Күн асқан сайын Әліштің жұмысының түрі өзгеріп отырды ... Әліш енді жолдың топырағын тегістеп , үстіне құм , тас қиыршықтарын тасуға тапсырма алды . Ол бұл жұмысты да бар ынтасымен істеді . Пойыз осы арадан өткенше асықты . Үйілген топырақтың үстінен тас төселді . Бір-екі рет жаңбыр жауған соң , әлгі тас төселген топырақ беріш болып қатып қалды . Тағы бір күн Әліш түйемен ағаш тартатын болды .
— Сергей , — деді Әліш , — осы топырақты , тасты , ағашты үйiп жатырмыз , ал пойыз қашан келеді ?
— Асықпа , Әліш , — деді Сергей , пойыз әлі-ақ келеді . Екеуміз сол пойызбен саяхат құрамыз . Әнеугі күні өзің айтқан әңгіме есіңде ме ? Алматыға осы жерден екі күн жүрдік деп едің ғой , енді сол Алматыға екі сағатта баратын боламыз .
Әліштің ойына болашақ өмірі келіп , өзін пойыз үстінде кетіп бара жатқандай сезінді ...
Әңгіме кімдердің арасында өтті ? Әңгімеге қандай тақырып арқау болды ? Ауыл адамдары неліктен Қопаға көшпек болды ? Шойын жол ауылға не үшін салынды ?
Ата – ана туралы мақал – мәтелдер.
Ананың көңілі балада,
Баланың көңілі далада.
* * * * *
Жалғыз баласы атқа шапса,
Атасы ауылда тұрып
Тақымын қысады.
* * * * *
Ана жақсылығын,
Ауырсаң білерсің.
Қайын жақсылығын,
Қырырсаң білерсің.
* * * * *
Баланың өзі болғандай,
Келіннің өзі келгендей.
* * * * *
Ата-ананың қадірін
Балалы болғанда білерсің.
Ағайынның қадірін
Жалалы болғанда білерсің.
* * * * *
Ақ шашты ана:
«Жастығым - балам» дейді.
Ақылды бала:
«Ай-күнім - анам» дейді.
* * * * *
Ана алдында – құрмет,
Ата алдында – қызмет.
* * * * *
Малды баққан өсірер,
Баланы тапқан өсірер.
* * * * *
Бала –
Ананың бауыр еті көз нұры.
* * * * *
Мылқаудың тіліне анасы түсінеді.
* * * * *
Бесіктегі баланың
Күлгенін көрген бір мұрат.
Алдынан түсіп ананың
Жүргенін көрген бір мұрат.
* * * * *
Өз кемеріңнен шыққан баланы
Бал сүтіңмен бағарсың.
Бал сүтіңмен бақпасаң,
Қайтіп көңілін табарсың?!
* * * * *
Мейірімі мол ананың –
Жүрегі жылы, қолы кең.
Кең пейілді атаның
Жүзі жылы, жолы кең.
* * * * *
Ақ жаулығы ананың –
Ақ көрпесі баланың.
* * * * *
Ана алақанының аясы –
Ақы шынардың саясы.
* * * * *
Ананың сүті – бал,
Баланың тілі – бал.
* * * * *
Ана сүтін ақтамағанды
Ешкім мақтамайды.
* * * * *
Әкеден – ақыл,
Анадан – мейір.
Абай (Ибраһим) Құнанбайұлы (1845-1904) — ақын, ағартушы, жазба қазақ әдебиетінің, қазақ әдеби тілінің негізін қалаушы, философ, композитор, аудармашы, саяси қайраткер[1], либералды көзқарасын исламға таяна отырып, орыс және еуропа мәдениетімен жақындасу арқылы қазақ мәдениетін жаңартуды көздеген реформатор. Абай ақындық шығармаларында қазақ халқының әлеуметтік, қоғамдық, моральдық мәселелерін арқау еткен.
Абай Шығыс пен Батыс мәдениетін жетік білген. Бірқатар әлем ойшылдарының еңбектерімен жақсы таныс болған. Философиялық трактаттар стилінде жазылған «Қара сөздері» - тақырып ауқымдылығымен, дүниетанымдық тереңдігімен, саяси-әлеуметтік салмақтылығымен құнды.
Ол 1845 жылы Қостанай облысында туылған.Ұлты-қазақ.Ол 8 жасынан бастап оқыған.Ахмет Риза медресесін бітірген.Абай-ақын,ағартушы,философ.Ақынның Жаз,Күз,Қыс,Ғылым таппай мақтанба атты өлеңдері бар.