Мухтар омарханович ауэзов родился 28 сентября 1897 года в урочище чингизтау абаевского района семипалатинской области. будущий писатель рос под духовным влиянием абая. отец омархан и дед ауез – люди культурные, высоко чтили великого поэта, соседа и друга семьи.много сил воспитанию внука отдавал дед ауэз. он был неистощимым рассказчиком народных сказаний, учил внука грамоте, он же привил мухтару любовь к , к поэзии абая.“мне с детства стали известны произведения абая. мой дедушка ауэз был его другом. дедушка заставнуков, помногу раз перечитывать и оригинальные, и переводные стихи поэта. особенно строго требовал он, чтобы мы знали наизусть письмо татупил в семипалатинскую учительскую семинарию. здесь начинается его знакомство с и зарубежной классикой. мұхтар омарханович әуезов 1897 жылдың 28қыркүйегінің чингизтау абаевского урочищесемипалатинской облыстың ауданының туды. келешекжазушы абайдың рухани ықпалының астында өсті. әкеомархан және ата ауез - мәдениетті , жоғарыұлы ақынды, көршіні және отбасының досыныңардақтады. көп күшті немеренің тәрбиесінің ата ауэз тапсырды. олхалықтың жырының неистощимым әңгімеле- болды,немерені сауатқа оқыды, ол ғой мұхтарға көңілдіәдебиетке, абайдың поэзии баулыды. "маған жасынан алмасқа абайдың туындылары белгілі.менің атам ауэз ол доспен болды. ата бізді, немерелерді,помногу ретті қайта оқы- та ақынның төл, да аудармалықөлеңдерін мәжбүрледі. айрықша қатал ол сұрады, чтобыбіз жатқа татьяны" хатын білдік, - впоследствии м. әуезовеске алды
Менің ұлым авар анасы үйреткен тілді ұмытпауға тиіс» деп басталатын бұл эссенің мағынасы тереңде. Тіліңді ұмытқаның – еліңді, тарихыңды, анаңның ақ сүтін ұмытқанмен пара пар деген түпкі идея жатыр. Тілін ұмытқан кез келген адам – өткенін де бүгінін де мәңгі ұмытты деген сөз. Бұл эсседе өз ана тіліңді ұмытып өзге елде ғұмыр кешкенше, тірі басып жүрмей-ақ қойғаның абзал деген мазмұн бар.
«Ана тілім! Сен маған ризасың ба, білмеймін, бірақ менің тірлігім-сенсің, мен сені мақтан етем. Сонау тұңғиық терең жер түбінен жарыққа, күнге, жасыл шөпке асыққан бұлақ суындай ана тілімнің сөздері тірлігімнен қайнап шығып, алқымыма тіреледі.Ернім күбірлейді.Өз күбіріме өзім құлақ тігем, ана тілім, саған құлақ тігем, сонда маған бейне тұңғиықтан шымырлап шыққан таудың асау өзені елестейді.Мен болаттың сыңғырын ұнатам, қынабынан суырылған екі қанжардың бір-біріне соғылған дыбысын сүйем.Осының бәрі менің тілімде бар» – деп дағыстан ақыны тілін, елін тебірене сөз етеді.
Менің ұлым авар анасы үйреткен тілді ұмытпауға тиіс» деп басталатын бұл эссенің мағынасы тереңде. Тіліңді ұмытқаның – еліңді, тарихыңды, анаңның ақ сүтін ұмытқанмен пара пар деген түпкі идея жатыр. Тілін ұмытқан кез келген адам – өткенін де бүгінін де мәңгі ұмытты деген сөз. Бұл эсседе өз ана тіліңді ұмытып өзге елде ғұмыр кешкенше, тірі басып жүрмей-ақ қойғаның абзал деген мазмұн бар.
«Ана тілім! Сен маған ризасың ба, білмеймін, бірақ менің тірлігім-сенсің, мен сені мақтан етем. Сонау тұңғиық терең жер түбінен жарыққа, күнге, жасыл шөпке асыққан бұлақ суындай ана тілімнің сөздері тірлігімнен қайнап шығып, алқымыма тіреледі.Ернім күбірлейді.Өз күбіріме өзім құлақ тігем, ана тілім, саған құлақ тігем, сонда маған бейне тұңғиықтан шымырлап шыққан таудың асау өзені елестейді.Мен болаттың сыңғырын ұнатам, қынабынан суырылған екі қанжардың бір-біріне соғылған дыбысын сүйем.Осының бәрі менің тілімде бар» – деп дағыстан ақыны тілін, елін тебірене сөз етеді.
Объяснение: