Казахский народ всегда высоко ценил и уважал еду. Наш народ еду всегда ценил выше, нежели все необходимые ценности для жизни. Этому служат доказательством следующие слова и выражения: «ты не важнее еды», «ячмень и пшеница – пища, золото и серебро – лишь камни», «не пренебрегай едой», «хлеб -всему голова». Как и когда не произносились бы эти слова народ всегда знал правила ценности и уважения еды, мог подать ее согласно всем традициям и очень вкусно ее приготовить. Казахский народ с богато накрытого дастархана (стола), а точнее угощения для гостей, мог примирить народы, выразить уважение к старшим, а также показать свою щедрость и воспитанность. Гости, приезжавшие издалека могли оценить гостеприимство хозяев, согласно оказанным почестям и накрытому дастархану. Это значит, что еда и угощение выполняли экономическую, дипломатическую и воспитательную роли. Казахи все самое вкусное берегли для гостей, и не ели сами. Поэтому заграницей издавна слагают легенды о гостеприимстве казахского народа. Возможно, поэтому понятие гостеприимства и казахи всегда едины. В понимании народа в еде есть святость, ценность и могущество.
Ертеректе бір қарияның балаларының аты Қамысбай, Қасқырбай, Қойбай, Қубай, Субай, Қайрақбай, Пышақбай, Баубай, Балтабай екен. Балтабайы үйге келін түсіріп, сол жаңа түскен жас келінді сынамақ болған атасы өзеннің ар жағынан сасқалақтап жүгіріп келіп: «Судың ар жағында, қамыстың бер жағында қойды қасқыр жеп жатыр. Жылдам ауылға хабар бер. Балтабай пышақ қайрап әкеліп, адал бауыздап алсын. Мен қасқырды қуып кеттім», - депті. Мұнысы - «қысылтаяң шақта келінім көргенсіздік танытып, өзінің қайын аға, қайын атасының атын атап қояр ма екен?» деген ойы ғой. Сөйтсе, келіншек не істепті десеңші, шапшаң төбеге жүгіріп шығып, күйеуіне: «шапқы-ау, шапқы, шапшаң кел. Сарқыраманың ар жағында, сылдыраманың бер жағында маңыраманы ұлыма жеп жатыр. Атам: «жаныманы білеуітке жанып әкелсін» дейді. Өзі ұлыманы қуып кетті», - депті
Перевод (не дословный, смысловой).
Казахский народ всегда высоко ценил и уважал еду. Наш народ еду всегда ценил выше, нежели все необходимые ценности для жизни. Этому служат доказательством следующие слова и выражения: «ты не важнее еды», «ячмень и пшеница – пища, золото и серебро – лишь камни», «не пренебрегай едой», «хлеб -всему голова». Как и когда не произносились бы эти слова народ всегда знал правила ценности и уважения еды, мог подать ее согласно всем традициям и очень вкусно ее приготовить. Казахский народ с богато накрытого дастархана (стола), а точнее угощения для гостей, мог примирить народы, выразить уважение к старшим, а также показать свою щедрость и воспитанность. Гости, приезжавшие издалека могли оценить гостеприимство хозяев, согласно оказанным почестям и накрытому дастархану. Это значит, что еда и угощение выполняли экономическую, дипломатическую и воспитательную роли. Казахи все самое вкусное берегли для гостей, и не ели сами. Поэтому заграницей издавна слагают легенды о гостеприимстве казахского народа. Возможно, поэтому понятие гостеприимства и казахи всегда едины. В понимании народа в еде есть святость, ценность и могущество.
Ертеректе бір қарияның балаларының аты Қамысбай, Қасқырбай, Қойбай, Қубай, Субай, Қайрақбай, Пышақбай, Баубай, Балтабай екен. Балтабайы үйге келін түсіріп, сол жаңа түскен жас келінді сынамақ болған атасы өзеннің ар жағынан сасқалақтап жүгіріп келіп: «Судың ар жағында, қамыстың бер жағында қойды қасқыр жеп жатыр. Жылдам ауылға хабар бер. Балтабай пышақ қайрап әкеліп, адал бауыздап алсын. Мен қасқырды қуып кеттім», - депті. Мұнысы - «қысылтаяң шақта келінім көргенсіздік танытып, өзінің қайын аға, қайын атасының атын атап қояр ма екен?» деген ойы ғой. Сөйтсе, келіншек не істепті десеңші, шапшаң төбеге жүгіріп шығып, күйеуіне: «шапқы-ау, шапқы, шапшаң кел. Сарқыраманың ар жағында, сылдыраманың бер жағында маңыраманы ұлыма жеп жатыр. Атам: «жаныманы білеуітке жанып әкелсін» дейді. Өзі ұлыманы қуып кетті», - депті