еменов-Тянь-Шанский қазақтар туралы: "Бұларды оқытудың қажеті жоқ. Салт-дәстүрлері түгел тұнып тұрған білім!" деген екен.
Италияның қазіргі заманғы кәсіпкері Реналью Гаспирин: «Мен әлемнің 141 елін аралаған адаммын. Солардың ішінде өз мемлекетінде өз тілінде өмір сүре алмай отырған бейшара халықты көрдім. Олар — қазақтар», — деп жазыпты.
Қазақ әні Москваны басып кетті ғой! Қазақтың қандай талантты ел екенін білгің келсе, "Қыз Жібегін" көр! Күләш Бәйсейітова артық-кемі жоқ - бұлбұл!
(с) Александр ФАДЕЕВ, (1936 жылғы онкүндіктен кейін Всеволод Ивановқа айтқаны).
"Қазақтар мен түріктердің мемлекеттік шекараларының қиыспайтындығы да, елтаңбаларының бір-біріне ұқсамайтындығы да бір-бірінен бөле алмайды. Біз түбі де, тегі де бір халықпыз. Аталы тұқым ешқашан азып-тозбайды»
(с) Тайып Ердоған.
"Қазақ халқының мәдениетінің, рухының қаймағы бұзылған жоқ. Тегі - сол тек, ол - "көк бөрі". Қанша дауыл соқсын, үскірік аяз шалсын қиындықтарды жеңіп, даламен де, қаламен де, жалпы әлеммен бірге үндестікте келе жатыр. Бұл көкжалдық емей немене?!"
(с) Намык Кемал Зейбек.
P.S. Намык Кемал Зейбек - Түркия Республикасының бұрынғы мәдениет министрі.
Григорий Потанин, орыс ғалымы:
Қазақтар – еті тірі, дені салауатты, өмірге іңкәр халық. Олар сауық-сайранды жаны сүйеді, ашық түсті киім-кешекті, өмірінде мереке, той-думандарды ұнатады. Әртістік өнер мен сәнді жасану жарыстары қазақтардың бойына атаққұмарлық нышанын дарытуы да ықтимал, мұның өзі оларды француздарға ұқсататын секілді. Афиндықтар тәрізді қазақтар жаңалықты әдеттен тыс ұнатады.
Мейлі дала құнарының аңқасы кеуіп қалса да, мейлі табиғат шөлейтке төнген қатерге қарсы күресте дәрменсіз болса да, қазақ өмірі үшін халықтың рухани қан-тамырында күш-жігердің көл-көсір қайнар көзі бар, тек қазақтардың өздері осы қайнардан теріс айналмаса болғаны.
«В юрте последнего киргизского царевича»
Николай Зеленд, ресейлік дәрігер:
Қазақ – қызу қанды халық. Оның рухында жайсаңдық, ізгілік тән, ұдайы жайдары жүреді. Сергек әрі еліктегіш келеді. Жүйкесі көмбіс, ашуланбайды. Бар ниетімен ақкөңіл, адал, басқаның қайғы-қасіретіне ортақтасқыш, қонақжай, салауатты және төзімді. Олардың бойында қатыгездік пен кекшілдік жоқ. Ұрыста немесе шабуыл кезінде ажалмен бепте-бет келсе ешқандай абыржымайды. Мейілінше тату-тәтті өмір сүруді қалайды. Әйелдері иманжүзді, ақылды.
«Киргизы» Омск, 1885
Түркі халықтарының ішіндегі ең суретшіл, образды тіл – қазақ тілі. Қазақтар өзінің шешендігімен, әсем ауыз әдебиетімен де даңқты.
В ранние века пшеница растет сама по себе. Это год засухи. Это плодородная охота на засуху. Белая пшеница округляется,
Некоторые высокие кустарники намеренно не стоят на солнце и не светятся, поэтому состояние белой пшеницы ухудшается с каждым днем.
Наконец, число погибших подходит к концу, и тогда он просит из опыта. Но по его он умолял птиц, больших птиц. Никто не услышит его грусти. Теперь, когда я умру,
Человек, который охотится за белой пшеницей, с копьем в руке, охотится за охотой. Пшеница пасется на лице Адама, изливая слезы. Человек думает, и, наконец, он принимает свою Он положил лук в лук, бросил копье в кусты и начал бежать. Вся трава вокруг белой пшеницы
с руками и ногами рук. Их корни питаются пшеницей своими копьями.
Он поднялся к реке и наполнил ее водой. Ослабленная белая пшеница рождает воду в воде.
Человек слишком часто приходит и заботится о пшенице. Травы и травы регулярно поливают и не поливают.
Осенью, вклад будет пшеница. Зерно Будды не только растет, но и доставляет Адаму. Зерно, которое получает человек, сохраняет зиму.
Когда дело доходит до весны, оно прорастает землю вокруг дачи и сеет ее вместе с ней. В течение лета сорняки сеют, приправляют и приправляют. Наконец, осенью Адам получает один кусок пшеницы. В следующем году сумка, а затем десять сумок.
затем тысячи мешков, и люди могли сделать миллион пачек пшеницы.
Это было началом вечной дружбы Адама и Белой пшеницы.
