сайын қабырғаң қайысады. Бұған мысал іздесеңіз алысқа көз салудың қажеті шамалы, біздің Орал қаласы әбден жарап қалады.
Он бесінші ғасырда өмір сүрген жырау Қазтуған бабамыздың «Қонысымен қоштасуы» деп аталған жырын оқығанда-ақ сол бір ел басына күн туған алмағайып заманның елесі көз алдыңызға келгендей болады.
Объяснение:осы 100% дұрыс лайк басуды ұмытпа