Асылы Османның осы әңгімесінен нені байқадыңдар? («4 сөйлем» әдісімен жазыңдар) Менің ойымша, Олай дейтін себебім Оны былай дәлелдеймін: Қорыта айтсам,
"Сорлы Ақбілек! Сен жыламай кім жыласын?Тас емшегін жібіткен, тар құрсағын кеңіткен, аруанадай анаңнан айырылдың.Келешектегі бақытты өміріңнің кілтіндей көріп, сары майдай сақтаған алтын қазынаңнан айырылдың.Ар-ұятың төгілді, адамшылығың жойылды.Жас нәуетек жүрегің соқпай жатып өрт болды.Жаңа шыққан жауқазын піспей жатып жоқ болды.Есіл ерке балалық - аяққа құйған астайын шолтаң етті-тоқталды.Жыла, жасың бұла. Жасыңмен қайғың жуылсын.Жасыңнан теңіз жиылсын. Теңізді дауыл толқынтсын.Құтырсын толқын, туласын Зарлатқан сені мұндарлар тұншықсын - суың да улансын.Қатын-қызы тұл қалып, сендей болып шуласын".
Ақбілекке қаратып айтылған осы арнау сөз түріндегі автордың лирикалық тағылымы оның өз кейіпкеріне жаны ашығандай, оған ниеттестік білдіргендей, оның қайғысына ортақтасқандай сөйлеп бір сәт өзі баяндап отырған оқиғаға тікелей аралас кетуі нақты түрде берілсе де, ешбір оғаш көрінбейді, қайта әсерлі болып шыққан.[1]
Бақытты отбасы-кез келген адам үшін баға жетпес байлық. Бірақ әркімнің бақытты отбасы туралы түсінігі әртүрлі. Біреулер үшін бақытты отбасы-бұл бай отбасы; ата-анасы табысты жұмыста жұмыс істейді, жоғары жалақы алады; үлкен жеке үйі бар тұратын; әлемді көп шарлайды; сәнді, қымбат заттардың түр-түрі бар; түрлі тағамдар күн сайын. Бұның бәрі әрине, жақсы. Дегенмен, бақытты отбасы дегеніміз-бұл дені саулықтағы әке-анамыз, қуанышты іні, қарындастарымыз, тірі ата-әжелеріміз, қамқор аға, әпкелеріміз дегендердікі дұрыс. Үйге келгеніңде ауыр күннен соң, шаршап, аш, ал үйде сені отбасың күтуде, барлығы бірге және жүздерінде күлкі. Сонда сен түсінесің, бақыттың ақшада емес екенін.
Объяснение:
"Сорлы Ақбілек! Сен жыламай кім жыласын?Тас емшегін жібіткен, тар құрсағын кеңіткен, аруанадай анаңнан айырылдың.Келешектегі бақытты өміріңнің кілтіндей көріп, сары майдай сақтаған алтын қазынаңнан айырылдың.Ар-ұятың төгілді, адамшылығың жойылды.Жас нәуетек жүрегің соқпай жатып өрт болды.Жаңа шыққан жауқазын піспей жатып жоқ болды.Есіл ерке балалық - аяққа құйған астайын шолтаң етті-тоқталды.Жыла, жасың бұла. Жасыңмен қайғың жуылсын.Жасыңнан теңіз жиылсын. Теңізді дауыл толқынтсын.Құтырсын толқын, туласын Зарлатқан сені мұндарлар тұншықсын - суың да улансын.Қатын-қызы тұл қалып, сендей болып шуласын".
Ақбілекке қаратып айтылған осы арнау сөз түріндегі автордың лирикалық тағылымы оның өз кейіпкеріне жаны ашығандай, оған ниеттестік білдіргендей, оның қайғысына ортақтасқандай сөйлеп бір сәт өзі баяндап отырған оқиғаға тікелей аралас кетуі нақты түрде берілсе де, ешбір оғаш көрінбейді, қайта әсерлі болып шыққан.[1]