Өткен жылы мен тетеймен тоқтадым, біз онымен опера және балет театрына барды. Мен осындай орынға алғаш рет бардық, біз өзіміздің театрымыз жоқ шағын қалада тұрамыз. Сол күні «Щелкунчик» балеті көрсетілді.
Тете театрда өзін қалай ұстау керектігін түсіндірді. Шынымды айтсам, көп нәрсені білмедім. Мысалы, осындай орындарда киінудің әдеттегідей екендігі фактісі залда, сөйлеуге, тамақ жеуге немесе басқа көрермендер үшін қандай да бір шу мен ыңғайсыздықты туындатқан кезде телефонды өшіру керек. Егер сіз шынымен де шоуды жақсы көретін болсаңыз, онда тұрып жатқан кезде шағылыса аласыз.
Театрға ешқашан келмегенімді ескерсек, менің сүйіспеншілігім түсінікті. Күшті бағаналармен, шыңдалған төбелермен және бояу қабырғалары бар керемет ескі ғимарат патшалық сарайға ұқсады. Театр залы өзінің ерекше иісі бар, мен оны есіме түсіремін. Кештің атмосферасы өте ерекше, тіпті салтанатты болды. Барлық қатысушыларды әдемі киіндірді: әйелдер кешкі көйлектерде болды, ал ер адамдар костюмдерде киілді, көптеген сахнада не болып жатқанын көру үшін кішкентай театр көзілдірігі бар еді.
Және ештеңе де мүмкін емес еді. Суретшілер күртірек бейнеленген, күрделі фигуралар жасап, гүлдер мен әдемі жарқын костюмдерді көзге түсіріп, оркестр жай ғана қайталанбас еді. Чайковскийдің музыкасының арқасында мен ертегілерге толығымен батыруды сезіндім. Тінтуірдің армиясы өте әдемі және әсем болды, және олардың маскадағы көздері жарқылдады. Барлық кейіпкерлер өте сенімді болды: Мари, батыл гнушка, ойыншықтар. Балеттің арнайы мерекелік көлеңкесі ағашқа берді. Мен, және бөлмедегі барлық адамдар, көптеген жағымды эмоцияларға ие болды.
Бұл, бәлкім, менің өмірімдегі үздік кештердің бірі. Мен театрға алғашқы сапарымды ұмытып кете алмадым. Мен осындай тәтті демалыс үшін менің тәтемге алғыс айтамын. Менің ойымша, бірден біз оны қайталаймыз мне
Арман дәліз бойымен асығып келе жатыр. Бүгін оның университеттегі алғашқы күні. Кенет ол бір қарияны түйіп кетті. "Кешірім өтінемін!" деп қайтадан жүгіре бастады. Сабақтың басталуына санаулы минуттар қалды. Ал ол болса әлі лекция өтетін аудиторияны таба алмай әлек. Терезе алдында тұрған бір студенттен:
– Ғафу өтінемін, 235-аудитория қай жерде? Білмейсіз бе?-деп ентіге сұрады. Сөйтсе ол аудитория басқа ғимаратта екен. Қуанышқа орай ол ғимарат бас ғимараттың дәл жанында екен. Арман жүруін одан әрі тездетті. Ғимаратқа кіріп, күзетшіден де:
– Кешіріңіз! 235-аудитория қай жерде?-деп сұрады. Сөйтсе 2-қабаттың сол жақ бұрышында екен. Арман 2-қабатқа көтеріліп келе жатырып тағы бір қолы кітапқа толы студентті қағып кетті де "ғафу етіңіз!" деп екі беті қызарып аудиторияға жетті. Сабақ басталып кеткеніне 2 минут болған. Есікті қағып:
– Кеше көріңіз! Аудиторияны таба алмай жүріп қалдым. Бұл қазақ филологиясы ма?- деп лекторға қарады. Лектор:
– Иә. Алғашқы күн болған соң кешірімді. Бұдан бұлай қайталанбасын!-деп сабағын жалғастыра бастады. Алдағы парталардың біріне, бір қыздың қасына Арман отыра қойды.
– Мынау кітап па?-деді қыз алдында тұрған кітапқа көзі түсіп. Қыз жалт қарап:
– Жоқ, дәптер. Кітаптың қандай екенін білмеймісің?-деді.
– А, жоқ... Ренжіткен болсам әрі әбес қылығым үшін кеше көр. Жай мұқабасы қатты тозып кетіпті. Менде дәл осы кітаптың жаңасы бар. Қаласың берейін,- деді жымиып.
– Жарайды. Енді сөйлей бермей, лекторды тыңдайық!-деп тақырыпты жаза бастады. Арман да сабаққа кірісті.
