Бейбіт бақша ішінде жерді қопарып ойнап жүр еді. Қасынан өтіп бара жатқан бір қария: - Әй, балам, Жерді неге қорлайсың? Ол сенің анаң ғой, - деді. Қарияның сөзіне таң қалған Бейбіт: - Менің анам үйде, аты Зейнеп, - деді.
- Балам, онда сол Зейнеп анаңнан сұра, түсіндіреді, - деп кете берді қария. Бейбіт ештеңе түсінбей қалды. Ол

продолжить на казахском

Бейбіт үйге келді. Анасы баласының үсті-басын көріп кейіді. Тамағын ішіп, көңілі жайланған соң, Бейбіттің есіне қарияныңайтқаны түсті.

– Апа, –дедi ол,– мана бір шал: « Жерді босқа қопарма, ол да сенің анаң!»- дедi, – ол не дегені?

– Сен не дедiң? – деп сұрады Зейнеп.

– Менiң анам үйде дедім.

– Балам-ай, неге осынша кiр, балшық болып келгенінді енді білдім. Ол кісі саған дүрыс айтқан. Жер– бәріміздің анамыз. Онсыз тіршілік жоқ.

Бейбіт әлі аң-таң. Шешесі де қарияның сөзін айтады.

– «Жер – анамыз» дейтiн себебіміз,- деді анасы,– iшетін суымыз, жейтін нанымыз – жердікі. Дұрыстап ұғып алғын, тіпті, адамға қажеттінің бәрі жерден өнеді. Қағаз, қарындаш, машиналарды жасайтын темірді де жер береді. Мысалы, жаңағы жеген қаймағың сиырдың сүтінен алынады. Сиыр жердің шөбін жемесе сүт бермейді. Сүт болмаса, қаймақ қайдан келеді? Солай, балам. Сондықтан да Жер – бәріміздің асыраушы анамыз.