Естемес күйге елігіп өзге дүниені ұмытып кетті. Талайдан бөрі арқаны құрыстатып, кеудені кернеп, булықтырып жүрген нәрсе түйіні шешіліп, қыртысы таралып, жанын сергітіп әсем сазды күй болып дүниеге келе жатыр. Естемес қиялынан сергіп нарға қарады. Нардың тақырдай қатып қалған қайыс жоны жұмсарып, қан жүгіргендей. Денесіне тіршілік дірілі еніп бір-екі рет қозғалып теңселгендей де болды. Жаңағы қадалған қырқадан басып бері бұрып, үлкен көзі жасқа толып жаудырап тұр екен. Күйші осы кезде күй ырғағын баяулатып келіп, ақырын дірілдетіп көтерді де, ботадай боздатып жіберді. Анадан айырылған жас ботаның алғашқы зарлы үні үзіліп-үзіліп шығады. Аруана осы тұста бір ыңыранды. Естемес оны да домбыраның шегіне іліп әкетті. Күйші көзі Жаңылға түсті... Қыз нардың емшегі қысып ұстап, қатып қалыпты. «Апыр-ау, бұл неге саумай тұр» деп ойлады Естемес. Нардың желіні тырсиып барады. Естемес қыздың әдейі саумай тұрғанын байқады. «Екі күйші, өнерлеріңді бірдей салыңдар» деген қыз сөзінің астары енді ашылып, есіне қайта түсті. Дір етіп, бір шошынып қалған күй әлгі тапқан жайма шуақ биігінен төмендеп, қайтадан мұңлы сазға ауысып күңіреніп барады. Сәлден кейіп жалт еткен арманынан айрылып қалғандай күй тағы бір талпынды. Естемес Жаңылға енді бір қарағанда, сығымдап қысқан сүйріктей ақ саусақтың арасынан шым-шымдап сүт тамып тұрды. Күйшінің де көзінен жас тамып кетті. «Заманым өткен екен ғой» деп aһ ұрып жалт бұрылды да:
Ар жағын сен тарт,— деп саңқ етіп, домбыраны Оразымбетке тастай берді.
Оразымбет домбыраны қағып алып жалғастырып тарта жөнелгенде нардың сүті де шелекке сауылдап құйыла берді.
Біз қайдан білейік, ел: «Нар идірген» күйі осылай туыпты деседі.
Кіріспе:
Негізгі бөлім
Қорытынды

Қазақ халқының ақындық өнерінің даму тарихында Жамбыл Жабаевтың орны ерекше.  Ақын 1846 жылы ақпан айында  Жамбыл тауының бөктерінде дүниеге келген. Әкесі Жапа кедей болсада, сөз қадірін білетін адам болған. Шешесі  Ұлдан ақылды адам болған, өз жанынан өлең шығара алатын,  дауысы әдемі әнші болған. Жамбылдың арғы аталары өнерпаз, сері, палуандар болғаны белгілі.Бала Жамбылдың өлеңге, ақындыққа қызығушылығы ерте оянға. Жамбылдың ақындық атын шығарған  өлеңі  «Шағым» аталады. Жамбыл Жабаев 1945 жылы 100-ге қараған шағында қайтыс болды.
Вот на казахском, сейчас напишу перевод к нему
Продолжение: 
Жамбыл Жабаев имеет особое место в литературе казахского народа.  Акын (поэт) родился в феврале 1846 года у подножия горы Жамбыл. Отец Жапа хоть и был бедным, знал достоинство слова. Мать Ұлдан была очень умной, сама сочиняла песни и была певицей с красивым голосом. Дальние предки Жамбыла были умельцами (искусными), настоящими мужчинами (рыцарями) и борцами (сильными). У маленького Жамбыла интерес к песням, искусству появился (пробудились) очень рано.  Песня которая «потвердила» его имя поэта называлась «Шағым». Жамбыл умер в 1945 году на пороге к 100 лет.

В первоначальные времена правил миром страшный змей Айдахар. Питался он кровью животных. Подлый комар служил у него на посылках. Кликнул   к  себе   змей  комара, говорит ему:
— Облети всю землю, отведай тайком крови всех живых существ и, воротясь, доложи мне, чья кровь самая сладкая. На кого укажешь, тех и буду губить.
Полетел  комар.  Исполнив  повеление,  спешит  обратно. На пути встречает его ласточка.
—  Куда летал?
—  По приказанию господина моего Айдахара  облетел всю землю, чтобы узнать, чья кровь самая сладкая.
—  Что же ты узнал?
—  Слаще    всего    кровь    человека,— пропищал    комар. Ласточка встревожилась.
—  Не  говори,  комар,  змею  правду.  Человек  добр,  не губи его.
—  Нет, скажу! Ласточка снова:
тебя, не вреди человеку: он мне друг. А комар:
—   Нет, скажу!
Прилетел комар к Айдахару, и ласточка тут же вьется.
—  Ну,— зашипел  змей,— рассказывай   все,  что разведал! Но страшись, раб, произнести хоть слово лжи!
—  Владыка мой  и  повелитель,— начал комар,— скажу тебе правду, ничего не утаю. Самая вкусная, самая сладкая кровь у...
Хотел он сказать «у человека», да не успел: ласточка стрелою кинулась к нему и отщипнула острым клювом кончик комариного языка.
Заметался комар над змеем:
—  З-з-з... З-з-з...   З-з-з...— но   сказать ничего   не   может.
А ласточка ласково щебечет:
—  Я знаю,  Айдахар,  что хотел  сказать  комар:   самая сладкая кровь — у змеи!
Рассвирепел змей на ласточку, ударив хвостом, прыгнул в небо с раскрытой пастью. Да ведь нет птицы быстрее и поворотливее ласточки. Метнулась она в сторону — и ушла от смерти. Успел Айдахар лишь за хвост ее ухватить. Вырвал из середины хвоста несколько перышек и — рухнул на землю, ударился о камень и испустил дух.
Вот почему у ласточки хвостик рожками, и вот почему люди так любят эту птицу.