еменов-Тянь-Шанский қазақтар туралы: "Бұларды оқытудың қажеті жоқ. Салт-дәстүрлері түгел тұнып тұрған білім!" деген екен.
Италияның қазіргі заманғы кәсіпкері Реналью Гаспирин: «Мен әлемнің 141 елін аралаған адаммын. Солардың ішінде өз мемлекетінде өз тілінде өмір сүре алмай отырған бейшара халықты көрдім. Олар — қазақтар», — деп жазыпты.
Қазақ әні Москваны басып кетті ғой! Қазақтың қандай талантты ел екенін білгің келсе, "Қыз Жібегін" көр! Күләш Бәйсейітова артық-кемі жоқ - бұлбұл!
(с) Александр ФАДЕЕВ, (1936 жылғы онкүндіктен кейін Всеволод Ивановқа айтқаны).
"Қазақтар мен түріктердің мемлекеттік шекараларының қиыспайтындығы да, елтаңбаларының бір-біріне ұқсамайтындығы да бір-бірінен бөле алмайды. Біз түбі де, тегі де бір халықпыз. Аталы тұқым ешқашан азып-тозбайды»
(с) Тайып Ердоған.
"Қазақ халқының мәдениетінің, рухының қаймағы бұзылған жоқ. Тегі - сол тек, ол - "көк бөрі". Қанша дауыл соқсын, үскірік аяз шалсын қиындықтарды жеңіп, даламен де, қаламен де, жалпы әлеммен бірге үндестікте келе жатыр. Бұл көкжалдық емей немене?!"
(с) Намык Кемал Зейбек.
P.S. Намык Кемал Зейбек - Түркия Республикасының бұрынғы мәдениет министрі.
Григорий Потанин, орыс ғалымы:
Қазақтар – еті тірі, дені салауатты, өмірге іңкәр халық. Олар сауық-сайранды жаны сүйеді, ашық түсті киім-кешекті, өмірінде мереке, той-думандарды ұнатады. Әртістік өнер мен сәнді жасану жарыстары қазақтардың бойына атаққұмарлық нышанын дарытуы да ықтимал, мұның өзі оларды француздарға ұқсататын секілді. Афиндықтар тәрізді қазақтар жаңалықты әдеттен тыс ұнатады.
Мейлі дала құнарының аңқасы кеуіп қалса да, мейлі табиғат шөлейтке төнген қатерге қарсы күресте дәрменсіз болса да, қазақ өмірі үшін халықтың рухани қан-тамырында күш-жігердің көл-көсір қайнар көзі бар, тек қазақтардың өздері осы қайнардан теріс айналмаса болғаны.
«В юрте последнего киргизского царевича»
Николай Зеленд, ресейлік дәрігер:
Қазақ – қызу қанды халық. Оның рухында жайсаңдық, ізгілік тән, ұдайы жайдары жүреді. Сергек әрі еліктегіш келеді. Жүйкесі көмбіс, ашуланбайды. Бар ниетімен ақкөңіл, адал, басқаның қайғы-қасіретіне ортақтасқыш, қонақжай, салауатты және төзімді. Олардың бойында қатыгездік пен кекшілдік жоқ. Ұрыста немесе шабуыл кезінде ажалмен бепте-бет келсе ешқандай абыржымайды. Мейілінше тату-тәтті өмір сүруді қалайды. Әйелдері иманжүзді, ақылды.
«Киргизы» Омск, 1885
Түркі халықтарының ішіндегі ең суретшіл, образды тіл – қазақ тілі. Қазақтар өзінің шешендігімен, әсем ауыз әдебиетімен де даңқты.
(с) С.Малов.
В ранние века пшеница растет сама по себе. Это год засухи. Это плодородная охота на засуху. Белая пшеница округляется,
Некоторые высокие кустарники намеренно не стоят на солнце и не светятся, поэтому состояние белой пшеницы ухудшается с каждым днем.
Наконец, число погибших подходит к концу, и тогда он просит из опыта. Но по его он умолял птиц, больших птиц. Никто не услышит его грусти. Теперь, когда я умру,
Человек, который охотится за белой пшеницей, с копьем в руке, охотится за охотой. Пшеница пасется на лице Адама, изливая слезы. Человек думает, и, наконец, он принимает свою Он положил лук в лук, бросил копье в кусты и начал бежать. Вся трава вокруг белой пшеницы
с руками и ногами рук. Их корни питаются пшеницей своими копьями.
Он поднялся к реке и наполнил ее водой. Ослабленная белая пшеница рождает воду в воде.
Человек слишком часто приходит и заботится о пшенице. Травы и травы регулярно поливают и не поливают.
Осенью, вклад будет пшеница. Зерно Будды не только растет, но и доставляет Адаму. Зерно, которое получает человек, сохраняет зиму.
Когда дело доходит до весны, оно прорастает землю вокруг дачи и сеет ее вместе с ней. В течение лета сорняки сеют, приправляют и приправляют. Наконец, осенью Адам получает один кусок пшеницы. В следующем году сумка, а затем десять сумок.
затем тысячи мешков, и люди могли сделать миллион пачек пшеницы.
Это было началом вечной дружбы Адама и Белой пшеницы.