Тура келесің бе, әлде жолдағы ауылға соқтың ба? Аса бір қысылған, басына ауыр сын түскен кезде әкесі, қалайда, не түсіне кіреді, не көз алдына оқыстан елестеп, осылайша көлбеңдей береді («Қазақ грамматтикасы», 694-695). Күндіз олар өзіне жем іздейді, не өзінің басқаға жем болмауын көздейді (Т.Қ. -70-б.). Бұнысы жаңа көрген Көкен елінің мынау куәға не сенгенін көрсетеді немесе ел болып сынға салып, шыңға тартқысы келген байлауын танытады. Я асқан данышпан шығар, я дым білмейтін мылқау шығар. Жалғыз қалудан сескенді ме, әлде асықпай әңгімелескісі келді ме — әйтеуір Андрейдің бүгін қасында болуын қалап тұрды (Қ. Ш. -176-б.).
«Верный» *ден жандаралдар бұйрық қылды Құйрығы бұйрығының тіпті зілді .«Отыз бір — он тоғызды алад» деген Суық хабар халықты бұлқындырды. Жылады сорлы халық малын айтып ,«Кеткен соң қолдан шығып келмес қайтып» , —Дейді де еңірейді, егіледі ,Қайғының күндіз-түні күйін тартып .«Верный»дың қадам баспай қаласына, Кемпір, шал жылап жатыр баласына. Ешбір ем табылмады іздесе де, Халықтың жүректегі жарасына. Пристов келіп қалды бала сұрап, Ел жатыр бермейміз деп қойдай шулап, «Қырсаң да баламызды бермейміз» — деп, Тайсалмай әке-шеше жатыр сулап. Пристов ашуланды «аламыз» деп, (Жігіттер тұр: «бармаймыз, қаламыз» деп) .«Егерде бұл түріңді өзгертпесең, Басыңа бір ойранды саламыз» деп. Ел-ел боп жыйылды кеп әрбір сайға, Ал әлеумет, қараңдар мына жайға, Сеңдей болып соғылып толқындады «Бір сая бола ма — деп — шыбын жанға? »Жыйылды бозбалалар бір кезекте ,«Қарғалы» деген тасқын бір өзенге ,Пристов кетті — «еріксіз аламын» деп, Көресің бұл істі деп кезегінде. Бәрін де ол пристов жаттап алды, Басшыларын қағазға хаттап алды ,Аттандырып бұл елге солдаттарын, Басты-басты кісіні саптап алды .Күн ыстық қайнап тұрған сарша тамыз ,Жанында қан, малында қалмай маңыз ,Оразаның күні еді сол уақытта, Бұл күнде оразаны не қыламыз !Суында Қарғалының ауыз ашты
«Верный» *ден жандаралдар бұйрық қылды
Құйрығы бұйрығының тіпті зілді
.«Отыз бір — он тоғызды алад» деген
Суық хабар халықты бұлқындырды.
Жылады сорлы халық малын айтып
,«Кеткен соң қолдан шығып келмес қайтып»
, —Дейді де еңірейді, егіледі
,Қайғының күндіз-түні күйін тартып
.«Верный»дың қадам баспай қаласына,
Кемпір, шал жылап жатыр баласына.
Ешбір ем табылмады іздесе де,
Халықтың жүректегі жарасына.
Пристов келіп қалды бала сұрап,
Ел жатыр бермейміз деп қойдай шулап,
«Қырсаң да баламызды бермейміз» — деп,
Тайсалмай әке-шеше жатыр сулап.
Пристов ашуланды «аламыз» деп,
(Жігіттер тұр: «бармаймыз, қаламыз» деп)
.«Егерде бұл түріңді өзгертпесең,
Басыңа бір ойранды саламыз» деп.
Ел-ел боп жыйылды кеп әрбір сайға,
Ал әлеумет, қараңдар мына жайға,
Сеңдей болып соғылып толқындады
«Бір сая бола ма — деп — шыбын жанға?
»Жыйылды бозбалалар бір кезекте
,«Қарғалы» деген тасқын бір өзенге
,Пристов кетті — «еріксіз аламын» деп,
Көресің бұл істі деп кезегінде.
Бәрін де ол пристов жаттап алды,
Басшыларын қағазға хаттап алды
,Аттандырып бұл елге солдаттарын,
Басты-басты кісіні саптап алды
.Күн ыстық қайнап тұрған сарша тамыз
,Жанында қан, малында қалмай маңыз
,Оразаның күні еді сол уақытта,
Бұл күнде оразаны не қыламыз
!Суында Қарғалының ауыз ашты