ПАМАГИТЕ МЕНЯ ЭТО МРАЗЬ СОЖРЕТ Компьютердің тілін табу – өнер Суретке сәйкес үзіндіні анықта.

Қазіргі заманда адамдар жұмысты офисте де, үйде де компьютермен істей береді. Ғаламтор және әлеуметтік желі бізге түні-күні көмекке келуге дайын.
Компьютермен жұмыс істеу барысында техника қауіпсіздігі ережелерін сақтаса, ол біздің ақылды, қайырымды досымыз бола алады
Компьютердің өмірімізге кеңінен енгені соншалықты, бала біткен ойыншықпен емес компьютермен ойнайды.
Артқа
Тексеру
серік жұманғалиұлы сәпиев (16 қараша, 1983 жыл, абай қаласы, қарағанды облысы) - боксшы, олимпиада чемпионы, халықаралық спорт шебері, қазақстанның бокс бойынша еңбек сіңірген спорт шебері, парасат орденінің кавалері (2008 жыл), отан орденінің иегері (2012)[1], спорт бойынша юнеско чемпионы атанған әлемдегі 13-ші спортшы[2], қазақстандық ең танымал боксшылардың бірі, 2014 жылдың қарашасынан бастап astana arlans командасының бас директоры.[3]
жартылай орташа салмақ пен бірінші жартылай орташа салмақта әуесқой бокстан олимпиада ойындарының чемпионы (2012), баркер кубогының иегері (2012), әлемнің екі дүркін чемпионы (2005, 2007), күміс (2011) және қола (2009) медальдарының иегері, бейжің және лондон олимпиадасында бокстан құрама команданың капитаны.
Өмірдің мәні мейірімділік, адамгершілікте деп білемін. Бала күнімнен әжем мейірімділік туралы құлағыма құйып, түрлі әңгімелер айтатын. Мейірімділік - адам бойындағы ізгі қасиет. Өзгеге жанашыр болып, мейірім таныту мен үшін адамдықтың белгісі іспетті. Себебі мейірім, рахым болмаса, а біріне-бірі жау болар еді.
Әжем қолымда бар нәрсені өзгемен бөлісуді үйретті. Бірде әжем екеуіміз дүкенге бардық. Әжем түрлі тағамдар, тәттілер алып жатты. Бір кезде қолыма екі шоколад ұстатты. Екеуін де бас салған мен қуанып кеттім. Жалма-жан біреуін аша беруге ұмтылғанымда, әжем есік жаққа қарай нұсқады. Кезекте тұрған адамдардың арт жағында жұпыны киінген әйел мен мен шамалас баласы тұр екен. Баласы дүкен сөрелеріндегі тәттілерге телміре қарайды. Сонда апам: "Шоколадыңның біреуін ана балаға бере ғой", - деді. Әжеме бір сәт қарап тұрдым да, балаға қарай беттедім. Жанына келіп: "Жей ғой", - дедім сыпайы түрде. Ол не айтарын білмеді де. Алар-алмасын біліп анасына қарады. Мен шоколадты қолына ұстата бердім. Ол: "рр... рахмет", - деді абыржып. Мен жымиып, апамның жанына бардым. Әлгі бала шоколадты ашып, жеуге кірісті. Осы сәтте ішімде бір жылылық пайда болды. Мейірімділіктің әлемге жылу сыйлайтынын түсіндім.