Менің анам – бұл ең жақсы адам. Маған ұнайды тек отыруға жақын, ол теледидар қарап, сезінуге, оның жылу. Ол тихонько гладит мені бастан – және бірден жақсы және тыныш. Осындай сәттер жиі қайталанып айтылды, мен әрқашан анама көмектесемін. Таңертең анам накрывает арналған үстел, біз позавтракать бүкіл отбасымен. Мен расставляю тәрелкелер, ал анам раскладывает тамақ. Біз асықпай таңғы ас ішіп жатырмыз, ал анам ыдыс жуады. Ол береді, оның маған, ал мен тез расставляю тәрелкелер орындары бойынша. Түскі көппәтерлі мектеп, разогреваю тамақ және накрываю арналған үстел. Барлық покушают, менің ыдыс-аяқ және расставляю оны орындары бойынша. Сосын мен айлық жалақысы қалай есептеледі, жарататын сабақтар мен убираю бөлмеде. Кешке үстел накрывает мама, ал мен жай ғана оқып кітап. Әр сенбі сайын біз бірге өткіземіз бас тазарту, стираем, ал кешкі ас дайындап нәрсе дәмді. Дерлік әр жексенбі сайын біз печем бәліш немесе жасаймыз печенье, ол қуана-қуана кушаем түсте. Мен үйреніп көмектесу ана ретінде түсінемін, бұл бір ол қиындықты еңсере алатынына. Әрине, менің үлкен көмек деп айта алмайсын, бірақ, ең болмағанда аздап менің анама оңай алады. Тек мен тым оны жақсы көремін, артық жүктемеу үшін артық өткізді.