Өткен жылы мен тетеймен тоқтадым, біз онымен опера және балет театрына барды. Мен осындай орынға алғаш рет бардық, біз өзіміздің театрымыз жоқ шағын қалада тұрамыз. Сол күні «Щелкунчик» балеті көрсетілді.
Тете театрда өзін қалай ұстау керектігін түсіндірді. Шынымды айтсам, көп нәрсені білмедім. Мысалы, осындай орындарда киінудің әдеттегідей екендігі фактісі залда, сөйлеуге, тамақ жеуге немесе басқа көрермендер үшін қандай да бір шу мен ыңғайсыздықты туындатқан кезде телефонды өшіру керек. Егер сіз шынымен де шоуды жақсы көретін болсаңыз, онда тұрып жатқан кезде шағылыса аласыз.
Театрға ешқашан келмегенімді ескерсек, менің сүйіспеншілігім түсінікті. Күшті бағаналармен, шыңдалған төбелермен және бояу қабырғалары бар керемет ескі ғимарат патшалық сарайға ұқсады. Театр залы өзінің ерекше иісі бар, мен оны есіме түсіремін. Кештің атмосферасы өте ерекше, тіпті салтанатты болды. Барлық қатысушыларды әдемі киіндірді: әйелдер кешкі көйлектерде болды, ал ер адамдар костюмдерде киілді, көптеген сахнада не болып жатқанын көру үшін кішкентай театр көзілдірігі бар еді.
Және ештеңе де мүмкін емес еді. Суретшілер күртірек бейнеленген, күрделі фигуралар жасап, гүлдер мен әдемі жарқын костюмдерді көзге түсіріп, оркестр жай ғана қайталанбас еді. Чайковскийдің музыкасының арқасында мен ертегілерге толығымен батыруды сезіндім. Тінтуірдің армиясы өте әдемі және әсем болды, және олардың маскадағы көздері жарқылдады. Барлық кейіпкерлер өте сенімді болды: Мари, батыл гнушка, ойыншықтар. Балеттің арнайы мерекелік көлеңкесі ағашқа берді. Мен, және бөлмедегі барлық адамдар, көптеген жағымды эмоцияларға ие болды.
Бұл, бәлкім, менің өмірімдегі үздік кештердің бірі. Мен театрға алғашқы сапарымды ұмытып кете алмадым. Мен осындай тәтті демалыс үшін менің тәтемге алғыс айтамын. Менің ойымша, бірден біз оны қайталаймыз мне
Арман дәліз бойымен асығып келе жатыр. Бүгін оның университеттегі алғашқы күні. Кенет ол бір қарияны түйіп кетті. "Кешірім өтінемін!" деп қайтадан жүгіре бастады. Сабақтың басталуына санаулы минуттар қалды. Ал ол болса әлі лекция өтетін аудиторияны таба алмай әлек. Терезе алдында тұрған бір студенттен:
– Ғафу өтінемін, 235-аудитория қай жерде? Білмейсіз бе?-деп ентіге сұрады. Сөйтсе ол аудитория басқа ғимаратта екен. Қуанышқа орай ол ғимарат бас ғимараттың дәл жанында екен. Арман жүруін одан әрі тездетті. Ғимаратқа кіріп, күзетшіден де:
– Кешіріңіз! 235-аудитория қай жерде?-деп сұрады. Сөйтсе 2-қабаттың сол жақ бұрышында екен. Арман 2-қабатқа көтеріліп келе жатырып тағы бір қолы кітапқа толы студентті қағып кетті де "ғафу етіңіз!" деп екі беті қызарып аудиторияға жетті. Сабақ басталып кеткеніне 2 минут болған. Есікті қағып:
– Кеше көріңіз! Аудиторияны таба алмай жүріп қалдым. Бұл қазақ филологиясы ма?- деп лекторға қарады. Лектор:
– Иә. Алғашқы күн болған соң кешірімді. Бұдан бұлай қайталанбасын!-деп сабағын жалғастыра бастады. Алдағы парталардың біріне, бір қыздың қасына Арман отыра қойды.
– Мынау кітап па?-деді қыз алдында тұрған кітапқа көзі түсіп. Қыз жалт қарап:
– Жоқ, дәптер. Кітаптың қандай екенін білмеймісің?-деді.
– А, жоқ... Ренжіткен болсам әрі әбес қылығым үшін кеше көр. Жай мұқабасы қатты тозып кетіпті. Менде дәл осы кітаптың жаңасы бар. Қаласың берейін,- деді жымиып.
– Жарайды. Енді сөйлей бермей, лекторды тыңдайық!-деп тақырыпты жаза бастады. Арман да сабаққа кірісті.
Объяснение:
вот ответ тпиши