Садақ — жебе атуға арналған қол қаруы. Садақты тас дәуірінен 20 ғасырға дейін дүние жүзінің барлық халықтары пайдаланған. Ерте кезде аң аулауда, кейін соғыс ісінде қолданылған. Қарапайым садақты тобылғы, үйеңкі, т.б. ағаш шыбықтарынан доғаша иіп, екі ұшын қайыспен керіп жасайды[1]. Күрделі садақтың сыртқы бетіне сіңір тартылып, ішкі жағы мүйізбен қапталады, кейде ортасы мен екі шетіне сүйек бастырма қағылады (қ. Құрама садақ). Күрделі садақты ежелгі Шығыста, оның ішінде сақтар, кейінірек ғүндар мен Орталық Азия халықтары көп қолданған. Қазақ садағы көшпелілер садағының жетілдірілген жалғасы болып саналады. Ауыз әдебиетінде садақтардың қолданылған материалдарына қарай “қайың садақ”, “қарағай садақ”, “үйеңкі садақ” деген атаулары кездеседі. Қайыңның қабығымен қапталған, сарғайған түсіне байланысты “сарыжа”, “сарсадақ” деген атаулары да бар. [2]
Каждый человек, по моему мнению должен иметь для себя любимого героя. Это может быть персонаж литературного произведения, возможно писатель, поэт, актер или любой выдающийся чем-то человек. На него равняешься, ему всячески подражаешь, запоминаешь фразы, когда то им сказанные и т.д. То есть это такой, который в свое время произвел на тебя просто незабываемое и очень глубокое и сильное впечатление, которое оставило след в твоей памяти. Любимый герой для меня несомненно должен быть добрым, понимающим остальных людей, поступающим правильно и порядочно не только по отношению к себе, но и к окружающим. Для него честь - превыше всего. Такой идеал честного человека существует не только для меня. Без вышеописанных качеств не было бы ни любви, ни дружбы, ни взаимопонимания между людьми. А еще мне импонирует такое качество в человеке, как его принципиальность, честность, открытость и доброта.
