ответ: Қаныш Сәтбаев – 1950 жылдары аты бүкіл Кеңес үкіметіне белгілі болған геолог ғалым. Ол Қазақ Ғылым Академиясының құрылтайшысы, ал 1945 жылы оның тұңғыш президенті болады. ХХ ғасырдың ортасына қарай минерология ғылымдарының докторы Қаныш Имантайұлы Қазақстанның орталық бөлігіндегі табиғи қазба байлықтар шоғырланған ірі кен орындарын ашады. Көп уақыт өтпей оның аты бүкіл Кеңес үкіметіне белгілі болады. Әйгілі ғалым соғыс кезінде немістер Украинадағы жез кендерін басып алған кезде, Қазақстанның орталығынан жез өндіретін кен орындарын ашады. Орыс ғалымдары оның жетістігіне таңдана қарайтын. Қаныш Сәтбаевтың топонимикалық білімі жоғары еді. Қаныш Сәтбаев жастайынан этнографияға қызыққан. Бала кезінен әртүрлі жер-су атауы туралы аңыз әңгімелерді тыңдап өседі. Ер жеткен соң геология ғылымы саласына қатысты зерттеу жұмыстарымен айналысады. Дегенмен өзінің топонимикаға деген қызығушылығын да жоғалтқан емес. Кейіннен мұның оған орасан зор пайдасы тиеді. Яғни жер атауларына байланысты ірі кен орындарын қысқа мерзімде анықтап, қоғамды жаңа ресурс көзімен қамтамасыз етеді.
В том году мне было шесть лет. Мой отец Мукан, всю жизнь живший в бедности, переехал в деревню своей дочери Зауре, которая не могла работать из-за тяжелой болезни.
Среди людей, которых я встретил в том году, моя сестра, которую я получил в детстве, имела состояние среднего класса, мой шурин, который был вдвое больше моей сестры, и единственные, кто не был единственным выжившим был охотник Ораз.
Среднего роста, широкие плечи, грудь, густая белая борода, покрывающая всю поверхность носа с обеих сторон, небольшой выпуклый нос, маленькие круглые глаза, игривые круглые черные глаза, длинные белые брови, широкий лоб, без морщин, На нем были брюки, пара широких штанов с ботинками на коленях, казахская сумка на поясе, большое количество брелков на кармане: приклад, лектор, инструмент для чистки, небольшая кувалда, длинная перевязь на левом боку. мужчина с ружьем ...
Помню, этот человек не сохранился бы так ярко, он бы вернулся, если бы не нашему дому пережить ту зиму ...
ответ: Қаныш Сәтбаев – 1950 жылдары аты бүкіл Кеңес үкіметіне белгілі болған геолог ғалым. Ол Қазақ Ғылым Академиясының құрылтайшысы, ал 1945 жылы оның тұңғыш президенті болады. ХХ ғасырдың ортасына қарай минерология ғылымдарының докторы Қаныш Имантайұлы Қазақстанның орталық бөлігіндегі табиғи қазба байлықтар шоғырланған ірі кен орындарын ашады. Көп уақыт өтпей оның аты бүкіл Кеңес үкіметіне белгілі болады. Әйгілі ғалым соғыс кезінде немістер Украинадағы жез кендерін басып алған кезде, Қазақстанның орталығынан жез өндіретін кен орындарын ашады. Орыс ғалымдары оның жетістігіне таңдана қарайтын. Қаныш Сәтбаевтың топонимикалық білімі жоғары еді. Қаныш Сәтбаев жастайынан этнографияға қызыққан. Бала кезінен әртүрлі жер-су атауы туралы аңыз әңгімелерді тыңдап өседі. Ер жеткен соң геология ғылымы саласына қатысты зерттеу жұмыстарымен айналысады. Дегенмен өзінің топонимикаға деген қызығушылығын да жоғалтқан емес. Кейіннен мұның оған орасан зор пайдасы тиеді. Яғни жер атауларына байланысты ірі кен орындарын қысқа мерзімде анықтап, қоғамды жаңа ресурс көзімен қамтамасыз етеді.
Объяснение: )
В том году мне было шесть лет. Мой отец Мукан, всю жизнь живший в бедности, переехал в деревню своей дочери Зауре, которая не могла работать из-за тяжелой болезни.
Среди людей, которых я встретил в том году, моя сестра, которую я получил в детстве, имела состояние среднего класса, мой шурин, который был вдвое больше моей сестры, и единственные, кто не был единственным выжившим был охотник Ораз.
Среднего роста, широкие плечи, грудь, густая белая борода, покрывающая всю поверхность носа с обеих сторон, небольшой выпуклый нос, маленькие круглые глаза, игривые круглые черные глаза, длинные белые брови, широкий лоб, без морщин, На нем были брюки, пара широких штанов с ботинками на коленях, казахская сумка на поясе, большое количество брелков на кармане: приклад, лектор, инструмент для чистки, небольшая кувалда, длинная перевязь на левом боку. мужчина с ружьем ...
Помню, этот человек не сохранился бы так ярко, он бы вернулся, если бы не нашему дому пережить ту зиму ...
вот