Туған жер... Туған ел... Осы екі ғана сөзде қаншама мағына, қаншама ой жатыр десеңізші?! Туған жердің қадірін әр адам әркалай түсінетін шығар. Ал мен үшін Туған жер кадірі дүниедегі ең ұлы деген нәрсемен пара-пар. Себебі, ол менің әлпештеген анам, аялап өсірген әкем, туған-туысым, аға-эпкелерім, мені білім жолына жетелеген ұстаздарым, сол білімге ұмтылу жолындағы тай-кұлындай тебіскен жора- жолдастарым дүниеге келген жер. Менің Туған жерім, Отаным— кішкентай болса да, мен үшін аса қымбат әрі киелі Қармақшы жері. Осы мекенде менің көңілді де шаттыққа толы, уайымсыз да бейкүнә балалық шағым өтті. Қызыққа толы балалық шағым өткен туған ауылдың ауласын еш уақытта ұмытпақ емеспін. Балабакшадағы күндерім... Мектеп табалдырығын алғаш аттаған күн... Сыныптас достарыммен алғашқы таныстық.. Бәрі-бәрі қазіргідей көз алдымда. Осылайша мектеп табалдырығын аттаған күнімді көз алдыма экелсем, бүгінгі білім ордасымен, санаптас достарыммен қоштасар сәттің жақындағанына да сене алмай каламын. Әредік орта мектепті бітіруге санаулы ғана күн қалғанын, сыныптас достарымызбен жан-жақка, Қазакстанның түкпір-түкпіріне білім іздеп кете баратынымызды, балалықпен қоштасуым тиіс екенін ойласам бітті — жүрегім атша тулап, кобалжып қоя береді. Енді әне-міне дегенше сүрлеу-соқпағы көп өмірдінң үлкен белесіне аттанбақпын. Мен — жас түлекпін алға ұмтылған. Жас түлек — болашак үлкен мамандық иесі, өмір атты керуеннің бір жолаушысы. Қалаған мамандығымның соңына түсіп, өмір-керуен қайда жетелесе — сонда жол тартпақпын.
